Op 2 juli verloor pépé de strijd tegen kanker. Again het K-woord. Hij vocht moedig. Al 12 jaar leefde hij met zijn prostaatkanker, maar het laatste jaar zagen we hem snel achteruit gaan. Zijn lijden is afgelopen nu...
Hier de brief die ik voorlas in de kerk:
"Liefste peetje,
Ik zal me je altijd herinneren als de man die zo hartelijk kon lachen, me een knuffel kon geven die me het gevoel gaf dat ik voor altijd veilig & beschermd zou zijn, en de manier waarop je ‘Pammeke’ zei als je me iets vroeg. Jij was de man naar wie ikzelf & m’n nichtjes opkeken. Diegene die we soms ook moeiteloos rond onze kleine vingertjes konden winden, zeker nadat we weer een of ander deugnieterij hadden uitgestoken.
Als kind keek ik ernaar uit om elke zaterdag naar De Panne te gaan, bij meetje & peetje Panne. Ik zal nooit de vele uren vergeten dat ik samen met Vicky, Tracy & Michael in het kotje heb gespeeld, eigenhandig door jou gebouwd. Speciaal voor je dierbare kleinkinderen, zodat we ons eigen plekje zouden hebben. En misschien ook wel zodat we niet meer in je duivenkot of kiekenkot zouden spelen.
Jij had het geduld om, samen met meetje, ons te leren kaarten, ramibridge om precies te zijn. Uren en uren konden we dit spel spelen. Dit waren de rustige momenten, de momenten waarbij je niet even naar buiten ontsnapte omdat je regiment dochters, schoonzonen en kleinkinderen te druk aan het tetteren waren.
Bedankt voor de onbezorgde jeugd & fantastische momenten die je me gegeven hebt.
Wat mijn hart breekt is dat ik net te laat was donderdag om nog afscheid te kunnen nemen van je. En dat je zo aan het afzien was op het einde. Ik kon het maar moeilijk aanzien.
Wat m’n ogen nog steeds met tranen vult, is het feit dat jij er niet zal bijzijn op ons trouwfeest in oktober. Je afscheid was niet onaangekondigd. We wisten beiden dat je er niet meer zou zijn tegen dan.
Ik zal je blik ook nooit vergeten toen ik je de foto van m’n trouwkleed toonde. Het was een van onze laatste quality-momentjes.
Ik wist toen dat de verhalen die je me op dat moment vertelde, over je kindertijd, de oorlog, het varen… dat deze voor eeuwig in m’n geheugen zouden gegrift staan, evenals de schittering in je ogen toen je erover praatte.
Peetje, ook al zal je er in oktober niet bijzijn, we gaan aan je denken.
Ik ga aan je denken.
Altijd.
Dikke kus,
Jouw Pammeke."