Dagenlang misselijk, overtijd en borsten die geen enkele aanraking konden verdragen. Instinctief wist ik dat ik zwanger was. Niet dat mijn instinct hier zo goed in was. Integendeel. Als je bewust aan het ‘proberen’ bent, dan let je op alle mogelijke signalen. Was ik vandaag misselijk? Voelen mijn borsten anders aan? Ik had al eens gedacht dat het mogelijk zover was, maar ik zat er naast. Dus, toen ik die bewuste zaterdag zei tegen Roel: ‘Schat, het zou wel es zover kunnen zijn’, toen was zijn eerste reactie al van ‘Ben je het zeker deze keer?’. Zeker ben je het natuurlijk pas na je test, dus zijn we naar het Kruidvat gereden en hebben we DE test gedaan.
Toen die zaterdag (16 januari) een blauw kruisje verscheen, wisten we dat ons leven voorgoed zou veranderen. Onze eerste reactie was tranen. Tranen van geluk off course. Het was al zover. Slechts een 2-tal maanden geprobeerd en ik was al zwanger!
Mijn tweede reactie was schuldgevoel omdat ik de weken ervoor wel iets of wat van alcohol gedronken had (het was Nieuwjaar enzo). Eerlijk gezegd had ik nooit verwacht dat ik zo snel zwanger zou raken. Op 29 oktober had ik (na onze huwelijksreis) mijn spiraaltje laten verwijderen. Dus amper 2 maand later was ik al zwanger.
De eerste beslissing die je als aanstaande ouders neemt is of je het nieuws al vertelt aan iemand, en zoja, aan wie.
Die beslissing is ons een beetje uit handen genomen, want amper 2 uur later had mijn schoonzus het al door. Je moet weten dat wanneer je laat weten aan je (dichte) omgeving dat je aan het proberen bent om zwanger te raken, iedereen je met argusogen in de gaten houdt. Diezelfde avond gingen we namelijk uiteten met mijn schoonouders & schoonzus en haar gezin voor de verjaardag van mijn schoonmama te vieren. Vanzodra ik een versgeperst citroensapje als aperitief bestelde, wist mijn schoonzus al hoe laat het was. En toen ik erna beteuterd naar de antipasti voor mijn neus keek (met carpaccio) zei mijn schoonzus al lachend ‘nope, dat mag je inderdaad niet eten’.
Tot daar dus het concept ‘we houden het nog even voor ons tweetjes’. :-) De dag nadien zijn we dan naar Nieuwpoort gereden om ook mijn ouders het goede nieuws te vertellen. Mama was in de wolken, zeker aangezien ons kindje rond haar verjaardag zal worden geboren. Een mooier cadeau kon ik haar onmogelijk geven.
De maandag zijn we naar de dokter geweest om mijn bloed te testen. Alle waarden staan goed, inclusief mijn zwangerschapshormoon. Het enige nadeel is dat ik negatief test voor Toxoplasmose (de zogenaamde kattenziekte), waardoor ik goed moet oppassen voor rauwe groenten en rauw vlees. Alle rauwe groenten moeten goed gewassen worden en rauw vlees is uit den boze!
Dat zwanger zijn niet altijd vanzelfsprekend is, had ik op dat moment moeten doorhebben. Maar dat was voordat de befaamde ‘ochtendmisselijkheid’ toegeslagen heeft. Eerst en vooral: waarom noemen ze het ochtendmisselijkheid als je gans de dag zo misselijk als een kat rondloopt? Echt waar. Dat is de vraag waar ik nu al een week elke dag op vloek.
Denk aan een kater. Van het soort dat je de avond voordien half bewusteloos was. De ergste in je studententijd. Zo’n soort kater waarvan je weet ‘komaan, nu eens goed overgeven en tis over’. Wel, gans de dag dat gevoel, maar zonder dat het ooit overgaat.
Je eten smaakt opeens anders. Helemaal anders soms. Ken je negerinnenzoenen? Wel, normaal gezien ben ik daar zot op. Ik beet in ene, volledig verlangend naar dat knapperige gevoel wanneer je door die chocolade bijt, door de mousshie witte suikerexplosie om te eindigen in dat knapperig koekje. Wel, not so much. Bij mij smaakte die opeens naar schimmel. Echt waar.
Voorlopig is mijn zwangerschap vooral het beste dieet ooit! Ik mag geen alcohol meer, krijg amper 1/3 van mijn normale maaltijden binnen en het meeste snoepgoed doet m’n maag omkeren. Toch een voordeel aan zwanger zijn dus… (buiten het geweldige geschenk na 9 maanden).