De afgelopen maanden ben ik minder social geweest. Minder actief op social media. Minder bezig geweest met politiek. Minder terrasjes gedaan. En dat ondanks het mooie weer.
De mensen in m’n dichte omgeving kennen die oorzaak maar al te goed. De mensen die ik niet elke week zie, iets minder. Het is namelijk niet iets wat je zomaar op facebook gooit of van de daken schreeuwt.
Het gevreesde K-woord. Kanker. De meeste mensen hebben wel een kanker-verhaal. Zeker als jij het jouwe vertelt, dan krijg je er terug. Van een ouder, zus, tante, grootouder, vriend. Iedereen heeft wel al een of meerdere mensen verloren aan kanker. Ik inclusief. Mijn grootmoeder, mijn grootvader, vriend van de familie en wat verre familieleden. En dan heb je de mensen die de strijd tegen kanker overwonnen hebben. 2 tantes, een nicht, een vriend. En tot slot heb je de mensen die deze strijd nu aan het vechten zijn. Mijn moeder.
Op het moment dat je het verdict krijgt dat een van je ouders doodsoorzaak nummer 1 heeft, is het moment dat je wereld van onder je voeten valt. Vreemd eigenlijk als je bedenkt dat het een oude bekende is. Pas op het moment dat het iemand uit je eigen inner circle treft sta je er nogmaals bij stil.
Dus, mijn moeder heeft kanker. Een zeldzame en agressieve vorm van kanker (ook dat nog): kanker van de appendix. Blijkbaar hebben maar 25 Belgen per jaar deze ziekte, en heb je een kans van 2 op 1 miljoen om deze vreselijke ziekte te krijgen. Dit hebben ze ontdekt nadat haar appendix was ontstoken (beter bekend als ‘gesprongen’). Dus, kankercellen die los in je buik zitten. Geweldig.
De behandeling is enorm ingrijpend: een snee van in je bh tot in je onderbroek, een spoeling met chemo-vloeistof (beter bekend als HIPEC), wegnemen van een stuk dikke- en dunnedarm, eierstokken, stuk buikvlies etc. Er zijn lichtpuntjes waar we ons aan vastgehouden hebben. Haar dokter, Dr. Wim Ceelen, is hierin gespecialiseerd. In die mate dat andere lotgenoten, uit het buitenland, er alles aan doen om door hem geopereerd te worden. Herinner je je nog het geval van Laura? http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=DMF20121024_00346816
Een ander lichtpuntje zijn de overlevingskansen tijdens de operatie: 90%. De dag van de operatie ben ik gaan werken. Als een emotioneel wrak, dat wel, maar omdat ik het niet aankon om 9u (want zolang duurde de operatie) thuis te zitten, ‘mijn kas op te fretten’. NEGEN UUR! Echt. Gek komen! ’s Avonds mochten Tom (haar vriend) en ik bij haar op IZ. Die aanblik is op mijn netvlies gebrand. Zowel Tom als ikzelf hebben moeten slikken om niet te wenen. Mijn mama is sowieso al wat frèle (klein & mager) maar om ze daar in dat grote witte bed te zien liggen, aan 100 machines geschakeld… Het doet wat met een mens. En dan werd ze wakker. Moeizaam. Praten lukte moeilijk met die tube in haar keel. Maar, ze was bij de pinken. Zo ken ik mijn mama. Een vechtertje. In die mate zelfs dat ze de verpleger corrigeerde toen hij een vraag niet kon beantwoorden. Toen wist ik het: dit komt goed.
Maar de strijd die erop zou volgen had ik eerlijk gezegd onderschat. In eerste instantie ging ze normaal ‘maar’ 14 dagen in het ziekenhuis moeten blijven. Het begon goed: na 1 dag mocht ze al weg van IZ naar haar kamer. Maar dat mooie liedje bleef niet duren. Vocht in haar longen (meer dan 1,2l), een dubbele longontsteking, een lekkage in de darmen. Alle mogelijke complicaties vielen haar te beurt. Gelukkig is ze echt wel een vechtertje. Na 23 lange dagen, waarbij zowel Tom als ik de eerste week verlof genomen hebben om bij haar te kunnen zijn, bijna dagelijkse bezoekjes van mezelf, regelmatige bezoekjes van familie & vrienden en dagelijkse bezoekjes van Tom (faut le faire, als je weet dat de heenrit alleen al een uur was elke dag), mocht ze eindelijk naar huis.
Na een paar dagen thuis kregen we eindelijk de uitslag van het microscopisch onderzoek van de weggehaalde delen. De kanker was wel degelijk verder uitgezaaid. Het goede nieuws echter is dat de gevreesde chemo niet nodig is, aangezien ze alles weggehaald hebben en de HIPEC spoeling blijkbaar voldoende is. Een opluchting die ik je onmogelijk in woorden kan uitleggen gaat door je lijf.
En nu begint het lange proces van herstellen. 6 à 9 maanden voorspellen de dokters. Een ongelofelijk lange tijd. Als ik mama zie, snap ik waarom. Nog steeds heel veel pijn, weinig kunnen doen, zich slecht voelen. Gelukkig heeft ze haar Tommeke. Nog nooit ben ik zo ongelofelijk dankbaar geweest voor mijn jonge ‘stiefpa’. Echt waar, hoe hij elke dag zijn best doet voor mama, ik ben hem er dankbaar voor. Ondanks hun leeftijdsverschil zijn ze al 10 jaar samen en heeft hij de laatste maanden echt bewezen dat hij als vent en zij als koppel er staan.
De afgelopen maanden zijn een rollercoaster geweest. Emotioneel want je neemt het mee naar huis, naar je werk, naar je vrienden. Gelukkig had ik ook thuis een sterke vent die mij heeft opgevangen. Dus, merci liefje om me op te vangen de dagen dat ik huilend thuiskwam, de momenten dat ik het moeilijk had en de moeilijke momenten die ongetwijfeld nog gaan komen. For better & for worse I guess.
En voor wie m'n mama niet kent, hierbij een foto van net voor haar opname. Dan pas zal je echt beseffen hoe moeilijk het te vatten is dat iemand zo jong, zo actief, zo ziek geworden is.
Mams, ik ben trots op je, zie je graag en ben er voor je...
