De titel klinkt als het begin van een slecht sprookje, nietwaar? Dit is nochtans wel de visie die veel mensen hebben over mollige mensen. Het beeld van de goedlachse mollige dame zien we allemaal voor ons. Makkelijk zelfs. Waarom is dat toch zo? Doen mollige vrouwen aan overcompensatie? Weten ze dat in een maatschappij waar vrouwen dik zijn vanaf maat 42, dat ze op een andere manier eruit moeten springen? Of liegen we met z’n allen onszelf voor?
Ik ben een van die vrolijke dikkerdjes geweest. Ok, ik woog geen 90kg, maar 75kg voor 1m61 was niet bepaald een elegant gewicht. Ik ben vrij zelfzeker… Of is dat ook iets wat ik mezelf wijsmaak? Ik noemde het m’n schild. Ik droeg de zelfzekerheid, mijn sensualiteit en mijn glimlach als een gigantisch schild rond me. Voor de buitenwereld kon niemand me raken en was ik sterk. Inside… Not always that much.
En ik heb zo het gevoel dat ik niet de enige ben/was. Ik kom regelmatig vrouwen tegen die zeggen dat ze perfect gelukkig zijn met zichzelf. En dat kan. Maar meestal twijfel ik daaraan. Weet je waarom? Eerst en vooral heb ik gemerkt dat zelfs de knapste vrouwen (en mannen ook trouwens) onzekerheden en complexen hebben. Soms slaan die (voor de buitenwereld althans) helemaal nergens op. Soms snap ik het misschien een beetje… maar dan nog.
Ten tweede: ook al wil iedereen ergens uniek zijn, weinigen willen te fel afwijken van de standaard. Perfect verklaarbaar: denk maar aan pestgedrag. Wie worden namelijk (vaak) gepest? Juist. Net die mensen. En wie wilt nu worden nagewezen door een irritante kleuter? Juist, niemand.
Ten derde, overgewicht is geen cadeau. Ik durf het zeggen voor alle vrouwen: makkelijk is het niet. Je past letterlijk nergens in. En pas je erin sta je er niet goed in. Lichamelijke ongemakken: je bent minder fit. Je hebt rugpijn (of pijn aan knieën etc). Je billen schuren in de zomer tegen elkaar (tip: vaseline!). Dus, diegenen die zeggen dat ze overgewicht super vinden, liegen. Punt.
Ten vierde: als je aan alle mensen die mollig zijn vraagt, zou je moest ik kunnen, mogen wensen om naar maat 38 te gaan, zou je het doen? Bijna iedereen zegt ja denk ik.
Dus, bij deze, ik geloof weinig mensen die zeggen dat ze perfect gelukkig zijn als ze veel te zwaar zijn. Mensen die een normaal figuur hebben en zeggen dat ze perfect gelukkig zijn met hun lichaam: Ik ben ongelofelijk blij voor hen, echt waar. Zij zijn de lucky few.
Reken tot slot maar eens de sociale druk erbij. Dik zijn wordt vaak geassocieerd met lui zijn. Met geen karakter hebben. Helaas worden factoren als ziekte, genen en andere stofwisseling niet in rekening genomen. Is het normaal dat sommigen alles mogen eten en niet bijkomen en andere niet eens mogen kijken naar een zak chips en hun heupen voelen uitzetten? Ik dacht het niet. Maar, eerlijk is eerlijk. Tenzij je echt door ziekte te dik bent, heb je het soms toch zelf ook wat in de hand. Elk pondje gaat door het mondje zegt men daarover.
Helaas hoor ik ergens tussen groep 1 en 2 en zal ik steeds moeten vechten tegen de kilo’s. En weet je, dat zal ik doen ook. Omdat slank zijn mijn leven makkelijker maakt. Kleren dragen is leuker. Je voelt je zelfzekerder. Je krijgt meer aandacht en complimenten. Mensen hebben respect voor je doorzettingsvermogen. En, de haat-liefde verhouding met jezelf wordt misschien wel een liefde verhouding.
Ik weet dat uiterlijk niet alles is. Ik ben intelligent genoeg om dat te beseffen, no stress. Punt is, veel mensen zijn helaas wel oppervlakkig. Betekent dit dat iedereen maat 38 moet hebben? Neen, ieder doet waar zij zich goed bij voelen. Ik betwijfel alleen of iemand zich echt goed voelt bij supersize figuur.
Aan iedereen die zich hierin kan herkennen: ik kan het. Jij kunt het. It’s all in the mind. Excuses vind je gemakkelijk, verandering vind je in jezelf. Hang in there!