Dat kanker echt dé ziekte van de 21e eeuw is, werd me vorige week heel duidelijk. Na mijn vorige (emotionele) blog, kreeg ik 204 reacties! Mensen die zelf de strijd geleverd hebben, maar vooral mensen die de strijd van dichtbij hebben meegemaakt. Mijn blog heeft duidelijk wat emoties losgeweekt. Voor mij was het eigenlijk een onderdeel van een verwerkingsproces. Schrijven heeft altijd een heel therapeutische werking op me gehad.
Beseffen dat je steun krijgt uit je omgeving heeft me enorm geraakt. Maar liefst 204 mensen hebben op mijn blog gereageerd, zowel via Facebook, messenger, sms, mail... Noem maar op.
Ondertussen gaat het elke dag een beetje beter met mama. De pijn is er nog steeds, maar begint houdbaar te worden. Eten lukt wat beter (zeker aangezien ik haar 15 liter soep gemaakt heb ;-) ), helaas is haar smaak nog niet 100% (ligt trouwens NIET aan mijn soep!). Elke dag een stapje dichterbij genezing dus.
Ik moet wel eerlijk toegeven dat toen mama mijn blog las, ze in eerste instantie wel even geschrokken is. Het blijft toch een beetje raar voor iemand die zelden online is, nog maar pas op Facebook zit en no way privé zaken online zet, om dan een dochter te hebben die wel een leven op social media heeft, en dan nog een blog bijhoudt ook. Eentje die haar eigen levensverhaal erop zet. Dus, sorry mams. In 2e instantie was ze er echter wel heel blij mee, omdat mijn woorden ook haar hebben geraakt én omdat ze was aangedaan door alle reacties. Ook al hebben er traantjes gevloeid, deze waren er uit ontroering. Dus: allen, uit mijn naam & die van mama: bedankt!