Wie me goed kent, weet ondertussen wel al dat ik een eeuwige jojo-er ben. Al meerdere keren ben ik vol goede moed beginnen afvallen, om die kilo’s er nadien vlotjes (en dubbel en dik) terug bij te krijgen. Al 22 jaar sta ik (al dan niet nonafgebroken) op dieet. Van klassieke diëtist, soepdieet, Montignac, Weight Watchers, proteinedieten zoals Kyalin en Dukan tot Intermitted Fasten (hierover later meer). En weet je, alle diëten werken… tot ze niet meer werken. Of totdat je het strenge regime laat varen.
Wie denkt dat ik elke dag frieten, chips, pizza of junkfood eet: think again. Door de band genomen eet ik vrij gezond: veel groenten, fruit, mager vlees, zelden sauzen etc. Maar ik ben een heel sociaal wezen, met etentjes, recepties, feestjes en tripjes, die me standaard 2 à 3kg cadeau doen. Kilo’s waarvoor ik terug een week m’n best moet doen om ze eraf te krijgen. Hoe ik dan aan mijn overgewicht kom? Wel, sommige periodes krijg je die er moeilijk af (bv 2 weken op reis), en het kwaad is geschied. En ik moet (uiteraard) toegeven: ik ben een levensgenieter, die graag eet en drinkt. Ik ben niet snel verzadigd en heb soms echt ‘cravings’ naar snoep en chips (wat ik dus ook enkel koop wanneer we bezoek verwachten, anders kan ik er niet afblijven).
Met ouder worden besef ik steeds meer dat ieder lichaam anders werkt. En mijn lichaam werkt op dat vlak helaas niet zoals veel anderen. Uiteindelijk eten Roel en ik dezelfde dingen, maar hij is slank/mager… en ik niet. Het beste bewijs dat het niet enkel en alleen telt wat je eet — ook hoe je lichaam zaken verwerkt.
Ik zit nu op een punt in mijn leven waar ik moet accepteren dat ik een maatje meer heb (eufemistisch gezegd, I know) OF er echt iets aan doen. Op zich heb ik het geluk dat de kilo’s best goed verdeeld zijn (wat ook mijn ongeluk is, want ik kan zo makkelijk 3kg bijkomen zonder ik het zelf merk), maar dat ik obees ben, blijft een feit.
En vaak probeer je dat te vergeten door weinig in de spiegel te kijken enzo, maar heel af en toe duikt er dan een foto op waarvan je echt schrikt. De foto die je vertelt, ‘Damn girl, je bent dik geworden’.
Dit is de foto (genomen tijdens 200 jaar Rodenbach), die me deed beseffen dat ik het (opnieuw) te ver had laten komen. Een gewicht van 86.1kg is mijn nieuwe max.
Daarom ook mijn laatste, ultieme poging. En dat is iets nieuw op de markt. Een geneesmiddel dat ook aan diabetes patiënten gegeven wordt, nl. Ozempic. Een 5-tal jaar geleden al werd hierover een grote studie gedaan in meerdere landen (oa ook in België) gedurende 68 weken, waarbij bleek dat dit medicijn ook voor obese mensen spectaculaire resultaten oplevert. Een gemiddeld gewichtsverlies van 15% voor de patiënten die Ozempic kregen, vs 2,4% bij de controlegroep die een placebo kreeg. Beide groepen kregen hetzelfde voedingsadvies & dezelfde begeleiding. Een echte gamechanger dus!
Wat doet Ozempic? Makkelijk gezegd is dat de stof die erin zit, nl. het hormoon Semaglutide, de hoeveelheid suiker in het bloed verlaagt, vandaar dat dit dus ook aan diabetes patiënten gegeven wordt. Semaglutide is een versleutelde versie van GLP-1, een hormoon dat vrijkomt in je maag en darmen als je voedsel verteert. Het maakt cellen gevoeliger voor insuline, laat de alvleesklier meer insuline produceren en remt in de hersenen het hongergevoel.
Hoeveel kost Ozempic? Je betaalt €102 euro per spuit, niet terugbetaald. Per spuit zitten 4 dosissen, dus je komt 4 weken toe met 1 spuit.
Hoe gaat het in z’n werk? Ik ben bij mijn huisarts geweest, en mijn struggle uitgelegd. Gelukkig hadden ze net een bijscholing gehad over Ozempic, waar de endocrinologen heel positief spraken over dit medicijn, waardoor ze dit wel een kans wilde geven. Mijn bloed werd gecontroleerd, om te zien of er geen andere zaken spelen. Bloed was helemaal prima (op kleine verhoging cholesterol na) dus kreeg ik een voorschrift voor mijn eerste spuit (1e dosis is 0.25mg) die je gewoon bij de apotheek kan halen. Je zet dus elke week, op hetzelfde moment een prik in je buik. De spuit doet de rest. Na een maand gaat je dosis naar 0.5mg. De 3e maand is dat normaal 1mg.
Wat is mijn persoonlijke ervaring? Echt waanzinnig! Al vanaf de eerste prik is m’n honger opvallend minder (wat het ook zo effectief maakt, want het is net die continue cravings die zorgen voor extra kilo’s) en ik ben veel sneller verzadigd (‘normaal’ gezien kan ik best veel eten, wat een van m’n problemen is)! Als je teveel eet wordt je heel snel misselijk (normale bijwerking!). Maar… dat zorgt er natuurlijk net voor dat je veel minder eet!
Heb ik al resultaten? Ja! En hoe!? Mijn startgewicht toen ik begon met Ozempic op 20 juni was 84.8kg (met BMI van 33 dus). Vandaag, op 28 juni weeg ik 81.5kg, dus een daling van 3.3kg op 8 dagen.
Waarom schrijf ik deze blog? Ergens probeer ik een oud taboe te doorbreken, want medicatie nemen tegen overwicht is toch ‘flauw’? Geef je dan niet gewoon op? Afvallen is toch gewoon ‘een klik’ maken in je hoofd? Teveel wegen is toch voor luie mensen zonder karakter? Soit, al die vooroordelen zijn de revue al gepasseerd in mijn leven. Obesitas is een ziekte. Meer dan (vooral slanke!) mensen beseffen. Nu mijn lichaam niet meer continue cravings heeft, en wel voldaan is na een maaltijd, nu ik misschien een voorsmaakje heb van hoe een ‘normaal’ lichaam functioneert, besef ik dit meer dan ooit. Eten is een soort verslaving, maar een waar je nooit vanaf raakt en die je niet kan vermijden, want je hebt eten nodig. Maar het wordt steeds duidelijker voor me dat het hormoon die je hongergevoel en verzadiging regelt, niet al te best werkt bij mij. En ik leer dit te aanvaarden. Net zoals je (veel gemakkelijker trouwens) kan aanvaarden dat je een ijzertekort hebt en hiervoor medicatie neemt om meer energie te hebben.
Ik hou jullie de komende weken & maanden op de hoogte van hoe alles evolueert, welke bijwerkingen ik heb, hoe mijn ervaring is met Ozempic op reis naar Italië en hoe de weegschaal evolueert!