Ozempic - 1 jaar later

20 juni 2022 startte ik mijn traject met Ozempic. Morgen dus exact 1 jaar geleden. Ondertussen ben ik 25kg lichter, daalde mijn BMI van 33 naar 23.5 en voel ik me een ander mens: lichamelijk en mentaal.

Wat een zot traject is het geweest. Interviews aan VTM Nieuws, Dag Allemaal, Het Nieuwsblad en Flair Nederland gegeven. Heel veel berichtjes gekregen, vragen beantwoord, commentaar geslikt en complimenten gekregen. Maar nu: tijd om de balans op te maken.

1e belangrijkste vraag die ik nog krijg: Pak je dat nu nog? Wel, ja - maar zeer beperkt. Ik ben afgebouwd naar 0.25 mg (mijn max dosis was 0.50 mg - dé reden dat ik er al die tijd ben blijven aanraken), en zit nu op het tempo van 1 spuit per 3 weken. Met het doel om nog verder af te bouwen naar 1x per maand en dan te (proberen) stoppen.

2e vraag: Hoe is je gewicht nu? Kan je het onder controle houden? Ik weeg nu tussen de 61kg & 62 kg - komende van 86 kg ben ik hier ZEER blij mee! En ja, mijn gewicht is vrij stabiel, op de dagelijkse (en hormonale) schommelingen na. Mijn cravings zijn nog steeds goed onder controle, en het helpt dat mijn levenstijl al voor het gebruik van Ozempic vrij gezond was.

3e vraag: Wat waren nu alle nadelen/bijwerkingen van Ozempic voor jou? Simpel: de misselijkheid. Zeker in het begin kon ik echt amper iets eten, nu alweer vrij goed, maar ik leef zo gezond mogelijk, dus blijft het onder controle. Velen noemen de kostprijs (€100/maand) ook op als groot nadeel, ik vind dat persoonlijk wel meevallen, aangezien je ook minder eet (zeker in het begin kwam ik wss netto goedkoper uit).

4e vraag: Hoe voel je je? Tjah… Geweldig. Een ander mens. Vol zelfvertrouwen. Ik kijk terug trots in de spiegel. Minder geremd, ook in mijn relatie.

Mijn gewicht staat mijn leven niet meer in de weg. Het beheerst mijn gedachten niet meer. Ik voel me herboren. Zelfzeker. Trots.

5e vraag: En wat nu? Nu hoop ik gewoon verder te doen op dit elan. Bewust te blijven van mijn gewicht, levenstijl en gezondheid. En indien nodig terug bijsturen. Maar vooral genieten, ook van alle nieuwe outfits die ik ondertussen heb bijgekocht ;-) (Ik kom terug op vraag 3: het is zeer duur, aangezien het me een nieuwe kleerkast gekost heeft!)

No regrets. Een levensveranderende medicatie. Misschien zelfs de medicatie die me behoed heeft voor Diabetes Type II, bloedziektes, vaatziektes etc die allemaal aan Obesitas gelinkt zijn.

Ozempic roept vragen op...

Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat ik zoveel ging losmaken met 1 blog. Ondertussen heb ik al veel reacties gekregen, de meeste positief, hier en daar negatief. Sommigen reageren omdat ze zich herkennen in mijn strijd, anderen omdat ze vragen hebben. Hierbij probeer ik nog wat bijkomende vragen te beantwoorden. *disclaimer: ik ben geen arts, ik antwoord vanuit eigen ervaringen en vanuit de info die ik verzameld heb*

Mijn dokter heeft het me ook voorgeschreven, maar ik ben volgende week op vakantie. Wat nu? Wel, mijn persoonlijke advies is dat het afhangt welk type vakantie je doet. Plan je 2 bezoeken aan een sterrenchef — dan zou ik wachten met het opstarten tot na je verlof. Als je eigenlijk geen culinaire trip plant, zie ik niet in waarom je zou wachten. Er zal altijd wel een reden zijn om ermee te wachten: een verjaardagsfeestje, citytrip, communie, trouwfeest etc.

Ik ben bij mijn dokter geweest en hij/zij wil het niet voorschrijven, wat nu? Hier zou ik in eerste instantie vragen waarom de dokter het niet wil voorschrijven. Mss is je BMI te laag? Dit is en blijft een medicijn en moet met voorzichtigheid worden behandeld. Normaal gezien wordt het pas voorgeschreven vanaf een BMI van 30 of 27 + aandoeningen zoals diabetes. Een andere mogelijkheid is dat je huisarts er nog niets van gehoord heeft en het allemaal niet vertrouwd. Dan kan je altijd opteren om bv een doorverwijzing te vragen naar een endocrinoloog. De meeste endrocinologen gebruiken Ozempic reeds in hun aanbevelingen in de strijd tegen obesitas.

Weet je wel zeker dat dit gezond is? Ik heb nl dit artikel gezien. Ozempic is een medicijn. Alle medicijnen hebben potentiële bijwerken. Zoals hierboven vermeld, is dit een hulpmiddel in de strijd tegen obesitas. Niet om een paar kilo’tjes voor de zomer af te vallen. Als je dit volledige artikel leest, staat er trouwens nergens in dat het niet gezond is of niet aan te raden. Er werd wel in vermeld dat dit niet voor iedereen is en dat het pas een paar maand is goedgekeurd als middel tegen obesitas.

Neem je geen gezondheidsrisico’s met een middel dat pas een paar maand is goedgekeurd? Het is idd pas een paar maand goedgekeurd als medicijn tegen obesitas, maar als medicijn voor diabetes patiënten is het reeds langere tijd op de markt. Het obesitas-onderzoek liep trouwens 5 jaar geleden al, dus dit medicijn heeft alle normale procedures doorlopen voordat de goedkeuring er was.

Moet je je leefgewoontes & eetgewoontes aanpassen? Eigenlijk een hele goede vraag, want het toont opnieuw het nut van het medicijn. Ja, want anders ben je continu mottig & misselijk. MAAR het medicijn werkt zo dat het de drang naar zoetigheid enorm verminderd! Plus, je hebt opvallend minder honger én bent sneller verzadigd na een maaltijd. Het is dus een beetje de kip of het ei. Ja je moet je eetgewoontes aanpassen en ja, dit is net wat het medicijn voor je doet.

Wat na je op gewicht bent? Moet je dan blijvend deze medicatie nemen? Wel, dat vind ik de moeilijkste vraag. Ik weet het niet. Enerzijds hoop ik dat mijn lichaam een soort ‘reset’ krijgt door dit traject: dat mijn maag gekrompen zal zijn én ik verlost ben van mijn suikerverslaving & cravings. Anderzijds, als dat niet het geval is, zal ik zeker verdere onderzoeken laten doen. Het feit dat ik zo goed reageer op dit medicijn doet me effectief vermoeden dat mijn lichaam mijn bloedsuikerspiegel niet juist reguleert. Er zijn trouwens ook pillekes die glucoseverlagers zijn. Zal ik dus verder opnemen met mijn huisarts en/of endocrinoloog.

De dooddoener: Waarom blijf je niet gewoon diëten? Ik vind het niet leefbaar om mezelf ALLES te ontzeggen. Want helaas is dat de enige manier waarop mijn lichaam slank kan blijven. Ik zie het niet zitten om nooit eens op restaurant te gaan, nooit eens een chipke te eten of nooit eens een biertje te drinken. Ik kom 2kg bij als ik naar een etentje of feestje ben geweest om dan een week te vechten om deze er terug af te krijgen. Dus ja, een dieet werkt, als ik het super strikt volg en gedurende lange tijd, maar als ik af en toe wil 'zondigen' is het om zeep. Het is zo makkelijk gezegd en verondersteld dat ik eig een ongezond leefpatroon heb, terwijl dat helemaal niet zo is. Een lichaam is complex, en de laatste jaren zijn meer en meer dokters het erover eens dat genetica & hormonen een rol spelen in je gewicht. Waarom is het zo moeilijk te aanvaarden dat dit zo'n grote invloed heeft dat het me belet om slank te zijn/blijven? Ik zit thuis met een slanke man, die hetzelfde eten krijgt en dezelfde leefgewoontes heeft. Niet iedereen die obees is, leeft op pizza, frieten & McDo. Plus, er zijn zoveel factoren die meespelen. Eten kan net zoveel een verslaving zijn als bv drank. Hoe komt het dat ik veel kan drinken en dan maanden niet? Terwijl anderen hieraan verslaafd raken? Dat maakt een verslaafde niet 'zwakker' van karakter of minderwaardig. Het is een ziekte, waar trouwens ook al linken met genetica gelegd zijn. Ik bedoel maar... er is zoveel wat we nog niet weten erover. Maar dat obesitas een ziekte is weten we wel. Een non-stop hongergevoel, cravings naar suiker, daar 24/7 tegen vechten... Dan is het héél makkelijk om te zeggen 'tja, gewoon dieet volgen en minder eten'. Das gelijk zeggen tegen een alcoholist 'tja, gewoon klik maken en stoppen met drinken'. Zo simpel is het niet. Tegen roken bestaan er ook nicotinepleisters. Maakt dat iemand minderwaardig om hiervan gebruik te maken? En uiteraard zijn deze spuiten een hulpmiddel. Uiteraard moet je zelf ook gezonde keuzes maken. Maar ik kan je garanderen dat het makkelijker is om te kiezen voor een stuk fruit nu m'n lichaam niet elke seconde van de dag schreeuwt naar snoep of chips. Het zegt me veel minder. En dat is de allereerste keer het gevoel. Bij een dieet gaat die drang niet weg. Met dit hormoon wel.

Nooit een maagoperatie overwogen? Eerlijk gezegd was ik dat ook aan het overwegen. Maar toen hoorde ik van Ozempic en wilde ik dat eerst proberen, want een operatie is natuurlijk een pak ingrijpender. Het effect lijkt (tot nu toe) gelijkaardig.

Hoeveel ben je al afgevallen? Tot nu toe staat het op -4.3kg, op minder dan 2 weken. Behoorlijk waanzinnig dus.

Mijn eeuwige strijd... tegen de kilo's

Wie me goed kent, weet ondertussen wel al dat ik een eeuwige jojo-er ben. Al meerdere keren ben ik vol goede moed beginnen afvallen, om die kilo’s er nadien vlotjes (en dubbel en dik) terug bij te krijgen. Al 22 jaar sta ik (al dan niet nonafgebroken) op dieet. Van klassieke diëtist, soepdieet, Montignac, Weight Watchers, proteinedieten zoals Kyalin en Dukan tot Intermitted Fasten (hierover later meer). En weet je, alle diëten werken… tot ze niet meer werken. Of totdat je het strenge regime laat varen.

Wie denkt dat ik elke dag frieten, chips, pizza of junkfood eet: think again. Door de band genomen eet ik vrij gezond: veel groenten, fruit, mager vlees, zelden sauzen etc. Maar ik ben een heel sociaal wezen, met etentjes, recepties, feestjes en tripjes, die me standaard 2 à 3kg cadeau doen. Kilo’s waarvoor ik terug een week m’n best moet doen om ze eraf te krijgen. Hoe ik dan aan mijn overgewicht kom? Wel, sommige periodes krijg je die er moeilijk af (bv 2 weken op reis), en het kwaad is geschied. En ik moet (uiteraard) toegeven: ik ben een levensgenieter, die graag eet en drinkt. Ik ben niet snel verzadigd en heb soms echt ‘cravings’ naar snoep en chips (wat ik dus ook enkel koop wanneer we bezoek verwachten, anders kan ik er niet afblijven).

Met ouder worden besef ik steeds meer dat ieder lichaam anders werkt. En mijn lichaam werkt op dat vlak helaas niet zoals veel anderen. Uiteindelijk eten Roel en ik dezelfde dingen, maar hij is slank/mager… en ik niet. Het beste bewijs dat het niet enkel en alleen telt wat je eet — ook hoe je lichaam zaken verwerkt.

Ik zit nu op een punt in mijn leven waar ik moet accepteren dat ik een maatje meer heb (eufemistisch gezegd, I know) OF er echt iets aan doen. Op zich heb ik het geluk dat de kilo’s best goed verdeeld zijn (wat ook mijn ongeluk is, want ik kan zo makkelijk 3kg bijkomen zonder ik het zelf merk), maar dat ik obees ben, blijft een feit.

En vaak probeer je dat te vergeten door weinig in de spiegel te kijken enzo, maar heel af en toe duikt er dan een foto op waarvan je echt schrikt. De foto die je vertelt, ‘Damn girl, je bent dik geworden’.

Dit is de foto (genomen tijdens 200 jaar Rodenbach), die me deed beseffen dat ik het (opnieuw) te ver had laten komen. Een gewicht van 86.1kg is mijn nieuwe max.

Daarom ook mijn laatste, ultieme poging. En dat is iets nieuw op de markt. Een geneesmiddel dat ook aan diabetes patiënten gegeven wordt, nl. Ozempic. Een 5-tal jaar geleden al werd hierover een grote studie gedaan in meerdere landen (oa ook in België) gedurende 68 weken, waarbij bleek dat dit medicijn ook voor obese mensen spectaculaire resultaten oplevert. Een gemiddeld gewichtsverlies van 15% voor de patiënten die Ozempic kregen, vs 2,4% bij de controlegroep die een placebo kreeg. Beide groepen kregen hetzelfde voedingsadvies & dezelfde begeleiding. Een echte gamechanger dus!

Wat doet Ozempic? Makkelijk gezegd is dat de stof die erin zit, nl. het hormoon Semaglutide, de hoeveelheid suiker in het bloed verlaagt, vandaar dat dit dus ook aan diabetes patiënten gegeven wordt. Semaglutide is een versleutelde versie van GLP-1, een hormoon dat vrijkomt in je maag en darmen als je voedsel verteert. Het maakt cellen gevoeliger voor insuline, laat de alvleesklier meer insuline produceren en remt in de hersenen het hongergevoel.

Hoeveel kost Ozempic? Je betaalt €102 euro per spuit, niet terugbetaald. Per spuit zitten 4 dosissen, dus je komt 4 weken toe met 1 spuit.

Hoe gaat het in z’n werk? Ik ben bij mijn huisarts geweest, en mijn struggle uitgelegd. Gelukkig hadden ze net een bijscholing gehad over Ozempic, waar de endocrinologen heel positief spraken over dit medicijn, waardoor ze dit wel een kans wilde geven. Mijn bloed werd gecontroleerd, om te zien of er geen andere zaken spelen. Bloed was helemaal prima (op kleine verhoging cholesterol na) dus kreeg ik een voorschrift voor mijn eerste spuit (1e dosis is 0.25mg) die je gewoon bij de apotheek kan halen. Je zet dus elke week, op hetzelfde moment een prik in je buik. De spuit doet de rest. Na een maand gaat je dosis naar 0.5mg. De 3e maand is dat normaal 1mg.

Wat is mijn persoonlijke ervaring? Echt waanzinnig! Al vanaf de eerste prik is m’n honger opvallend minder (wat het ook zo effectief maakt, want het is net die continue cravings die zorgen voor extra kilo’s) en ik ben veel sneller verzadigd (‘normaal’ gezien kan ik best veel eten, wat een van m’n problemen is)! Als je teveel eet wordt je heel snel misselijk (normale bijwerking!). Maar… dat zorgt er natuurlijk net voor dat je veel minder eet!

Heb ik al resultaten? Ja! En hoe!? Mijn startgewicht toen ik begon met Ozempic op 20 juni was 84.8kg (met BMI van 33 dus). Vandaag, op 28 juni weeg ik 81.5kg, dus een daling van 3.3kg op 8 dagen.

Waarom schrijf ik deze blog? Ergens probeer ik een oud taboe te doorbreken, want medicatie nemen tegen overwicht is toch ‘flauw’? Geef je dan niet gewoon op? Afvallen is toch gewoon ‘een klik’ maken in je hoofd? Teveel wegen is toch voor luie mensen zonder karakter? Soit, al die vooroordelen zijn de revue al gepasseerd in mijn leven. Obesitas is een ziekte. Meer dan (vooral slanke!) mensen beseffen. Nu mijn lichaam niet meer continue cravings heeft, en wel voldaan is na een maaltijd, nu ik misschien een voorsmaakje heb van hoe een ‘normaal’ lichaam functioneert, besef ik dit meer dan ooit. Eten is een soort verslaving, maar een waar je nooit vanaf raakt en die je niet kan vermijden, want je hebt eten nodig. Maar het wordt steeds duidelijker voor me dat het hormoon die je hongergevoel en verzadiging regelt, niet al te best werkt bij mij. En ik leer dit te aanvaarden. Net zoals je (veel gemakkelijker trouwens) kan aanvaarden dat je een ijzertekort hebt en hiervoor medicatie neemt om meer energie te hebben.

Ik hou jullie de komende weken & maanden op de hoogte van hoe alles evolueert, welke bijwerkingen ik heb, hoe mijn ervaring is met Ozempic op reis naar Italië en hoe de weegschaal evolueert!

The eternal battle...

Eigenlijk ben ik zelden jaloers op andermans succes of uiterlijk. Echt waar, ik gun het m'n vrienden oprecht om ze gelukkig te zien. Het enige waar ik echter jaloers op ben, is het gemak waarbij sommige mensen hun gewicht houden. Snoepen of niet, veel eten of niet, altijd blijven ze hun mooie slanke lijntje houden. Ergens weet ik wel dat zij dan andere problemen hebben... En ja, ik weet ook wel dat ik niet afschuwelijk lelijk ben... maar ik weet ook hoeveel moeite ik moet doen om slank te worden of gewoon om niet moddervet te worden tout court. 

Ook dit jaar ben ik opnieuw moedig de strijd aangegaan met de kilo's. Ik ben een typische jojo-er. Mijn gewicht schommelt harder dan de gemiddelde 8-jarige in een speeltuin. 

Mijn gewicht dit jaar...

Mijn gewicht dit jaar...

Voor mijn grootte zou ik eigenlijk tussen 50 & 67 kg moeten wegen. Een serieuze marge als je het mij vraagt. Het probleem is dat ik daar eigenlijk wel een pakje boven schommel. Dus, mijn doel voor volgend jaar is om eindelijk terug in het groen te vallen. Door het diëten voor de trouw was ik er dicht bij gekomen, helaas is een huwelijksreis wat minder goed voor de lijn! 

Ahja, nieuw jaar, nieuwe start? Mijn doel is vooral om gezonder te worden, strakker en meer conditie te kweken. Ik ben (voor de 10-de keer ofzo) opnieuw gestart met start-to-run (maar hierover meer in een volgende blog!). 

En zolang ik 'gezegend' ben met serieuze 'curves', zal ik me er ook niet te dik in maken. Uiteindelijk straal je uit wat je voelt & hoe je je voelt. Als je je dik & lelijk voelt, zal je je er ook naar kleden én zal je er ook zo uitzien!  

Dus, mijn tip voor alle vrouwen die met dezelfde gevoelens kampen als ikzelf: deal with it. Ofwel ga je de strijd aan tegen de kilo's, ofwel leg je je erbij neer en maak je er het beste van. En ja, ik besef echt wel dat dit moeilijk is. Een dagdagelijks gevecht tegen de kilo's, een dagdagelijkse strijd tegen jezelf om toch maar niet toe te geven aan de verleiding om iets lekker te snoepen... het is geen cadeau. Mijn leven is een aaneenschakelijk van momenten waarop ik me vol vechtlust strikt aan mijn dieet houd, en momenten waarop ik denk 'fuck it, ik ben goed zoals ik ben'. 

Wat mij wel troost geeft, zijn artikels als deze. Volgens een  recente studie van de Universiteit van Texas is Kelly Brook namelijk tot de vrouw met « het perfecte lichaam » uitgeroepen. Zij hebben verschillende lichaamskenmerken bestudeerd en onderzoek gedaan naar de lichaamsverhoudingen die mannen waar dan ook ter wereld, ongeacht cultuur of afkomst, het aantrekkelijkst vinden. Ze hebben alle gegevens verzameld en daaruit, op grond van de uiterlijke kenmerken die aantrekkelijk gevonden worden, de «ideale» lichaamsmaten opgemaakt. Daarmee hebben zij ontdekt dat Kelly Brook, van alle bekende vrouwen, de vrouw was die hieraan het beste voldeed. 

Of ze nu werkelijk 'het perfecte lichaam' heeft interesseert me matig. Wat me wel enorm aantrekt in dit artikel, is het feit dat Kelly curves heeft. Curves die ik bij mezelf ook aantref. Hieronder de enige bikini-foto die je van mij zal vinden op het internet, want ik voel me eigenlijk niet zo enorm zelfzeker om Facebook te overspoelen met mezelf in bikini. Voor een keer maak ik een uitzondering. Om mezelf eraan te herinneren: you're not that bad, just look at Kelly! 

Links: me, op een shoot voor het Kyalin spotje (ik woog toen 72kg, net zoals nu).Rechts: de vrouw met het 'perfecte lichaam' Kelly Brook. 

Links: me, op een shoot voor het Kyalin spotje (ik woog toen 72kg, net zoals nu).
Rechts: de vrouw met het 'perfecte lichaam' Kelly Brook. 

Een andere instant-goed-gevoel zijn artikels als deze (bron: TV Familie/Blik van 2/12/15):



Trouwen voor dummies... Stap 3: The Dress!

Een nachtmerrie. Trust me. Zo voelde het na de 4e winkel. Kijk, shoppen is plezant. Echt waar, I love it. Een trouwkleed zoeken daarentegen is geen evidentie als je niet de standaardmaten hebt. 

Ik moet eerlijk zijn: ik was bijgekomen het afgelopen jaar. Mijn nieuwjaarsvoornemens op vlak van gewicht zijn er niet van gekomen, integendeel. Ik was bijgekomen... en serieus ook. Opeens stond daar 76 kg op de weegschaal. Om depressief van te worden... Dus, met veel voornemens ben ik terug beginnen afvallen. In die mate dat ik op mijn trouwdag maar 69 kg woog (joepie, onder de 70kg!). 

Anyway, terug naar de zoektocht naar een kleed. Ik heb 4 winkels geprobeerd, voordat ik in de 5e winkel mijn keuze gemaakt heb. Mijn vereisten voor mijn perfecte kleed: ik wilde er mooi instaan, m'n curves tonen en het moest een betaalbaar kleed zijn! Dat kleed heb ik gevonden in Kortemark, bij Scarpellini. Een hele vriendelijke, behulpzame verkoopster heeft me geholpen met het maken van mijn moeilijke keuze. 

Hieronder m'n trouwkleed, maar ook de kleedjes die het niet geworden zijn... 

2014 ex, 2015 in!

De laatste dag van het jaar. Eindelijk. Het was een immens lang jaar. Een zwaar jaar. Een jaar vol gemengde gevoelens. Met ups en downs. Tijd om alles dus eventjes op een rijtje te zetten.

Relatie

Roel en ik zijn dit jaar officieel gaan samenwonen eind januari. We hebben er een heftig jaar opzitten. Met ups en downs, zoals dat wel durft te gaan in een relatie. Maar: we hebben dit jaar overleefd. En hoe! Met het besef dat we elkaar enorm graag zien, en onwaarschijnlijk goed bij elkaar passen. Als je me nu zou vragen om een lijstje te maken met mijn perfecte man, dan mag je erop rekenen dat Roel hieraan beantwoordt voor 90%. Perfect is niemand natuurlijk, ik het minst van al. Elke dag sta ik op met een kus op mijn mond. Leven in harmonie, zonder ruzies of discussies, gewoon om de simpele reden dat je zo goed bij elkaar past waardoor er gewoon geen reden tot ruzie is, is zonder enig overdrijven de belangrijkste reden dat ik een loodzwaar jaar heb overleefd. We zijn dit jaar nader tot elkaar gekomen, waar ik enorm dankbaar voor ben.

Familie

Zoals je waarschijnlijk al gelezen hebt in een voorgaande blog, is 2014 een jaar vol tegenslagen geweest op vlak van familie. Mama is nog steeds herstellend van een heel zware operatie (kanker). Mijn neef pleegde vorige maand zelfmoord. Ik kan alleen maar hopen dat 2015 op dit vlak een pak beter loopt. Het ziet er in elk geval veelbelovender uit: de laatste testresultaten van mama waren goed. Hopelijk zijn de volgende dat ook en heeft ze binnenkort wat minder pijn!

Een fijne 'bijkomstigheid' van een relatie is dat je er instant een extra familie bijkrijgt. Iedereen kent de grappen over een vreselijk schoonmoeder/vader. Ik kan eerlijk zeggen dat ik geluk gehad heb. Ik spendeer graag tijd met Roels familie en kijk ook uit naar de feestdagen om met onze families tijd door te brengen. 

Werk

In februari maakte ik de overstap van project manager De Morgen naar marketing manager TV Familie & Blik. Een welkome promotie, waarvan ik eerlijk gezegd genoten heb. Ik heb ontdekt dat ik meer plezier haal dan verwacht uit cijfers en budgetten. En het was een goed jaar: ik heb een aantal heel succesvolle projecten kunnen uitwerken en veel targets kunnen behalen, dus ik ben een gelukkig mens. Ik hoop dat het volgend jaar een nog beter jaar wordt!

Politiek

Vorig jaar werd ik in november verkozen tot communicatieverantwoordelijke van Jong VLD nationaal. Na een leuke campagne uitgewerkt te hebben voor alle jongerenkandidaten, een project waar ik eigenlijk enorm veel energie ingestoken heb, heb ik mijn taken (noodgedwongen) op een lager pitje gezet (vooral door de operatie van mama en het werk). In september heb ik dan ook besloten om mijn ontslag in te dienen. Ik ben geen mens voor half werk. Ofwel doe ik iets goed, ofwel niet. Door alles wat er dit jaar veranderd was in mijn leven, woog deze verantwoordelijkheid net iets te zwaar door, waardoor ik keuzes gemaakt heb. Ik ben wel nog steeds lid van de raad van bestuur.

Lokaal ben ik nog steeds actief: ik ben communicatieverantwoordelijke & websitebeheerder van Jong VLD & Open Vld Buggenhout. Daarnaast ben ik bestuurslid bij de raad van de Bib & De Pit en de Welzijnsraad. Sociaal geëngageerd leven vind ik gewoon belangrijk en leuk, dus dit doe ik met heel veel plezier.

We zien wel wat de toekomst brengt op vlak van politiek. Ik blijf een betrokken en actief bestuurslid en blijf de liberale zaak enorm toegenegen, maar het is momenteel op een iets lager pitje dan vorig jaar.

 Vriendschappen

Mijn beste vriendin Tatjana is verhuisd naar Nederland. Mijn andere goeie vriendinnen wonen in West-Vlaanderen: Charlotte in Brugge, Stephanie in Waregem en Nele in Ruddervoorde. Het is moeilijk om vriendschappen makkelijk te onderhouden als je op minstens een uur rijden van elkaar woont. Gelukkig is er zoiets als Facebook en telefoon! Dit jaar (en vorig jaar) ook leuke mensen leren (beter) kennen via de politiek, zoals Julie, Ruth, Bob, Jozefien & Jeroen, etc. En natuurlijk heb ik er een hele fijne vriendenkring bijgekregen op de golf! Ik kijk ook op dit vlak uit naar 2015.

Gezondheid & uiterlijk

Een gemend en moeilijk jaar voor mij. Ik heb het gevoel dat ik wel een aantal belangrijke stappen gezet heb. Zo heb ik eindelijk mijn ogen laten laseren. Terug kunnen zien wanneer ik mijn ogen open doe, is een plezier dat ik moeilijk kan beschrijven aan iemand met goede ogen. Het is alsof er (letterlijk) een nieuwe wereld voor me is opengegaan.

Ik heb dit jaar ook verder gekeken naar de oorzaak van mijn buikkrampen. Ik heb, zoals zovelen, een spastisch kolon. Dit betekent dat ik overgevoelig ben voor sommige voedingsstoffen. Sinds ik lactose verminderd heb, heb ik opvallend minder last. In 2015 stel ik me wel tot doel om een uitgebreid onderzoek te laten uitvoeren om te zien aan welke voedingsstoffen ik allemaal allergisch/gevoelig ben. Want ik vrees dat een aantal van mijn andere ‘kwaaltjes’ hiermee in verband staan.

Een ander probleem waar ik last van heb is migraine. Hiervoor ben ik al bij een neuroloog in behandeling geweest (incl MRI etc). Veel kon men niet vinden, behalve wat littekenweefsel. Ik heb wel gemerkt dat sinds ik minder lactose eet, ook minder hoofdpijn heb. Vandaar dat ik verder wil uitzoeken op welke stoffen mijn lichaam slecht reageert.

Gewicht: ook al was ik vorig jaar goed afgevallen, tegen begin dit jaar was ik deze kilo’s al bijgekomen. Ondertussen schommel ik dus al een jaar tussen 70 & 74 kg. Een pak teveel voor een klein grut van 1m61. Mijn grote vloek en tegelijkertijd zegen is dat ik een zandloperfiguur heb. Biologisch gezien een heel gezond figuur, aangezien metingen hebben getoond dat ik weinig vet tussen mijn ingewanden heb en weinig vet rond mijn taille. Het nadeel is dat je minder snel iets aan je gewicht doet als je er eigenlijk nog vrij oké uitziet. Vechten tegen de kilo’s zal wel een eeuwige strijd worden vrees ik. Gelukkig was 2014 het jaar van de konten. Voor de eerste keer in mijn leven heb ik niet het gevoel dat mijn kont afschuwelijk is. Bedankt Kim, Beyoncé, Jennifer & Iggy. Mijn figuur is eindelijk ook eens ‘in de mode’. Tegenwoordig durf ik zelfs aansluitende kleedjes te dragen. Stel je voor!

Sport

Geen al te onsportief jaar achter de rug. Begonnen met golfen in april. Ik sluit het jaar af met handicap 39, wat wel fijn is. Golf is echt een sport die je bijt, waarvan je gepassioneerd raakt. En het is fantastisch om zen te zijn tijdens een wedstrijd: het enige moment in de dag dat ik volledig iPhone-loos ben. Geweldig toch? Dit jaar ook begonnen met yoga. Enige nadeel is dat het op vaste momenten valt, waardoor ik helaas wel een aantal lessen gemist heb. Volgend jaar beter…

Mijn goede voornemens & plannen voor 2015:

  • genieten van nog veel andere mooie momenten met Roel
  • ons huisje verder in orde brengen (we need a new roof!)
  • mijn bibliotheek installeren
  • een appartementje kopen als investering (small & cheap ze)
  • handicap 30 halen tegen einde van het jaar (golf)
  • fitter & strakker worden door meer te sporten
  • meer yogalessen volgen
  • proberen onder die gehate 70kg te raken :-)
  • testen doen om alle te vermijden voedingsstoffen op te sporen
  • mijn tanden op orde laten zetten - aka implantaten (of althans beginnen daaraan)
  • blijven investeren in vriendschappen, zowel ‘oude’ als nieuwe
  • meer tijd vrijmaken voor mijn familie
  • eindelijk beginnen met een boek te schrijven, iets waar ik al jaren van droom
  • niet beginnen met roken (kwestie dat ik toch een makkelijk voornemen heb ook hé)

Fijn eindejaar iedereen!

En als je me iets wil wensen, wens mij en m’n familie een goede gezondheid, want dat is het enige waar ik bitter weinig invloed op heb helaas!

To sport or not to sport...

‘Je bent zo oud als je je zelf voelt’. Dat zeggen mensen vaak. Meestal bedoelen ze daarmee dat ze zich jonger voelen dan de jaren op hun teller, en daardoor dus ook jonger zijn.

Sinds ik 30 geworden ben voel ik me oud(er). En ja, ik weet dat de 40+-ers die dit lezen me nu graag levend zouden willen villen, maar laat me uitspreken. Ik weet dat ik niet oud ben. Ik zie er zelfs niet (echt) oud uit. Maar, ik voel aan mijn lijf dat ik ouder ben geworden. Toen ik in de 20 was, recupereerde mijn lichaam sneller. Een nachtje stappen kon ik perfect ophalen door 1x vroeger te gaan slapen of gewoonweg uit te slapen. Tegenwoordig is dit niet meer zo vanzelfsprekend.  Gelukkig ga ik niet meer elke week uit tot 6u ’s morgens.

Een ander opvallend feit is dat ik soms opsta met een pijntje. Mijn voeten, mijn onderrug, mijn spieren. Afhankelijk van m’n bezigheden de dag voordien, voel ik dat doorwegen bij het opstaan. Akkoord, die pijn vervaagt snel, maar ik mis het om huppelend & fris uit bed te springen met het gevoel dat ik de wereld aankan.

Als reactie op mijn vorige blog, heb ik dikwijls de vraag gekregen of ik ga sporten. Ik zou mezelf niet direct als de meest sportieve omschrijven. In het verleden was ik vooral een ‘occasionele sporter’. Een danscursusje van een 10-tal lessen (waarvan ik er altijd een aantal miste wegens een te druk leven/programma), wat paardrijden bij/met vriendinnen, eens voetballen met de vrienden (als kind), gaan zwemmen (met m’n nicht – vooral om in het water te spelen natuurlijk), lopen (wat ik absoluut haat, maar af en toe opnieuw probeer, met bijzonder weinig resultaat) en fitness (je kent het: een jaarabonnement nemen en 4x gaan). Jup, zo iemand ben ik wel.

Tegenwoordig ben ik wel sportiever geworden: ik golf. Jup, nu mag je stoppen met lachen om het feit dat ik golf als sport omschrijf. Kijk: conditietraining is het niet, maar als je een 18-holes speelt, leg je gemiddeld 12.000 stappen af en doe je dit met een zak op je rug van zo’n 4 (?) kg. Je blijft er fit door en door je swing blijf je ook redelijk lenig. Tel daarbij dat dit het enige moment is dat ik zonder iPhone rondloop, dan weet je dat het ook goed is voor mij geestelijke gezondheid. Dus, dat is alvast een goede zaak.

Daarnaast ben ik (opnieuw) begonnen met wekelijkse yoga lessen. Oké, evenmin de zware cardiotraining, maar het houdt me eveneens lenig (en ja, het helpt mijn swing).

Maar… je merkt het wel hé, ik krijg door mijn sporten weinig tot geen conditie. Een toertje rond ons huis lopen, kan er al voor zorgen dat ik krampen & kortademigheid krijg, dus ik moet ook hierover wel eens een gedacht maken.

Ik ben op iets aan het broeden, maar daarover later meer… 

To eat or not to eat...

I have a confession to make. Ik ben een echte jojo-er. Voor die mensen die niet bekend zijn met dieettermen, dit betekent dat ik een dagelijkse strijd tegen de kilo’s voer. En ja, soms ben ik aan de bovenhand, en soms ben ik aan het verliezen.

Vorig jaar was ik het gezicht van een dieetcampagne (Kyalin – proteïnedieet). Ondertussen, een goed jaar later, ben ik de kilo’s die ik toen kwijt was (zo’n 10kg) weer allemaal bij. Noem het een combinatie van een te rijkelijk leven (feestjes, etentjes en drankjes) en opnieuw een veranderende levensfase (samenwonen… iedereen kent de samenwoonkilo’s nietwaar?). Het dieet an sich werkte, maar het resultaat behouden is altijd de moeilijkste fase.

Een vergissing die veel mensen maken trouwens. Elke dag opnieuw een gevecht leveren tegen de kilo’s. Wegblijven van vetten, suikers, koolhydraten en alcohol. I really suck at it. Ik geniet teveel en te graag van het leven. Dikke mensen worden in onze samenleving maar al te vaak afgeschilderd als dom, lui en gemakzuchtig. Dat zijn ze niet. Het zijn mensen met een probleem, een ziekte.

De grootste jaloezie kan ik ervaren als ik bij iemand thuiskom en geopende zakjes snoep zie liggen in de kast, half opgegeten, half bewaard. Bij mij zal je dat niet in de kast treffen. Als iets open gaat, dan moet het op. Ik weet dat het stom is. Ik weet zelfs dat het meestal niet gezond is. Maar het is onwaarschijnlijk moeilijk om het gevoel uit te leggen. Als ik weet dat ik chips in huis heb bijvoorbeeld, dan kan ik daar echt aan denken. Naar verlangen. Het water in mijn mond voelen lopen. Gewoon dit schrijven veroorzaakt dit gevoel trouwens al. Vergelijk het gerust met een alcohol- of zelfs drugsverslaving.

Ik ben oprecht jaloers op mensen die dit niet hebben. Echt waar. Voor de rest functioneer ik trouwens best normaal ze, maar elke dag opnieuw blijf ik vechten tegen de drang om te snoepen (want als ik begin, dan kan ik moeilijk stoppen). Believe me, ik heb al vanalles geprobeerd. Tegenwoordig haal ik gewoon niets (ongezond) meer in huis, dat is het meest eenvoudige voor mij. (Sorry daarvoor liefje).

Nochtans: ik kook niet ongezond, integendeel. Ik zorg dat er elke dag verse soep in huis is, en bij het koken let ik op hoeveel vet/suiker/zout ik gebruik. Tegenwoordig kook ik zelfs vaak recepten van Pascale Naessens en de Voedselzandloper (trouwens, in de pocket die bij Goed Gevoel zit, staan echt superleuke recepten. Hele grote fan van de vegetarische lasagne. Echt, huge fan!). En ja, ook vers fruit ligt bij ons thuis. Als we dan eens brood eten, dan is het 9 granen brood (zelf gekneed & in de oven gebakken). Een frietketel hebben we niet. En frisdrank drinken we zelden thuis. Dit alles is waarschijnlijk ook de enige reden dat ik stabiel blijf qua gewicht (nu).

Maar… ik zal toch eens de knoop moeten doorhakken. Lig ik me neer bij mijn huidig gewicht (zo’n 72kg voor 1m62) of ga ik opnieuw het gevecht met de kilo’s aan en zo ja: hoe?

Een zware dobber. Keep you posted. 

Oud jaar, nieuw jaar. Een balans.

1 januari. Het is weer zover. Iedereen slaat je om de oren met nieuwjaarsvoornemens. Waarom doen we dat eigenlijk? Vinden we de overgang naar een nieuw jaar zo symbolisch? Of grijpen we gewoon graag een moment aan om ‘tabula rasa’ te maken?

Wat de reden ook is, ook ik heb de behoefte om even terug te blikken naar 2013 en om mezelf dingen voor te nemen voor 2014.

2013 was een enorm boeiend jaar. Hierbij mijn hoogtepunten op een rij (chronologisch):

1/ De Kyalin campagne: ik was vanaf januari tot mei het gezicht van de dieetcampagne Kyalin (meer info over deze campagne vind je in vorige blogs en hier op mijn site). Een serieuze uitdaging, aangezien ik een echte lekkerbek ben: ik ben er zo’n 10 kg mee vermagerd (helaas ondertussen ook weer wat bijgekomen).

2/ Op 2 februari werd ik verkozen binnen Jong VLD Gent tot communicatieverantwoordelijke en politiek commissaris. Het jaar voordien was ik reeds actief binnen de vereniging en in 2012 kwam ik ook op voor de gemeenteraadsverkiezingen in Gent. Ook hierover vind je meer info op mijn site.

3/ Op 21 april begon ik een relatie met een geweldige gast: Roel. We zijn ondertussen 8,5 maand verder en hebben onlangs besloten om te gaan samenwonen. Daarvoor verlaat ik mijn geliefde Gent en trek ik naar het verre Buggenhout (of zoals sommigen het omschrijven: Metropool Buggenhout).

4/ Op 3 november werd ik verkozen als lid van de Raad van Bestuur van Jong VLD Nationaal. Op 12 november werd ik verkozen tot kernbestuur, als communicatieverantwoordelijke van Jong VLD Nationaal. In die hoedanigheid probeer ik ook overal jongeren (en ouderen) te overtuigen van een liberale visie. Zo ook op het toekomstcongres van Open VLD eind november, waar ik succesvol een standpunt van Jong VLD op de agenda zette.

5/ Midden december kreeg ik de job van Marketing Manager TV Familie/Blik. Na 2,5 jaar op De Morgen heb ik heel veel geleerd. Ik kijk enorm uit naar de nieuwe uitdaging, maar neem met spijt in het hart afscheid van mijn fijne collega’s op De Morgen.

Natuurlijk is het bij niemand enkel zonneschijn en rozengeur. Voordat ik de liefde vond met Roel heb ik ook een aantal gebroken relaties moeten verteren. Daarnaast af en toe wat gezondheidsprobleemjes gehad. Ook helaas afscheid moeten nemen van een aantal vrienden.

Maar, al bij al was 2013 een goed jaar voor me. Ik ben heel benieuwd wat 2014 zal brengen. 

Een aantal zekerheden & goede voornemens kan ik al meegeven:

1/ Ik word 30! Ja, 30 is een ‘scary-age’. Ik kijk echt niet uit naar het moment waarop ik officieel geen twintiger meer zal zijn. Nu al kijken mensen me soms vreemd aan als ik mijn leeftijd verklap. Dit zal er niet op verbeteren. Ik twijfel dus nog tussen een groot feest en een dag in pyjama met ijs. Veel ijs.

2/ Ik verhuis naar Buggenhout. Volledig. Zonder vangnet in Gent. Van scary gesproken.

3/ De nieuwe job houdt extra verantwoordelijkheid in: dus meer overwerken. Sorry honey.

4/ Door bovenstaande factoren, heb ik besloten om mijn activiteiten in Gent stop te zetten. Ik ben de feeling met het stad aan het verliezen en heb er eigenlijk geen tijd meer voor, dus ik heb ontslag genomen als communicatieverantwoordelijke van Jong VLD Gent.

5/ Doordat ik mijn activiteiten bij Open Vld en Jong VLD Gent stopzet, wil ik me wel engageren binnen Open Vld en Jong VLD Buggenhout (als gewoon bestuurslid, niet als kernbestuur). Mijn vriend Roel is bij beiden ook penningmeester, dus dan zien we elkaar tenminste toch al op die vergaderingen ;-)

6/ Zoals je merkt heb ik weinig tijd. Some things never change I guess. Net daarom heb ik besloten om een lijst te maken met daarin de dingen waar ik tijd in wil steken (Roel, werk, VLD, vrienden en familie).

7/ Voornemens qua gezondheid: roken doe ik niet. Nooit gedaan. Dus toch een voornemen waar ik me makkelijk aan kan houden. Een beetje meer sporten, gezonder proberen leven (minder suiker, minder alcohol, minder vetten) en opnieuw wat afvallen (ik ben zo’n jojo-er).

8/ Een belangrijk voornemen is om mijn blog te onderhouden: zowel met leuke verhalen uit m’n privé leven, als opiniestukken over een of ander liberaal thema, als stukjes over acties die ik bij TV Familie ga doen. En ik beloof het: niet (al) te promotioneel.

9/ De verkiezingen komen eraan. Nog geen idee of ik zelf op een lijst zal staan, maar ik weet wel dat ik mijn uiterste best zal doen om alle jongerenkandidaten te steunen. Zo zal ik onder andere een workshop communicatie & social media geven aan alle kandidaten. 

Dus ja, mooie vooruitzichten. Mooie voornemens. En een drukke agenda. Nu hopen op een goede gezondheid! En dat is direct ook mijn voornaamste wens naar iedereen... 

Leven na Kyalin

Zalig! Ik ben dieetvrij. Eindelijk! Grappigste is dan wel om de reacties van vrienden te zien wanneer ik iets eet wat ik eigenlijk niet mag. De verbazing, het verschieten. Echt hilarisch! Ja, ik mag terug eten!

Eerlijk gezegd heb ik dat dan ook gedaan de afgelopen weken: ijsjes, frietjes, chocolade… het kon niet op. Gelukkig is er ook nog iets van m’n goede gewoontes blijven plakken: ik eet nog steeds vrij weinig koolhydraten, eet vaker fruit en groenten en yoghurt. Misschien lijkt het nu alsof ik veel snoep omdat ik al die maanden met m’n eten bezig geweest ben? Als je jezelf iets verbiedt, dan vergroot je een ‘fout’ extra veel.

Donderdag had ik mijn allerlaatste afspraak met Frouke… en die gehate weegschaal! Ik wist het zeker: ik ging verdikt zijn! Na zoveel te snoepen?!

Maar… ja, ik was een beetje bijgekomen… in vocht en spiermassa. Vetmassa was identiek hetzelfde gebleven. Oef! En wow! Zelfs voor mij was dat een verrassing.

Zoals ik vorige blog zei: ik ben blij met m’n figuur en m’n gewicht. Alleen wil ik nog een beetje strakker staan. Ahja, zo zijn wij vrouwen ook nooit tevreden hé?

Wat is er ondertussen allemaal gebeurd in m’n leven? Veel, as usual.

Ik ben nog steeds druk bezig met mijn job. Ik weet het, ik heb m’n job steeds uit m’n blog gehouden, maar deze neemt natuurlijk veel tijd in beslag. Zo heeft m’n laatste actie me hoofdpijn bezorgd, maar loopt alles gelukkig op wieltjes!

Qua politiek ben ik nog steeds druk bezig met Jong VLD Gent en Jong VLD nationaal. In Gent hadden we vorige week onze eerste After Work: een groot succes eigenlijk! Veel volk, prachtig weer en lekkere gehaktballen van Balls & Glory! Bij Jong VLD Nationaal amuseer ik me ook met de werkgroep communicatie en het mee uitdenken van acties & campagnes, samen met de kernleden en raad van bestuur natuurlijk. Leuke bende wel!

Het vriendje: ook daarmee gaat het nog steeds super! Very much in love en gelukkig! Het is nog steeds pril, 2 maandjes, maar we amuseren ons. En… volgende maand ga ik mee op reis met hem en nog 6 bevriende koppels. Spannend! En enorm leuk! Ik kijk ernaar uit.

Qua uiterlijk: ik voel me goed en krijg veel complimenten. Wat kan een mens meer willen?

En qua gevoel: couldn’t be more happy!

En dat gevoel wens ik jullie ook toe!

Hou mijn site in de gaten voor m’n volgende blogs en projectjes!

 

En nu?

Ik ben kerngezond! Nee, echt, kerngezond. Vanwaar kom ik daar nu opeens mee af? Wel, ik ben vorige week bij m’n dokter geweest en heb mijn bloed laten testen. Na maanden een proteïnedieet te volgen is dat geen slecht idee. Al was het maar om 100% zeker te zijn dat je nieren geen last gehad hebben van de hoeveelheid eiwitten.

Maar, ik liet m’n bloed dus eens volledig onderzoek. Zowel vitamines als bloedcellen stonden op goed niveau. Cholesterol stond goed. Nieren en lever waren oké. Enzovoort. Daarnaast ben ik vandaag nog eens op een van mijn laatste controles geweest bij Frouke: mijn vetmassa en BMI staan ook goed. Dus: kerngezond moi. En daar draait het in de eerste plaats natuurlijk om.

Ja, ik zie er beter uit nu (eerlijk is eerlijk: overgewicht staat me minder goed), maar ik voel me ook stukken beter. Hoe ik mijn dieet nu eigenlijk evalueer? Wel, in het interview in Flair heb ik het eigenlijk al vrij goed beschreven. Ik merk dat sommige van mijn eet- en levensgewoontes zijn veranderd. Ik eet meer fruit & yoghurt, drink meer water en minder alcohol, eet veel minder koolhydraten en ik leef een stuk bewuster.

De afgelopen week was de eerste week dat ik terug ‘dieetvrij’ mocht leven in 5 maanden. Spannend. Vandaag bij Frouke geweest: 300gr bijgekomen (1kg water!), maar 700gr vet kwijt. Heel goed dus. Ondanks frietjes eten, tripke naar Walibi (denk aan fastfood!) en ijsjes eten (warm weer!), ben ik stabiel gebleven.

Mijn gewicht is al een aantal maanden stabiel eigenlijk: ik volgde dan ook een aangepast schema waarbij ik (afhankelijk van de drukte van m’n agenda) langzaam koolhydraten terug in m’n voeding bracht en de eiwitten verminderde. Niet altijd evenveel volgens het boekje, maar volgens Frouke was dat ook niet verwonderlijk. In het begin vroeg ze nog (beetje naiëf) ‘Heb je deze week iets gepland’, waarop ik standaard gans m’n agenda voor de komende week overliep, waaruit bleek dat er elke dag iets instond. En zelden waren die activiteiten goed voor mijn lijn. Na een tijdje vroeg ze het me trouwens niet meer of het zo was, eerder ‘Wat heb je deze week allemaal te doen?’.

Ik krijg vaak de vraag hoeveel ik nu eigenlijk kwijt ben. Wel, dat schommelt nogal, maar ligt op 8 à 9 kg. Niet de 14kg waar ik oorspronkelijk naar streefde, dat geef ik toe. Waarom niet? Wel, de juiste vraag is eerder: waarom wel? Ik heb nu broekmaat 38. In kleedjes zit ik op maat 36. Mijn BMI is rond de 24, mijn vetpercentage eind 20% (ideaal is tussen 21% en 33%) en ik heb een taille-heupratio rond 0,7 (wat trouwens ideaal is!).  Ben ik mager? Neen. Heb ik het perfecte lijntje? Neen. Zie ik er goed uit? Hell ya! 

Het enige werkpuntje is dat ik nu wel slanker ben, maar ik wil wat strakker staan. Maar dat zal ik enkel bekomen door gezond te blijven leven en te bewegen. Iets waar ik nu wel volop mee bezig ben.

De grootste uitdaging die me nu wacht is om gezond te blijven! Om slank te blijven. En dat wil ik zeker doen!

Keep on smiling!

 Weet je wat typisch is eenmaal je afgevallen bent? Dat je opeens een stuk meer fierheid en ja, zelfs ijdelheid in je hebt. Mijn portefeuille kan ervan meespreken. Ik heb hele leuke kleedjes (size 36!) gekocht, iets waar mijn bankrekening me stilaan voor haat vrees ik, maar onlangs had ik ook het geluk om een bleaching te winnen op de Goed Gevoel Ladies Fair. 

Anyway, een professionele bleaching bij de tandarts kost al snel 400 à 450 euro, dus je kan je wel inbeelden hoe happy ik was toen ik het telefoontje kreeg van Glamsmile!

Ik had me al eens geïnformeerd over bleaching, en ik kende dus de pro’s en con’s. De voordelen zijn (obviously) een witte glimlach. Nadelen zijn de kostprijs, het is niet permanent en je tanden kunnen er gevoelig door worden. Ik stapte dus met een bang hartje binnen bij de tandarts, want ik had ook een afspraak gemaakt om mijn volledige gebit nog eens onder de loep te nemen.

Eerlijk: ik ben een problematisch geval als het op tandartsen aankomt. Ten eerste knarsetand ik ’s nachts, waardoor ik al 4 kiezen heb moeten laten ‘ontzenuwen’ (aka wortelkanaalbehandeling). Honestly, ik vind zo’n wortelkanaalbehandeling een echte horror! Echt waar. Denk aan de film ‘The Dentist’, vermenigvuldig het gevoel dat je bij die film krijgt met 10 en dan kom je bijna uit aan hoeveel ik het haat om naar de tandarts te gaan. Niet alleen doet het pijn, maar vooral het luisteren naar het boren, vijlen, schaven etc maakt me gek!

Anyway, op naar de tandarts. Op het eerste zicht alvast geen gaatjes (oef!), maar die tandplak must go. Iets waar mijn gebruikelijke tandarts weinig tot geen waarde aan hechtte, ook niet toen ik erom vroeg. Dit was zonder twijfel de minst leuke fase. Echt pijn doet het niet, maar leuk is het nou ook weer niet. Maar… alles voor die witte glimlach hé!

Bij de tandarts (in tegenstelling tot thuiskits) wordt er gewerkt met een plasmalamp. Het tandvlees wordt volledig beschermd en er wordt een product aangebracht op de tanden. Daarna wordt er in drie sessie van 20 minuten met de bijhorende rustpauze gebleacht. Uiteindelijk ben ik bijna 3 uur bij de tandarts geweest. Het verschil met mijn normale tandarts en Glamsmile merkte ik wel. Waar mijn tandarts heel functioneel kijkt naar ‘hoe gezond zijn je tanden’, keek deze tandarts niet enkel daarnaar, maar ook naar het esthetische: hoe mooi zijn je tanden. Iets wat ik zeker kon waarderen. En, er werd een voor en na foto genomen. Kijk nu zelf naar het verschil: ik ben er alvast superblij mee!

Links voor, rechts & onder: na

Links voor, rechts & onder: na

Nu, een weekje later, zijn mijn tandjes nog steeds niet overgevoelig en krijg ik veel complimentjes over mijn witte glimlach, dus ik ben vanaf nu een grote fan!

 

Pamela meets Flair… again

 Vandaag, tussen 2 shoots door (neen, daar ben ik niet het model voor, is voor m’n werk), ben ik vlug en met een bang hartje om de Flair geweest. Waarom ik dat zou doen? Niet alleen is Flair een typische guilty pleasure, daarnaast heb ik 2 à 3 jaar geleden voor de Flair gewerkt, op de marketing. Dus, als ik het blad lees, voelt het een beetje als thuiskomen. Maar… dat is natuurlijk geen reden om een bang hartje te hebben. Neen, dat kwam doordat ik 2 weken geleden heb meegewerkt aan een reportage over 3 verschillende diëten, waaronder het proteïnedieet, met een voor- en tegenstander per dieet. Logischerwijze ben ik voor het proteïnedieet, zeker als je bedenkt hoe m’n leven de afgelopen maanden is veranderd. Afvallen is fantastisch voor je zelfvertrouwen, dat kan ik je wel bevestigen.

Hoe ben ik nu weer in de Flair terecht gekomen vraag je je misschien af? Alvast niet doordat ik m’n contacten van vroeger heb gebruikt. Integendeel: Chaima kwam toevallig op mijn facebookpagina omdat ze een voorstander zocht van een proteïnedieet die wilde meewerken aan de campagne. Natuurlijk liet ik die kans niet liggen: welk meisje wil nu niet gestyled, geschminkt en gefotografeerd worden? Oké, waarschijnlijk meer vrouwen dan ik denk, maar stiekem doe ik dit wel graag. Dat zal m’n oppervlakkige kant dan wel wezen. Voor de rest (werk/politiek) ben ik al serieus genoeg, dus van zo’n gelegenheden geniet ik dan dubbel!

Toen ik hoorde dat de shoot met Joost Joossens was, kon ik m’n vreugde helemaal niet op! In het verleden (nog voor ik bij Flair werkte, vele jaren geleden dus (aka 2005)) heb ik al ooit meegewerkt aan een reportage van Flair, nl shoppen met moeilijke maten. Mijn probleemzone was toen (en is nu nog steeds) dat ik nogal goed voorzien ben. Niet dat ik het echt erg vind ofzo, maar makkelijk is het niet om te shoppen. Een hemdje vind ik onmogelijk met mijn maat, bikini’s zijn een ramp en ik moet altijd oppassen dat het net niet té is. Maar, verder geen klachten hoor. Hier de foto van al die jaren geleden:

85.jpg

 Ondertussen, 8 jaar later, ben ik als ik het zo bekijk toch wel wat veranderd. Qua figuur ben ik eigenlijk ongeveer even slank als toen, nu misschien zelfs iets slanker, maar wel vrouwelijker (ja, nog een moeilijkere maat zelfs). Qua gezicht ben ik wel wat veranderd: ouder geworden natuurlijk (jaja, ik nader de 30… inclusief grijze haartjes en eerste rimpeltjes (al zijn die gelukkig nog beperkt)), een beter kapsel (bedankt Merel!) maar ik vooral zelfverzekerder geworden. Al bij al ben ik een tevreden mens.

De laatste reportage in Flair was opnieuw heel leuk! Ik werk heel graag samen met Joost, die elk meisje kan laten stralen. Hij stelt je echt op je gemak voor de shoot. Hierbij het resultaat:

84.jpg

Meer lezen over de diëten? Dan zal je Flair in huis moeten halen denk ik!

PS: I love those shoes! Dus als de mensen van Avance per toeval deze blog lezen: can I please have those? 

 

Londen is not in for a diet

 Ik heb ontdekt wat diëten extreem moeilijk maakt! Reisjes. Echt waar. Mijn skireis was een beproeving. Denk vooral aan de liters bier en vettige snacks op die koude bergwand. Maar dat kon ik ergens nog verwachten. Wat ik zwaar onderschatte, waren de citytrips. Eerst en vooral plan ik die niet ruim op voorhand, dus 2 citytrips op 3 maanden is zelfs voor mij wat teveel van het goede. En voor mijn dieet: zeker! En als ik dacht dat Berlijn moeilijk was: wel, I was wrong. Londen is moeilijker. Reizen terwijl je al 4 maanden aan het diëten bent is gewoon het moeilijkst. Eerlijk, na een aantal maand ben je diëten kotsbeu. Echt. Sowieso is het nooit leuk, maar door m’n coach en alle steun die ik via m’n blog gekregen heb (waarvoor nogmaals dikke merci!) en van m’n vrienden, was het goed doenbaar. De laatste tijd ben ik de motivatie wat kwijt. Ik ben ze trouwens volop aan het terugzoeken, dus wie ze gevonden heeft, stuur maar door.

Maar: Londen dus. Niet gedieet. Aan de andere kant had ik wel een fantastische reis, dus het weegt ertegen op!

Allereerst wil ik Ruth bedanken: niet alleen heeft zij de jaarlijkse reis van Jong VLD geregeld, zij was ook mijn kamergenote, en diegene met wie ik ettelijke lachbuien heb gedeeld. Ruth: you were amazing!

We zijn dus op vrijdag de 17e toegekomen in Londen, rond half 10. Direct na aankomst, zijn we rechtstreeks (lees: met de taxi) naar het Vlaamse Huis gegaan. Daar kregen we ’s morgens behalve een tas koffie (really needed that), een aantal interessante lezingen over het FIT: Flanders Investment & Trade agency. Deze grappige slide over zaken doen met Britten wil ik jullie alvast niet onthouden:

83.jpg

 Erna volgde een ervaring die toch wel speciaal was: we waren uitgenodigd om bij te Belgische ambassadeur te gaan eten, bij hem thuis. Hartelijk dank aan Tine (Second Secretary) daarvoor. Kijk, als je met de ambassadeur aan tafel zit, dan durf je ten eerste geen foto’s te nemen van je eten (dus dank je Ann-Sofie voor de foto’s, ik had het lef niet), ten tweede pas je op je taal (ja, als West-Vlaamse niet altijd de meest evidente taak), ten derde durf je amper bewegen (vooral aangezien die tafels zodanig laag waren, dat ik bijna alle glazen omver liet vallen toen ik aan tafel ging. Het maakte het net iets minder genant dat 2 van mijn tafelgenoten identiek hetzelfde hebben voorgehad  , maar toch, awkward) en tot slot: diëten (a.k.a. eten laten liggen) is not done. Bleek echter dat de ambassadeur een heel interessante, sympathieke mens was, die met veel interesse vragen stelde over ons. Een aangename verrassing dus. En met deze verfijnde, lekkere maaltijd maak ik jullie even jaloers:

82.jpg

 Ik heb duidelijk geen leven dat past bij een dieet hé? Gelukkig hebben we erna nog wat rondgewandeld, naar de volgende stop op het programma, namelijk een lezing bij de liberale denktank IEA (=Institute of economic affairs). Onderweg natuurlijk ook een verplichte foto gemaakt (met roomie Ruth):

81.jpg

 Heel interessant, maar ik was blij toen het drukke dagprogramma afgelopen was. Ik kijk uit om in de hostel even te rusten en me klaar te maken voor de diner en een avondje stappen.

Aangekomen in de hostel bleek dat ik in Berlijn gigantisch verwend was qua hostel en dus nogal verkeerde verwachtingen koesterde. Deze hostel was zo fout en crappy dat het eigenlijk hilarisch was. Het voelde nogal aan als kamperen. Of als in de gevangenis zitten. Het is wel een aanrader om ons justitiedepartement daar onderdak te geven als die eens naar Londen gaan: dan weten ze pas echt hoe die overbevolking van de gevangenissen aanvoelt!

Bewijs? Ziehier. (ter info: Ruth heeft deze niet geboekt 

80.jpg

 Maar, eerlijk is eerlijk. Ik heb buikpijn gehad van het lachen. Dus, moet kunnen! Trouwens, iedereen die denkt dat Jong VLD vol fils-à-papa’s en dikkenekken loopt: ziehier het bewijs van het tegendeel. Vrijwel iedereen kon er goed mee lachen, waardoor de sfeer voor we naar het diner gingen (opnieuw een ‘opgelegd’ menu), supergoed zat.

79.jpg

Na een leuk feestje in Soho, vermoeid gaan slapen om de dag nadien naar de Houses of Parliament (Westminster) te gaan. De gids was hilarisch. Behalve toen hij me eruit pikte omdat ik aan het lachen was. ‘Little Miss Red Riding Hood, I have a popquiz for you’. Damnit. Maar verder: super grappige en sympathieke gids.

In de namiddag hadden we nog een stadswandeling. Waar de gids in The Houses of Parliament supergoed was, vond ik de gids in de middag iets minder. Na een ijsje in het park (yes, I plead guilty) werden we verwacht voor een tourtje in de Londen Eye. Yes, het is een tourist trap, maar het was wel gezellig. En we sloten de avond af met een traditionele Engelse maaltijd (op dat moment was mijn dieet mijn echt aan het haten).

Wat daarna gebeurd is, na het uitgaan… hmmm. What can I say, what can’t I say? Misschien kan ik afsluiten hiermee: what happened in Londen, stays in Londen, en gaat nu verder door het leven als de verdragen van room 130.

De laatste dag kregen we een heel interessante spreker van Kohlberg Kravis Roberts & Co. Ltd, een multinational private equity firm over investmend funds. Eerlijk: de momenten dat ik niet in slaap was (hele korte nacht de dag ervoor), vond ik het heel interessant. Maar het was warm op de ambassade en ik moest de tol betalen van een zwaar weekend!

Oorspronkelijk was het plan om te blijven tot dinsdag, maar ik keerde vroeger terug, aangezien ik maandag een fotoshoot had voor Flair. Alle details daarover volgen volgende week! Haal zeker de Flair van 4 juni in huis: ik sta erin!

 

What to eat… And what not to eat

 Dat diëten (bij mij) met vallen en opstaan gebeurt, wist je waarschijnlijk al langer dan vandaag. De moeilijkheid ligt zich vooral in het feit dat ik er al een paar maand mee bezig ben, maar ook in het feit dat ik een hele drukke (sociale) agenda heb. De vele feestjes, talloze vergaderingen en enkele reisjes zijn je misschien ondertussen ook opgevallen.

Wat evenmin helpt is de sociale bevestiging: waar mensen me in het begin aanmoedigden om af te vallen, hebben velen nu eerder iets van ‘je ziet er nu toch goed uit?’. Ik voel me trouwens ook schitterend… Wat in dit geval m’n motivatie niet helpt.

Ik heb dus pieken, maar ook dalen. Die laatste had ik bijvoorbeeld op weekend in Londen afgelopen weekend (note to self: Londen is slecht voor de lijn!! Maar meer hierover in m’n volgende blogpost). Daarnaast heb ik ook een aantal etentjes gehad, waarbij er een aantal een vastgelegd menu hadden, oa een etentje van Jong VLD Antwerpen ‘De Blauwe Kei’: wijze avond, maar niet ideaal voor m’n dieet. Of een verjaardagsetentje voor Kenneth: supere avond (1e ontmoeting van m’n vriend met een aantal hele goeie vrienden: Kenneth, Didier en Stéphanie. Liep gelukkig heel goed!)

Gelukkig kook ik ook nog soms zelf. Dan durf ik al eens een slaatje te maken of een variant van het gerecht dat ik op de kookworkshop leerde.

78.jpg
77.jpg

 En… Ik ben ook heel dankbaar dat ik toch een aantal vriendinnen heb die rekening houden met m’n dieet, en me lekker eten klaarmaken, waar ik zonder schuldgevoel kan van genieten! Thanks Saar, you’re an angel! (En, ook bij deze gelukkige verjaardag sexy!)

 

76.jpg

Ai…

Help! Ik heb de laatste tijd niet meer het gevoel dat ik op dieet sta. Het is verleidelijk om, wanneer je al mooi bent afgevallen, de teugels te vieren. Na een weekje waarin ik teveel gelegenheden had om lekker te eten, dringt het tot me door dat ik maar een maand meer heb. Dus, in 1 maand tijd wil ik nog 4kg kwijt. Dit wordt moeilijk! Gisteren dus serieuze wake-up call gehad en nu weer 100% streng bezig. Zal nodig zijn!

Maar… ik wil jullie toch m’n leuke week niet onthouden, dan zal je waarschijnlijk wel snappen waarom ik het zo moeilijk had!

Eerst en vooral ben ik vorige maandag op restaurant geweest. Dinsdag ben ik na een meeting nog iets gaan drinken met een VLD-collega Liliane (a.k.a. Lily, waarmee ik ook op skireis ben geweest). Diezelfde avond was er een cantus van mijn oud studentenclub, de Rodenbach, waar ik een aantal jaar geleden praeses was. Ik heb me heel zwaar ingehouden (ben met opzet met de auto gegaan, omdat ik dan niet drink), dus op gans de avond heb ik me beperkt tot 2 glazen (en een literfles water), dit tot grote teleurstelling van mijn propraesidium dat graag een zot feestje wilde bouwen. Sorry jongens, maar ik moest de dag nadien om 9u in Brussel zijn voor een congres van Jong VLD.

75.jpg

 Dat congres was wel leuk en interessant, maar weinig dieetproof: broodjeslunch! Ach, voor de rest niet gesnoept ofzo, maar goed is het niet. Erna had ik helaas een verjaardagsfeestje, waar ik rechtstreeks (lees: zonder te eten) naartoe ben geweest. En wat vind je op een verjaardagsfeestje? Juist: drank en hapjes. Zucht.

Donderdag had ik een debat van Jong VLD Gent. Die dag heb ik wel goed op m’n eten gepast. Zaterdag was een extreem moeilijke dag! Ik mocht ‘s middags brunchen bij de Flemish Foodies in Het Gouden Hoofd in Gent, dankzij De Morgen. Wie Kobe, Jason en Olly nog niet kent: wel, je mist iets! Die gasten kunnen koken! Niet normaal. Het zijn dan natuurlijk ook sterrenchefs 

Hieronder een indrukje van al het lekkers (14 gangen!!) dat we mochten verorberen. Tja… als er nu 1 gelegenheid is dat je niet op je lijn let…

74.jpg

Echt waar, ik was overtuigd dat ik de rest van het jaar geen eten meer zou willen. Helaas ging ik erna helpen taarten bakken voor de babyborrel van Stephanie, die de dag erna plaatsvond. Weeral niet mijn beste plan ooit. 21 taarten. 21! Denk aan biscuits, applecrumble, chocolademousse, tiramisu, chocoladetaart, breseliennetaart… Heel veel taarten. Veel te lekker ook!

73.jpg

Onnodig te zeggen dat ik de zondag op de babyborrel wel eens een paar hapjes genomen heb zeker?

Anyway, vandaar dus de wake-up call. Terug naar het dieet.

Maandag alvast mooi gestart: als ontbijt een shake (geen tijd voor een uitgebreider ontbijt), in de middag een slaatje met krab en een stukje bruin brood (moet 1 portie koolhydraten inbouwen), in de late middag een potje fruit en ‘s avonds een foccacia van Kyalin, toastjes van Kyalin en een bocconcino. Dit aangezien ik rechtstreeks van m’n werk achter een nieuwe bril ben geweest (ja, m’n oude 2 heb ik gebroken) en daarna naar een vergadering van Jong VLD Gent.

En dit wil ik jullie zeker niet onthouden, al was het maar om eens goed te lachen:

72.jpg

One lucky girl

 Ja, ik sta op dieet. Of dat probeer ik toch. Al meer dan 3 maanden. Heftig is het wel. Mensen die diëten makkelijk noemen hebben dit duidelijk nog nooit gedaan. Het moeilijke van diëten is dat eten ten eerste levensnoodzakelijk is, ten tweede een sociaal gebeuren is en ten derde dat het zo verdomd leuk is. Ja, ik eet graag. Heel graag zelfs! Een goed stuk rood vlees, verse knapperige groentjes, een stukje chocolade dat smelt op je tong (om maar van ijs te zwijgen wanneer het warm is). God wat mis ik het om te snoepen. En niet enkel tijdens de periode van de maand (ook al zou ik dan een fortuin geven voor een stuk chocolade), maar gewoon als onderdeel van m’n sociaal leven. Natuurlijk, de eerlijkheid gebiedt me om toe te geven dat ik ondertussen een stuk minder strikt dieet. Vrij normaal als je zolang bezig bent. Het leuke is wel dat ik merk dat het Kyalin dieet werkt: ik ben al mooi afgevallen en zit terug op alle normale waardes (zowel van gewicht, vetmassa en BMI), maar dat betekent ook dat de laatste kilo’s zo moeilijk zijn!

Ik moet eerlijk toegeven: ik voel me super! Ik krijg massa’s complimentjes, ik pas terug in 36 (kleedjes) – 38 (broeken) en ik voel me fit. Ander aspect van het dieet dat werkt is het feit dat ik een gezondere levensstijl heb. En dat ik er meestal weinig last mee heb om die gezonde keuzes te maken. Ik eet fruit (vroeger zelden) met veel smaak, ik ontbijt (jaja!) en kies bewuster voor slaatjes. Het moeilijkste is wanneer ik op restaurant moet en een reeds geselecteerd menu krijg. En helaas komen zo’n situaties wel vaak voor in mijn leven: receptie van het werk (net na het werk) waar broodjes geserveerd worden, chique 4-gangen diner van Belgovino, spaghettifestijn van Jong VLD Buggenhout (Roel, de jongen met wie ik aan het daten ben, zit daar namelijk in het bestuur, dan kan ik moeilijk passen he), voorjaarsetentje van Open Vld Gent Noord-Oost (zit daar zelf in het bestuur) etc.

Gelukkig heb ik ook toch wel 1 dag zelf kunnen koken! Pasta van Kyalin, met gebakken appeltjes, light room, scampi, champignons en currypoeder. Super lekker én light! En, voordeel is dat je het ook kan maken voor je partner die niet aan het diëten is: je kookt 2 soorten pasta. Dat de saus light is, merkt geen kat! De restjes heb ik de dag nadien wel kunnen meenemen naar het werk, dus toch 2x zelf gekookte maaltijd. Een andere aanrader: groentjes uit de diepvries! Ik heb er een 5-tal soorten liggen, waarmee ik wokgerechten en soep maak.

Een paar lichtpuntjes deze week:
* ik heb al verteld dat ik eigenlijk een emo-eter ben. Wel, nu ik terug aan het daten ben, heb ik daar helemaal geen last meer van. Integendeel: ik ben happy, want we hebben een goede klik en amuseren ons supergoed!
* ik sport meer. Ben zelfs gaan wandelen in het bos in Buggenhout 
* zondag opnieuw een kartingwedstrijd gehad, georganiseerd door Plan B. Was supertof! Kenneth & ik zijn 5e geworden, op 12e teams. En als je kijkt naar het aantal gemengde teams (man-vrouw), hebben we enkel Lien & Thomas (die meedoet aan wedstrijden) voor ons moeten laten. Inspannend (mijn spieren!), maar echt geweldig. Vooral…. Toen ik toekwam op de karting was er een zotte verrassing: een ganse groep had een t-shirt aan met de tekst ‘Ik steun Pamela’. Was enorm verbaasd en was er echt door aangedaan.

71.jpg

Vandaag had ik mijn wekelijkse afspraak met Frouke. Qua gewicht blijf ik stabiel, maar ben wel 1,2kg in vet kwijt sinds vorige week. Ik zit nu op 6,1kg puur vet verloren, wat op zich wel goed is.

 

70.jpg

 Maar, as always, volle kracht vooruit… Met vallen en opstaan, mijn doel is in zicht, dus ik blijf ervoor gaan (ook al zijn die laatste kilo’s zo f**king moeilijk!)

Ladies @ the fair

 Net terug van een supergezellige middag met Saar, Jantien en Shannah. We zijn namelijk naar de Goed Gevoel Ladies Fair geweest.

Toen ik m’n vriendinnen meevroeg wisten ze eerst niet wat ze ervan moesten denken.. Is dan ook de eerste keer dat er zo’n event was in Flanders Expo (Gent). Denk aan een sfeervolle zaal met heel veel leuke standjes waar je kan proeven, ontdekken en genieten.

Saar heeft bv een bon van €50 gewonnen voor een online shop. Jantien, Shannah en ik hebben echt genoten van een hemelse gelaatsverzorging op de stand van Rozebroeken. (Moet ik trouwens dringend eens naartoe gaan: zwembad + welness in mijn straat!!).

69.jpg

Verder hebben Shannah en ik de ‘geneugten’ van licht- en klanktherapie mogen proberen… Not really my thing met m’n migraine, maar zeker een unieke ervaring!

 

68.jpg

Ondertussen lieten Saar en Jantien een manicure doen. Echt… Voor elk wat wils! En op het einde krijg je er een leuke goodiebag bij. Toffe middag! En voor wie morgen geen plannen heeft: morgen is de laatste dag! Een aanrader!

67.jpg