Europa stemde gisteren een wet die ervoor zorgt dat vrouwen die kandidaat zijn voor een raad van bestuur meer kans maken om aangenomen te worden. Vanaf nu moeten de RvB’s namelijk voor 40% uit vrouwen bestaan. Wettelijk worden vrouwen dus bevoordeeld als bevolkingsgroep omdat een andere verhouding in de raad van bestuur wenselijk is.
Veel mensen, zowel mannen als vrouwen, zijn hier voorstander van. Ik snap hun bekommernissen. Het is inderdaad zo dat seksisme op de werkvloer een probleem is. En dat vrouwen soms tegen een glazen plafond botsen. Om maar te zwijgen over de vooroordelen waarmee de vrouwen die het wel ‘maken’ te kampen hebben. En het is inderdaad een goede zaak dat er aandacht is voor deze problematiek. Maar om daar nu een quota tegenover te plaatsen?
Eerst en vooral: vanwaar komt die 40%? Wij, vrouwen, vertegenwoordigen eigenlijk iets meer dan 50% van de bevolking, dus, als je dan echt perse een representatieve quota wil opleggen, waarom het dan niet direct goed doen? Vanwaar het arbitraire getal '40%'?
Ten tweede: ik geloof niet in quota. Ik geloof in talent. En waar talent komt bovendrijven. Daar geloof ik als liberaal met een sterke overtuiging in. Ik vind dat steeds de beste kandidaat gekozen moet worden om de job te doen. Of dat nu een man of vrouw is, een Westerling of een Afrikaan, hetero of homo.
Ten derde, waarom precies vrouwen bevoordelen als groep? Zijn we dan zo zwak dat we ons mannetje niet kunnen staan. Vindt Europa werkelijk dat wij een handje nodig hebben? Dat we niet op eigen kracht en met eigen talenten in een bestuur raken? Het is niet zo dat er geen vrouwen in besturen zitten? Gewoon minder dan er mannen inzitten. Maar is dit nu enkel doordat alle vrouwen worden afgewezen? Of zijn er minder kandidaten?
Ten vierde: laat ons eerlijk zijn. Er zijn nu eenmaal minder vrouwen die carrière willen maken of een topfunctie bekleden, dan er mannen zijn. Daar is ook helemaal niets fout mee. Ieder individu heeft het recht om te kiezen welk pad ze in het leven willen volgen.
Ten vijfde: als de overheid dan echt iets wil doen om meer vrouwen in raad van besturen te krijgen: zorg voor een flexibele arbeidsmarkt, zorg dat er voldoende opvangplaatsen zijn voor kinderen, zorg dat mensen bewust voor een flexibelere carrière kunnen gaan, laat bedrijven toe eigen crèches en onderwijs te organiseren. Geef ons eens de mogelijkheid om een carrière en een gezin te combineren. Dan zullen ook al meer vrouwen kandidaat zijn.
Ik geloof dat er inderdaad ook een mentaliteitswijziging nodig is. Maar niet alleen bij bedrijven. Of bij mannen.
Uit ervaring heb ik al gemerkt dat de meeste van mijn successen trouwens eerder door mijn seksegenoten worden afgebroken dan door mannen. Intraseksuele competitie heet men dat. Onlangs las ik een interessante studie in de NY Times (http://www.nytimes.com/2013/11/19/science/a-cold-war-fought-by-women.html?_r=1&), die aanhaalt dat vrouwen dikwijls andere vrouwen bekritiseren, zeker als ze knap of sexy gevonden worden. Ik wil het aantal keren niet tellen dat ik vrouwen over een andere vrouw heb horen zeggen: ‘Met wie zou ze daarvoor geslapen hebben’. Dus, ik vind het heel gemakkelijk om de schuld te geven aan bedrijven en mannen. Laat ons, vrouwen, eerst even elkaar al het licht in de ogen gunnen, en misschien elkaar even helpen.
Dus anyway, ik hoop echt dat wanneer ik ooit effectief gekozen word voor een raad van bestuur, dit niet zal zijn omdat men verplicht is door een wet om mij aan te nemen. Dan wil ik gekozen worden voor mijn talenten, capaciteiten en kunnen.
Maar... bedankt Europa, om van ons vrouwen excuustruusjes proberen te maken.