Wat niemand je vertelt over bevallen en pasgeboren baby's...

Mijn eerste foto met Lara

1/ Pasgeboren of niet: baby's maken lawaaitjes tijdens hun slaap. In die mate dat jij elke 5 seconde wakker schiet want 'de baby is toch niet aan het stikken', 'hoort die ademhaling te piepen', 'wat kan er in godsnaam zo grappig zijn dat de baby lacht' etc. (en ja, een baby lacht soms in hun slaap, really weird!). En na een tijdje schiet je wakker als je de baby NIET hebt gehoord de laatste 10 minuten met 'ze zou toch niet dood zijn hé'. Heel ergerlijk!

2/ De eerste kaka van een baby is pikzwart, vergelijkbaar met perenstroop. Dezelfde kleur, dezelfde kleverige consistentie. Echt waar, volgens mij smeren de vroedvrouwen dat als grap in die pamper. Een beetje zoals een studentendoop. Om te zien of je wel in het clubje van mama's toegelaten mag worden.

3/ Babykak stinkt evenveel als die van volwassenen. Echt waar. En die scheetjes ook. En als dit niet algemeen zo is, dan heb ik nog een gelijkenis tussen mijn dochter en de papa ontdekt.

4/ Niet alleen je baby draagt pampers de eerste weken na de bevalling. Ik denk dat ik een kilo ben kwijtgespeeld aan bloed. Je krijgt trouwens ook van die (megasexy - NOT) gaasonderbroeken aan. Het is zoals het klinkt. En... het is een one size fits all. Niet dus, knip die maar effe wat bij voor mij. 

5/ Je eerste toiletbezoek (langs beide kanten) is een hel. No details.

6/ Je buik is letterlijk een slachtveld! Vol paarse striemen, precies een half leeggelopen zakje dat daar hangt, boven een litteken van 15 cm (jup, ik heb mijn litteken gemeten!). En ja, ik weet dat veel vrouwen striemen krijgen tijdens de zwangerschap, maar ik was niet zoveel bijgekomen (12kg) en mijn buik was niet extreem groot, dus ik hoopte om (net zoals mijn moeder) daarvan bespaard te blijven. Not. De uitdrukking 'je strepen verdiend hebben' kan oorspronkelijk wel uit het leger komen, maar komt hier veel beter tot uiting vind ik. 

7/ Ik ben niet moeilijk als er bezoek komt. Echt: vrijwel iedereen heeft ons meisje al op de arm gehad. Zij vindt het niet erg, want ze slaapt vrolijk door. Waar ik echt niet tegen kan is als iemand (en ik ga geen namen noemen) mijn 2 weken oude baby uit mijn armen trekt met de melding 'ik ga ze eens pakken, ik heb genoeg ervaring met kinderen'. Op dat moment ben ik net niet ontploft. DOE. DIT. NOOIT! Niet elke moeder is zo makkelijk als ik (of perplex - nog steeds in twijfel) en we zijn hormoonbommetjes op dat moment. Je bent van je leven niet zeker als je dit doet!

8/ Spieren dat zo'n baby heeft! Buikspieren om jaloers op te zijn, (beetje ironisch, aangezien de mijne er nog nooit zo slecht aan toegeweest zijn) en dan die nekspieren. Lara hield al vanaf de dag van haar geboorte haar hoofdje naar boven als ze op haar buikje gelegd werd. 

9/ Baby's hebben last van acné. Echt waar. En het is zo'n zielig zicht. Gelukkig zal ze hiervan geen trauma's oplopen, in tegenstelling tot over 13 jaar. Dit is trouwens vanzelf weggegaan. 

10/ Ze noemen een platte baby echt zo met een reden. De eerste weken krijg je weinig reactie van je baby en slaapt je kind echt quasi continu. Niet dat we dat erg vinden. :)

Wat niemand je vertelt over borstvoeding...

Voor de bevalling had ik steeds in gedachten dat ik borstvoeding zou geven. Althans, mijn stelling was, als het lukt, wil ik dat graag doen. Ik weet dat het beter is voor je baby omdat ze zo antistoffen van de mama meekrijgen. 

Waar ik me niet op kon voorbereiden was dat Lara ab-so-luut geen borstvoeding wilde. Allé, afgekolfd in een flesje wel, maar aan de borst - o neen! Daar doet Lara Van Hamme niet aan mee. Herinner je je mijn blog 'tegentjok van in de buik'? Wel, dat is ze duidelijk ook na haar geboorte.

Je moet weten: Lara is een zalige baby! In het ziekenhuis sliep ze bijna constant, weende zelden en was altijd supercute en lief. Behalve op het moment dat ze aan de borst gelegd werd. Om de 3u was het een gevecht tussen haar, de vroedvrouwen en mijn tepel. Krijsen, met haar handjes slaan, wenen... Het was alsof ze letterlijk moest vechten. 

Nele had me al gewaarschuwd dat de eerste dag(en) moeizaam kon zijn. Maar dat je baby voldoende heeft met de paar druppels die ze uit je tepels persen. Dus, die eerste 2 dagen maakte ik me nog niet echt zorgen, en ging ik ervan uit dat het alsnog ging lukken. 

Alles hebben we geprobeerd: minstens 4 verschillende houdingen (per borst), een tepelhoedje, een tepelhoedje gevuld met melk, een tepelhoedje waarbij men met een spuitje melk bijgaf, zonder hoedjes en met een spuitje. Echt waar, alles waar de vroedvrouwen konden opkomen. Zelfs zij moesten toegeven dat het niet lukte en dat ze 'echt wel al een eigen willetje heeft hé' (again: tegentjok van in de buik). Ondertussen was ik al (moeten) beginnen met afkolven omdat Lara te weinig eten binnen kreeg en men bang was dat mijn melkproductie ging stilvallen. 

Het afkolven vind ik vreselijk. Eerst is het een half uur worstelen met Lara om te proberen haar te laten eten. Denk aan vroedvrouwen die op je tepels staan duwen om toch maar een paar druppels melk in je baby's mond te laten druppen. En na die pijnlijke beproeving (trust me, dit is echt geen pretje), moet je je tepels nog eens beproeven door er een afkolfmachine aan te hangen. Afkolven is exact wat je ervan verwacht: er hangt een tjoep aan je tepels de melk eruit te zuigen. Je voelt je gewoonweg een koe. Niet meer en niet minder. 

De derde dag (dat was trouwens ook de dag dat ik voor het eerst zelf naar toilet moest en me zelf moest douchen) kwam het tot een (anti)climax. Nadat Lara opnieuw overtuigend  aan het weigeren was om te drinken, zelfs een scene aan het maken was, ben ik zelf gebroken. Meer dan 2u heb ik zitten wenen. Toen de verpleegster die ochtend zei dat vandaag de zwaarste dag ging worden, dacht ik dat ze doelde op het lichamelijke aspect. Op het mentale had niemand me voorbereid. 

Je voelt je gefaald en op een heel instinctief en fundamenteel niveau afgewezen door je baby. Eten geven is zoiets basic, zoiets belangrijk. Als je daarin niet slaagt als moeder voel je de verantwoordelijkheid en het falen op je schouders drukken. Ik heb geweend tot ik zelf niet meer kon. Die avond heb ik, al wenend, Lara bij me genomen en haar gezegd: 'Meisje, als jij dit niet wilt, en ik hier zo aan onderdoor ga, waar zijn we dan in godsnaam mee bezig? Dit kan toch de bedoeling niet zijn? Jij wordt er boos en verdrietig van, en ik word er gefrustreerd van. Dit is voor ons allebei niet leuk. Mama ziet je doodgraag en wil alles voor je doen. Maar niet ten koste van jou en niet ten koste van mezelf. Vanaf nu gaat mama afkolven, zodat we allebei kunnen genieten van jouw voedingsmomenten'. Wonder boven wonder heeft ze die nacht voor de enige keer ooit wel willen drinken aan de borst. (erna was de goesting terug weg hoor). Alsof ze me verstaan heeft tijdens dat moment. I know, het is onmogelijk, maar als ik terugdenk aan haar gezichtje toen ik zo aan het wenen was, en toen ik die dingen tegen haar zei, zo serieus kijkend, alsof ze woord voor woord verstond wat ik bedoelde, dan krijg ik toch mijn twijfels. 

Voor mijn bevalling had ik alle mogelijke scenario's bedacht over mijn kind. Dat ze niet zou willen slapen, dat ze ziek zou zijn, dat ze veel gingen moeten overgeven, dat het een huilbaby ging zijn. Quasi alle mogelijke scenario's behalve de mogelijkheid dat ze niet zou willen eten. I mean... een kind van mij die niet wil eten? Huh?!

Ze had weinig zuigreflex. Die eerste weken had ze het zelfs moeilijk met een flesje. Ondertussen drinkt ze supergoed, groeit ze als kool en is al flink bijgekomen, dus alles is prima nu. En wat met de borstvoeding? Ik heb een maand afgekolfd (ben onlangs gestopt) en was veel meer relaxet nu haar voedingen geen gevecht meer waren. En ondertussen kreeg ze wel de nodige antistoffen binnen, dus een dubbele win. Dat ik me hierdoor een maand een koe gevoeld heb, tja, dat neem je er met liefde bij voor je kind. Op het einde was mijn melkproductie quasi volledig stilgevallen (is blijkbaar normaal als je baby niet wil drinken), dus dat is dat. 

En Lara? Die maakte geen onderscheid in de soorten melk die ze kreeg. Vanaf ze geen zin meer had om te eten, dan kneep ze haar lipjes zo hard dicht dat ze spierwit werden. En kreeg je de fles in haar mondje, dan spuugde ze de melk er zo weer uit. Een eigen willetje, dat heeft ze, die mooie dochter van me. 

Een keizersnede is geen gemakkelijke bevalling

Toen de dokter me zei dat onze baby waarschijnlijk via keizersnede geboren ging worden omdat ze in stuit lag, was mijn eerste reactie: 'ah das ideaal, dan kan ik dat inplannen'. Een uitspraak die waarschijnlijk veel over mij zegt als persoon (een psychiater zou er waarschijnlijk wel een of andere diepere betekenis aan koppelen), maar ik meende het oprecht op dat moment. Werken tot de week voor je bevalling en de kinderkamer nog verbouwen (zelfs na de bevalling) zorgt voor de nodige stress op vlak van planning. Ik hoef je dus waarschijnlijk niet te zeggen dat ik dus duidelijk een keizersnede heb onderschat. 

Mij leek het namelijk simpel: je gaat binnen in het ziekenhuis en poef, enkele uren later krijg je je baby in je armen, zonder ook maar 1 wee of 1 keer persen. En weet je, dat stuk klopt nog min of meer. Waar ik op voorhand niet bij stilstond was het feit dat het nog steeds een operatie is, waarbij men door verschillende lagen heen moet snijden en waarbij men dus met ijzeren klemmen je buikspieren opzij trekt. En ja, dat klinkt even pijnlijk (eenmaal de verdoving is uitgewerkt althans) als het is! Roel was aanwezig bij de keizersnede en er werden foto's genomen. Jaja, we hebben foto's van zowel de bewuste klemmen maar ook van het eerste wat we van ons meisje zien: namelijk haar poep (stuitligging weet je nog). Daarnaast hebben we prachtige foto's van hoe de dokter Lara uit mijn buik haalt, volledig wit (bedekt met een vers vernix-laagje). Echt wonderbaarlijk. Ook al is Lara geboren met de navelstreng rond haar nek (iets wat blijkbaar heel vaak voorkomt), alles was prima in orde met haar!

Het eerste wat ik hoorde was een gorgelend geluidje. Ze had namelijk nog wat vocht in haar longetjes (wat normaal is, dit vocht wordt er bij een gewone bevalling uitgeperst in het geboortekanaal). Lara werd meegenomen met de kinderarts (standaardprocedure bij een keizersnede), en Roel ging mee. Alles bleek in orde te zijn met onze kleine meid en toen werd ze teruggebracht bij me, in het operatiekwartier. Bij een normale bevalling krijgen moeder en baby na de bevalling een uur skin-to-skin. Dit wordt normaal niet gedaan bij een keizersnede maar aangezien we dit op voorhand gevraagd hebben, werd een uitzondering gemaakt voor ons. Hoe heerlijk was het om mijn kersverse baby in mijn armen te houden (ook al werd ik op dat moment dichtgenaaid). 

De bevalling op zich is inderdaad 'gemakkelijk(er)' voor de mama, maar je kan je niet voorbereiden op wat na de bevalling gebeurt. Eerst en vooral moest ik 24u platliggen na de operatie (ik had een spinale verdoving (aka trachie), dat is vergelijkbaar met de klassieke epidurale verdoving (je krijgt ook een ruggeprik), maar ze prikken iets verder). De prik zelf voel je wel wat, maar valt goed mee. Het is wel creepy om je onderlijf steeds meer verlamd te voelen worden. 

24u platliggen is geen evidentie als je pas moeder bent geworden. Weet je hoe verschrikkelijk het is als je je baby hoort wenen en je zelf niets kan doen? Haar eerste badje, haar eerste pampertjes,... alles zag ik gebeuren terwijl ik zelf niet mocht en kon rechtstaan.

Het tweede waarop je je niet kan voorbereiden is de pijn eenmaal de pijnstillers zijn uitgewerkt. De dag na de keizersnede moet je namelijk al voor de eerste keer rechtzitten en uit je bed komen. Je moet weten, je baarmoeder wordt tijdens de zwangerschap uitgerokken en wordt tijdens de keizersnede trouwens ook je buik gehaald (dat heb ik er toch van begrepen aangezien ze op een gegeven moment tijdens de operatie zeiden 'en nu gaan we de baarmoeder terugsteken' - iets wat Roel ook gezien heeft). Dus, op het moment dat je gaat rechtzitten, valt je baarmoeder precies, onderhevig aan de zwaartekracht, een eind naar beneden, met alle pijnlijke gevolgen van dien. Ik ben niet kleinzerig, ik heb al jaren last van migraine en het prikkelbare darm-syndroom, dus ik durf zeggen dat ik al wat pijn heb gevoeld in mijn leven. Maar ik kan je verzekeren: op dat moment had ik echt pijn met hoofdletter P. Ik huilde stille, dikke tranen, en was zo wit als mijn laken. Mijn man en beste vriendin Stéphanie die er toen bij waren, waren half in shock om mij zo te zien. 

Pijn is eigenlijk een wonderbaarlijk ding. Nadien (en ik spreek van maanden of zelfs jaren later), kan je je wel herinneren dat iets veel pijn heeft gedaan, maar de intensiteit ervan vergeet je. Als kind heb ik bijvoorbeeld een gesprongen appendix gehad, en ik weet dat ik toen aan het janken was (luidop, letterlijk) van de pijn, maar nu kan ik me die intensiteit niet meer voor de geest halen. Toen ik Nele (een andere beste vriendin, die vorig jaar ook met keizersnede is bevallen) dit vertelde, hoeveel pijn ik had die dag, moest zij ook eerlijk toegeven dat ze zich niet meer kon herinneren dat dit zo'n pijn deed. Diezelfde avond heeft haar man toen bevestigd hoe hard ook zij hiervan had afgezien. Mijn moeder die 2 jaar geleden is geopereerd aan kanker, die immense pijnen heeft ervaren, gaf toe dat ze wel weet dat ze immense pijn heeft gehad, tot op een punt dat ze bijna niet meer wilde leven, maar dat ze de pijn zelf niet meer voor de geest kan halen. Bizar hoe ons lichaam werkt hé? Ik denk dat dit een soort zelfbescherming. Soit, dit stuk even terzijde.

Twee dagen na de keizersnede werd mijn blaassonde uitgehaald en moest ik zelf naar het toilet gaan. Dus, ook zelf stappen tot het toilet. Echt waar, die paar meters leken me zwaarder dan de Dodentocht. Stap voor stap, mankend, voorovergebogen, Roel z'n hand vasthoudend. Kreeg hij direct een voorbereiding van ons leven samen over 50 jaar. Daarna moest ik niet alleen naar het toilet gaan, maar ook mezelf douchen. Ik zat daar op een krukje, bevend in die douche. Aparte ervaring. Volgens verpleegsters is deze dag de ergste. 

En daarna gaat het elke dag wat beter, al kon ik moeilijk wegsteken dat ik een operatie had gehad. Op woensdag is Lara geboren, zondagmiddag mocht ik al naar huis. Heel snel, I agree. Ik was mijn kamer zelfs nog niet uitgeweest om de simpele reden dat ik het ervoor gewoon nog niet kon. En een deel van me was bang dat ik zelfs het einde van de gang niet zou halen. Maar dat lukte tegen al mijn verwachtingen in best wel. Nadien was ik blij dat ik al zo vroeg thuis was, hier had ik een pak meer rust dan in het ziekenhuis. 

Tegentjok van in de buik

Tegentjok. Een woord dat velen onder jullie misschien niet kennen? Dit is eigenlijk het West-Vlaamse woord voor tegendraads, rebels. Zo kan je ons ongeboren kind wel al beschrijven. Onze baby ligt namelijk in stuit en weigert te draaien, dus de keizersnede is ingepland op 7 september. En ik maar leren persen en zuchten... #zucht

Maar verder gaat alles prima met mij en onze spruit. Het begint wel zwaarder te worden deze weken. Niet alleen is de warmte echt zwaar (vergeet niet dat je als zwangere vrouw continu een hogere hartslag hebt, want je lichaam pompt ongeveer 1,5l extra): het is een beetje het gevoel dat je in 30 graden lichamelijk zwaar werk aan het verrichten bent. Niet het beste idee dus. En ja, ik moet eerlijk toegeven dat ik dit eigenlijk zwaar onderschat had. Toen mensen me zeiden 'oei, een zwangerschap in de zomer, dat wordt zwaar', dacht ik bij mezelf 'momomo, hoe erg kan dat zijn?'. Eerlijk: erg dus. Het gevoel dat je letterlijk een klop van de hamer gekregen hebt, waarbij je versuft bent tot en met. 

Daarnaast begint mijn buik letterlijk zwaar te wegen. M'n nieuw dagelijks 'spelletje' is m'n striemen tellen. Ze vallen al bij al wel mee, vooral rond m'n snee van m'n appendicitis zie je dat er wat striemen zijn ontstaan, maar fijn is het niet. En ik maar smeren elke dag... 

Roel en ik beginnen er wel heel hard naar uit te kijken! Ik ben nu 37 weken zwanger, en over 2 weken is de keizersnede gepland. Ik ben ondertussen heel hard in baby modus geslagen, en bezig met de laatste hand te leggen aan de geboortekaartjes, lijst om de kaartjes op te sturen, de doopsuikers etc. In ons huis staat alles wel al klaar: de verzorgingstafel, het babybedje, de doomoo en het (gedecoreerde) park. 

Baby, mama en papa verlangen naar je komst! 

Er is dus duwen en duwen

Gisterenavond heb ik mijn ogen opgetrokken. Echt waar. Ik heb al meerdere keren vastgesteld dat er toch wel een en ander komt kijken bij een zwangerschap en bij een bevalling. Nu, gisteren was ik dus bij mijn kinesist voor de prenatale oefeningen, samen met Roel. Wat je daarin onder andere leert is het puffen (just gelijk in de films), pijnverlichting (oa door massage - vandaar dat Roel mee moest), maar ook wordt getest hoe je bekkenbodemspieren werken, en leer je de juiste perstechniek. En van dat laatste was ik wel oprecht geschrokken. Van het concept 'je kan verkeerd persen' had ik nog nooit gehoord. 

Wat ik evenmin wist, is dat de epidurale verdoving eigenlijk behoort uitgewerkt te zijn op het moment je moet beginnen persen, omdat je anders dus verkeerd kan persen. Je moet weten, mijn standpunt over epidurale verdoving was dus eigenlijk 'je gaat toch ook niet naar de tandarts zonder verdoving'. En een deel van me denkt dat eigenlijk nog steeds! Maar dan ga je naar je kine en krijg je een ietsje ander beeld. Eerst en vooral dat de epidurale eigenlijk vooral behoort de draagweëen te verlichten, niet het persen. En laat het nu vooral dat laatste zijn waar ik bang voor ben.

Buikpijn ben ik dankzij m'n prikkelbare darm ondertussen wel gewoon. Voor de mensen die aan gewone buikpijn denken, vergeet het. Ik heb het over de tenenkrullende buikpijn, waarbij je al kermend en huilend in je bed ligt, jezelf afvragend wanneer je nu eigenlijk precies naar het ziekenhuis moet. Tel daarbij nog een gesprongen appendix (=appendicitis), en je weet dat ik wel al het een en ander heb doorstaan qua buikpijn. Dus eigenlijk is dat niet m'n grootste vrees. Die bevalling zelf, dus het uitpersen van die baby, daar heb ik hemelse schrik voor. Een hoofdomtrek tussen 32 en 37 cm gemiddeld persen door een opening van 10 cm, dat lijkt me om problemen vragen. Dus, daarvoor wilde ik heel graag epidurale verdoving. Nu dat niet het doel blijkt te zijn ervan, moet ik dit dus opnieuw gaan overdenken.

Gisteren ben ik dus naar de kine gegaan, met de verwachting om te genieten van een massage, en ben ik buitengekomen met een schat aan informatie. En huiswerk (zie afbeelding bovenaan).  Deze avond moeten Roel en ik naar een infosessie in het ziekenhuis. Ik ben benieuwd! Binnenkort ben ik een expert erin. 

Golfen nu? Moet kunnen!

Golfen tijdens je zwangerschap? Ja of neen? Wat mij betreft zeker wel. Ondertussen ben ik 33 weken zwanger en durf ik nog wel eens een balletje te slaan. Ik moet er wel bij vermelden dat de Krokkebaas, waar ik speel, een 9-holes terrein is, met enkel PAR 3's, dus de afstand die ik moet afleggen is doenbaar.

Of het medisch gezien nog mag? Volgens mijn gynaecoloog wel, volgens mijn kinesist ook. Beide spelen (weinig toevallig) ook golf, dus kennen ze de beweging perfect en weten ze dat deze weinig risico inhoudt (voor mij én mijn ongeboren kind). 

Gisteren ben ik nog even een toerke gaan spelen met Roel, en heb ik de matchplay gewonnen (oké, ik moet toegeven dat hij me een paar strokes extra gegund heeft, maar toch, het deed deugd! Besides, als ik ooit ECHT een handicap verdien, is het nu wel, nietwaar?). 

ik ben trouwens bijlange niet de enige zwangere vrouw die blijft golfen. Ook Juli Erekson, een LPGA speelster, was 6 maand zwanger voor ze stopte in de Tour (in 2011). Ook Michelle van TMI Golf speelde tijdens haar zwangerschap. De belangrijkste voordelen vindt zij het feit dat je in beweging blijft en continu in de frisse lucht bent. Belangrijk is wel om voldoende te drinken en je lichaam rust te gunnen wanneer je voelt dat het te zwaar wordt. Hier zie je hoe simpel ze het zelfs doet lijken :) Watch and learn...

Anyway, ik blijf dus voorlopig golfen. Over 10 dagen heb ik nog een toernooi, al vrees ik dat de ondernemerscup wel eens mijn laatste zal worden... I'll keep you posted!

Zwanger zijn doet (soms) lijden

Er komt heel wat bij kijken, bij zwanger zijn. On-waar-schijn-lijk hoeveel spullen zo'n kleine baby nodig heeft! Gelukkig heb ik behulpzame (schoon)familieleden & vriendinnen die me al een hele resem spulletjes (goedkoop of gratis) gegeven hebben. Nu vrijdag gaan we de rest gaan kiezen voor onze babylijst. Jippie, weeral een vakje aanvinken! Na vrijdag zouden we dus in principe alles moeten hebben voor onze baby qua spulletjes. Heb ik trouwens al verteld dat mijn hormonen zorgen voor een boost van de lokale economie? Ik kan dus geen kinder/babywinkel binnenstappen zonder massa's te kopen hé! Zo'n 450 euro armer, maar heel wat kinderkleertjes rijker, besluit ik om de komende maanden niet meer te gaan shoppen, voordat ik blut ben nog voor ons kind er is! 

Deze week ben ik ook bezig met de doopsuikers. Geen evidentie blijkt. Roel & ik zijn geen fan van plastieke 'hebbedingetjes'. Zelf houden we weinig dergelijke dingen bij, dus willen we een 'praktisch'  cadeautje geven. Tweede vraagteken is de hoeveelheid. Ik gok dat ik er veel en veel teveel zal hebben. (ook wel typisch voor mij hoor. Ik kook ook op die manier...). Maar, het houdt me weer bezig :)

Ook lichamelijk/mentaal komt er heel wat kijken bij zwanger zijn:

• bijkomen (off course) - mijn stokpaardje! Gelukkig ben ik den boel vrij goed onder controle aan het houden (nu ben ik 5 à 6 kg bijgekomen, en ik ben de 6 maand gepasseerd)
• striemen: het logische gevolg van het eerste, maar geen evidentie om tegen te houden (en ja, ik smeer elke dag olie...)
• de pijn die hoort bij de kinkhoest vaccinatie: gisteren naar de dokter geweest hiervoor. Vandaag kan ik mijn arm amper opheffen. Deze nacht 5x ofzo wakker geworden van de pijn. Niet leuk :(
• nachtmerries: ik ben normaal gezien geen stresskip. Echt, met mijn job zou ik anders gek worden. Maar sinds ik zwanger ben heb ik de raarste, en meest levendige dromen. Overlaast lag ik wakker van verf en suikerbonen! (don't ask)
• pijn in m'n heupen: tjah, baby heeft plaats nodig hé (in combinatie met de pijn in mijn arm was dit wel een grappig zicht gisterenavond! Ik raakte de zetel niet eens meer uit - was precies verdubbeld in leeftijd)
• continue druk op de blaas: alle verhalen die je hierover al ooit gehoord hebt: ze zijn waar!
• hartkloppingen: echt creepy! Gisteren had ik in rust (bij de dokter) een hartslag van 112/min. Ken je dat gevoel dat je net een trap bent opgestormd? Welja, zo voel ik me dus gans de dag door, plotseling, terwijl ik in mijne zetel zit ofzo. Echt heel raar!
• borsten: waar begin ik? Ze blijven groeien, dus ik vrees dat ik na m'n bevalling een ticketje plastische chirurg mag boeken :(

Maar verder is zwanger zijn wel fantastisch hoor! :) (al zal de attente lezer van mijn blog het waarschijnlijk geen grote shock vinden als ik aankondig dat ik bij 1 kindje ga blijven). Het allerleukste blijven de bewegingen in mijn buik en de bezoekjes aan de gyneacoloog, die me op de echo's de ingewanden van m'n baby wijst (I know, klinkt super romantisch en al hé). Alles ziet er in elk geval prima uit met de baby... en met de mama. (Buiten die spuit, echt jong, mijn arm doet nog zeer). 

Shoppen is a girls best friend.

Eigenlijk ben ik normaal gezien geen online shopper. Ik geniet ervan om (bij voorkeur zelfs op m'n eentje) een winkel rond te stappen, alle kleren die ik leuk vind uit het rek te halen, deze te passen en dan met weer veel te veel buiten te stappen.

Pas sinds ik zwanger ben, ben ik overtuigd aan het raken van online shoppen. Begrijp me niet verkeerd, na m'n zwangerschap zal ik hoogstwaarschijnlijk terugkeren naar de klassieke shoppingsmethode, maar als je, net zoals ik maar weinig winkels kent waar ze zwangerschapskleren verkopen, dan ben je blij dat er zoiets als het world wide web bestaat!

Mijn absolute top 3 voor m'n zwangerschapskleren:

1. Voor basics is de webshop van H&M een aanrader! Ik heb hier oa kleedjes, ondergoed, tops, shorts, shirts etc gekocht aan lage prijsjes. 

2. Als je toch het gevoel van een echte winkel wilt, kan ik je de 'Jolli Ronde' collectie van JBC aanraden.  Voor de liefhebbers, er is ook een webshop. Ook hier heb ik al verschillende leuke stukken gekocht! Ik ben vooral grote liefhebber van hun broeken! Deze zitten me echt wel goed. 

3. De outlet uitverkoop van Kangourou! Hou hun facebookpagina in de gaten  en ga naar een van hun outlet verkopen. Ikzelf heb er verschillende leuke kleedjes van Queen Mum gekocht, aan de helft van de prijs. Echt de moeite!

Een ander item waar ik me op heb kapotgezocht, was zwangerschapspolo's. I know, een polo is totaal niet meer in de mode, maar helaas wel een must voor een golfer. Na heel lang zoeken, heb ik er uiteindelijk 2 (!) gevonden op een Nederlandse webshop: http://www.activemama.nl/nl/search/polo/ 

Ondertussen heb ik een mooie collectie zwangerschapskleren, ook dankzij tweedehandsspulletjes! Hierbij alvast nog eens een dikke bedanking aan Pina & m'n buurvrouw Liesbeth! 

Hoe ik het shoppen voor mezelf verantwoord? :)  Eerst en vooral moet ik tot het einde van m'n zwangerschap werken op kantoor, en moet ik er toch een beetje deftig bijlopen. Ten tweede, zoals je waarschijnlijk wel al doorhebt, ben ik vrij bang om veel bij te komen. Mijn nieuwe kleren motiveren me echt om me niet volledig te laten gaan. En daarbij voel ik me ook beter in mijn vel als ik kleren heb die me goed passen én flatteren! En ten derde, ik kan me levendig inbeelden dat eenmaal ons kleintje er zal zijn, ik vooral geneigd zal zijn om spulletjes voor de baby te kopen, dus ik beschouw dit als mijn laatste echt 100% me-shoppingsmomentjes. 

Een stampje hier, een stampje daar.

Luisteren naar je lichaam is niet zo'n geweldig idee wanneer je ziek aan het worden bent. Mijn lichaam zegt me nu vooral om te niezen, hoesten en snuiten. Gezellig is anders. En het beste gedeelte: je mag geen/amper medicatie nemen! Enkel een plantaardige siroopje, wat lichte keeltabletten en een spoeling van zoutwater (echt?!) moeten me erdoor sleuren. Helpt dus voor geen meter hé. Na 2 weken snotteren, hoesten, niezen etc, ben ik er eindelijk door! Nu hopen dat het weer terug wat verbetert, want die wisselvallige temperaturen zouden wel es medeplichtige kunnen zijn!

Ondertussen ben ik in het begin van mijn 23e week. 5 maanden zwanger al! Dit gaat best snel. En is de afgelopen weken goed te doen. Ik snap waarom veel vrouwen het 2e trimister het beste vinden! De misselijkheid is over (vreugdedansje!), je bent nog voldoende wendbaar & mobiel (oké, niet meer zoals voordien, maar ca va wel) en je voelt die eerste bewegingen van je kleine spruit! Enkel m'n blaas vergeet NOOIT dat ik zwanger ben!

Vanaf m'n 18e week ofzo begon ik iets te voelen in m'n buik. Ik heb al veel beschrijvingen gehoord (vlinders, een worpje, bubbels etc). Ik voelde het precies anders aan. ik voelde vooral m'n baby 'zitten' en de afgelopen 2 weken voel ik ook ministampjes of minibokjes. Superleuk! Het idee dat er zo'n levend wezentje in je buik zit, blijft wel heel speciaal. 

Roel & ik zijn momenteel nog vrij relaxet in het mama&papa-worden. Deze week zijn de dakwerkers bezig aan ons dak, de komende weken & maanden maken we onder ons dak 2 extra slaapkamers. Dus, ons huis is totaal nog niet 'babyproof'. Daarnaast moeten we nog vrij veel gerief kopen en een babylijst leggen. Maar ach... we hebben nog 4 maanden hé. 

Tips in verband met 'spullen die ik direct opnieuw zou kopen' en 'spullen die totaal overbodig zijn en ze je toch aansmeren' zijn ook steeds welkom!

Zwanger, niet gehandicapt

"Zou/mag je dat wel doen?" Een nieuwe vraag die me soms eens achtervolgt. Zeker als ik vertel dat ik nog steeds aan het golfen ben ook al ben ik 4 maand zwanger. Volgens mijn dokter mag ik gerust bepaalde sporten zoals zwemmen en golfen blijven doen, zolang ik me niet forceer, af en toe wat rust neem en luister naar mijn lichaam.

Het luisteren naar je lichaam, ik vraag me wel af hoe letterlijk ik dat moet nemen. Als het gaat over 'mijn lichaam zegt dat ik moe ben en ik neem ik extra rust', fine. Maar als mijn lichaam zegt 'Pam, eet alles wat totaal niet gezond is NU op, en liefst allemaal in 1x', dan betwijfel ik een beetje die goedbedoelde raad. 

Week 19 wordt blijkbaar gekenmerkt door onder andere vreetbuien. Zelfs koekjes die al een jaar in mijn kast lagen moesten eraan geloven. Ben ik eindelijk verlost van mijn 'ochtend'misselijkheid, krijg ik nu 'ik-heb-teveel-geboeft-en-ben-mottig-misselijkheid'. 

http://www.24baby.nl/zwanger/voeding/vreetbuien-tijdens-je-zwangerschap/

Anyway, terug naar de raad 'luister naar je lichaam'. Tegenwoordig voel ik me eigenlijk vrij goed! Ik voel me vrij actief, heb opnieuw zin om buiten te komen en om te golfen. 

Dit weekend hadden we opnieuw toernooi op de golf (Krokkebaas in Buggenhout). Vorig weekend had ik eigenlijk al vrij goed gespeeld (voor de liefhebbers: 9 pars maar voor de rest ook wel wat strepen en (dubbel) bogeys - met een totaal van 36 punten, net geen handicapverbetering, maar wel de eerste plaats in mijn categorie 'dames 18- 36'). Gisteren had ik echter, ondanks het klotige weer (hagelbuien & regenbuien), een vrij goede dag (1 birdie, 6 pars, weinig strepen en vooral bogeys). Ik speelde 40 punten stableford, wat niet alleen een 1e prijs opleverde (in mijn categorie) maar ook een handicapverbetering. Nooit gedacht dat ik zelfs m'n spel zou verbeteren tijdens mijn zwangerschap (ik schat dat ik nu ergens rond handicap 28 zal uitkomen), ik hoopte eerder om stabiel te blijven. 

Om eventjes wat meer achtergrond te geven: ik ben zo'n 2 jaar geleden gestart met golfen. Na m'n eerste jaar was m'n handicap (dus eind 2014) 39, eind vorig jaar (eind 2015) haalde ik m'n zelfopgelegde doel van (interne) handicap te eindigen onder 30, namelijk 29,6. Ik spreek van een interne handicap aangezien Krokkebaas een kleine golf is (9 holes, allemaal PAR 3). Mijn externe handicap is nog steeds 36, aangezien ik nog te weinig op 'grote baan' speel. Mijn doel voor 2016 was eigenlijk om intern te zakken naar een handicap van 25 en extern om die 36 weg te krijgen. Natuurlijk was dit voordat ik zwanger was. Nu leg ik mezelf niet teveel druk op, we zien wel :)

Maar, ik luister dus naar mijn lichaam. Waar ik vroeger alles te voet deed en mijn zak droeg, gebruik ik nu een 'trolley' op een klein terrein of een 'buggy' op een groot terrein. Dit weekend gaan we op uitstap met de Young Adults (= de jongeren van onze golfclub) en spelen we 2 'grote' terreinen, dus ik kijk er al naar uit (en hoop stiekem dat ik wat goed zal spelen). 

Mijn standaardantwoord dus op de vraag "mag/zou je dat wel" is dus "ik ben zwanger, niet gehandicapt". 

De dieet-dokter

Gisteren was een megaspannend moment: we zouden het geslacht van onze nu al geliefde baby te weten komen. Het is een...... (dat verklap ik nog effe lekker niet).

Maar... een doktersbezoekje brengt ook andere vragen met zich mee. Eerst en vooral: onze baby ziet er prima uit, in volle gezondheid. Je ziet de minihandjes en voetjes, kan al de teentjes & vingertjes tellen, je ziet de hersenhelften, het kloppende hartje, het maagje etc. En alles ziet er prima uit. Opluchting in het kwadraat. 

Daarnaast komt de terugkerende vraag (ook al ben ik hem soms te snel af en beantwoord ik z'n vraag nog voor hij ze stelt - ha!): en ben je al veel aangekomen? Tijdens een van m'n vorige bezoekjes had ik al te horen gekregen dat ik eigenlijk max 9 kg mag aankomen tijdens mijn zwangerschap 'aangezien ik toch al niet te mager ben'. Jaja, zwanger zijn is keigoed voor je body-image ;). Ow, en toen ik misselijk was en regelmatig moest overgeven, en dus ook al zo'n 2 à 3 kg was vermagerd, toen zei hij dat dat geen kwaad kon, 'want dat ik toch wat mocht afvallen' (volgens Roel kwam daar nog achter 'voordat we je moeten opnemen in het ziekenhuis' maar dat heb ik door de rode waas voor m'n ogen niet meer gehoord). 

Gisteren wist m'n dokter te vertellen dat veel vrouwen pas beginnen te verdikken op hun  6 maanden... I mean, whut? En die buik? En die borsten? Dat moet toch IETS wegen?? 

Geloof me, ik doe m'n best om mijn gewicht onder controle te houden. Sinds ik niet meer om de haverklap mijn eten voel terugkeren, ben ik opnieuw begonnen met sporten (wekelijks zwemmen en golfen) en probeer ik me niet vol te proppen met chips (mijn standaardantwoord op de vraag 'heb je zo'n vieze goestingskes' - ikke: 'ja chips... maar dat was ervoor eigenlijk ook al'). Volgens mijn dokter zou ik eigenlijk hele kleine porties moeten eten, maar zo'n 6x per dag. Kijk, met alle respect, maar daar slaag ik zelfs niet in als ik op dieet sta, laat staan als mijn hormonen me richting snoepkast & frigo drijven. 

Maar hé, we doen ons best om er niet als een olifant uit te gaan zien. Of ik dat kan volhouden? Geen idee, maar dat zal ik je waarschijnlijk wel nog es weten te vertellen. 

Waarom ik bang ben om een dochter te krijgen.

De 2 vragen die je als zwangere vrouw als eerste te horen krijgt, zijn 1/ Weet je al wat het is? 2/ Wil je een jongen of een meisje? 2 simpele vragen, maar vooral op de 2e vraag vind ik het moeilijk om een antwoord te geven. 

Waarom? Wel, eerst en vooral: stel dat je tegen iedereen verkondigt dat je liefst een meisje krijgt en het blijkt een jongetje te zijn, dan zou ik het gevoel hebben dat ik ergens verraad gepleegd heb ten opzichte van mijn ongeboren kind. Alsof ik er opeens minder blij mee zou zijn. En ten tweede, ik ben er eigenlijk totaal nog niet over uit. Beide gaan zeker grote voordelen hebben en sommige nadelen. Als ik bedenk welke band ik met mijn moeder heb, lijkt het me fantastisch om een meisje te krijgen. Anderzijds denk ik aan mijn dramamomentjes en lijkt een jongetje me toch ook wel geweldig & vooral simpeler. 

Waar ik het wel heel moeilijk mee heb, is m'n angst. Angst dat mijn dochter in een andere maatschappij zal leven dan waar ik ben opgegroeid. Toen ik 13 was, ben ik (net zoals zoveel generatiegenoten) geconfronteerd met de Dutroux-affaire. Zeker nu ik mama word denk ik terug aan deze periode. De impact die deze gebeurtenissen op mijn leven gehad hebben: ik mocht niet buitenkomen na het donker (in de winter is dit om 16u30 hé), ik werd gevoerd & opgehaald naar/van een feestje (wat ik echt niet erg vond), ik werd gewaarschuwd voor vreemde mannen met slechte bedoelingen, vreemden (in de betekenis van onbekenden) mocht ik niet vertrouwen, liften stond garant voor verkrachting etc etc. Om maar te zeggen, de impact was immens.

Na de afgelopen week besef ik meer en meer dat de gebeurtenissen op 22 maart ook een impact zullen hebben op de generatie(s) na ons. Waar je als ouder na de Dutroux-affaire nog het gevoel had dat je je kind kan beschermen tegen onheil, is de vrees voor de willekeur van een terroristische aanslag immens groot. En ja, rationeel gezien weet ik dat je meer kans hebt op een verkeersongeval, maar emotioneel gezien bijt het. Je vraagt je oprecht af in welke wereld je een kind zal zetten. Die dag ben ik toegekomen op het werk al wenend, deze vraag uitsnikkend. 

Een andere angst (had ik niet al eens gezegd in een vorige blog dat ik gigantisch bang ben voor alles - bij deze dus nogmaals het bewijs) is wat de positie van vrouwen in onze maatschappij zal zijn over 20 jaar. Zal mijn dochter dezelfde vrijheid kennen als ik? Zal ze opgroeien in een verlichte maatschappij waar scheiding van kerk en staat en liberale waarden als gelijke rechten voor holebi's, vrouwen etc gelden? Zal ze zonder angst op straat kunnen lopen in de outfit naar haar keuze? Zal ze dezelfde kansen krijgen op vlak van werk en onderwijs als ik gehad heb? 

Sommigen verklaren me gek als ik hierover begin, maar dan verwijs ik graag naar Turkije en Iran, waar vrouwen 20 jaar geleden meer rechten en vrijheden hadden dan nu. Ik hoop, meer nog, ik zal vechten tot mijn laatste snik, om mijn kind die rechten en vrijheden te geven. Maar de toekomst wordt onzekerder met de dag. 

Anyway, volgende week zullen we (normaal gezien) het geslacht te weten moeten komen van onze baby. Maar wat het ook zal zijn, een jongen of een meisje, onze enige zorg is dat het gezond zal zijn. (I know, cliché).

Shopping... is a girls best friend!

Ik heb de voordelen van mijn zwangerschap ontdekt (buiten het obvious feit dat je er een klein boeleke voor in de plaats krijgt): SHOPPEN!

Een volledig nieuwe wereld gaat voor me open. Eerst en vooral de zwangerschapskleren. Hoe comfortabel zitten die broeken jong!? Ik weet niet of ik ooit nog een gewone broek aanwil (sorry liefje). Ik kijk al uit tegen dat m'n buikje wat groter is om es te gaan shoppen (want nu is het nog wat vroeg, ik pas nog in vrij veel kleedjes, enkel de broeken was een echte must).

Maar, wat ik nu dus ook aan het ontdekken ben zijn babybeurzen! Afgelopen weekend heb ik Roel eerst meegesleurd naar de stockverkoop van Lilliputiens (zo'n schattige, kleurrijke, toffe speelgoedjes!) en op zondag naar de Babyboom Beurs in Brussel. 

Had je me een paar jaar geleden gevraagd wat op m'n lijstje van nachtmerries stond, dan had  'zo'n babybeurs' waarschijnlijk wel ergens in de top 10 gestaan. En ergens, it is. Een grote ruimte, vol mensen met buggies, maar gelukkig niet al te veel bleitende kinderen. Anderzijds, het heeft z'n voordelen om niet tig verschillende winkels af te lopen, en alles op 1 plaats verzameld te zien. Mijn eerste indruk was eigelijk wel dat zoveel babyspullen zo saai zijn: grijs, beige, pastel. Bah. Gelukkig was ik al blut van m'n shoppingtripke naar Lilliputiens. Hun gerief vind ik echt wel supercute! Kleurrijk & fun. Zie ook de foto bovenaan m'n blog.

Eerlijk, veel merken & spullen ken ik alleen maar doordat m'n vriendinnen Nele & Stéphanie zo lief zijn om me wat bij het handje te nemen. Van hen hoor ik van welke merken ze content zijn/waren, van welke niet. Van Stéph kan ik veel spullen overnemen, wat een zegen voor de portefeuille is. En daarnaast nog eens goed voor het milieu. Haha, hoe ecovriendelijk van me! ;)

En dit weekend opnieuw dikke fun: ik sleur Roel mee naar een tweedehandsbeurs voor babyspullen. I keep you posted :) 

We schreeuwen het van de daken...

De kaap van de 12 weken hebben we eindelijk bereikt! Uiteraard hebben we mijn zwangerschap zolang niet stil kunnen houden (zeker niet bij de dichte familie & vrienden). Mijn totale gebrek aan dranklust viel daarvoor net iets teveel op. Daarnaast vonden we het eigenlijk verschrikkelijk moeilijk om te zwijgen over iets wat ons zo gelukkig maakt (en mij vooral ziek). Je weet wel, waar het hart van vol is, loopt de mond van over (hah, pun inteded!). 

Maar we zitten dus aan 12 weken én de dokter had gisteren het geweldige nieuws dat alles er supergoed uitziet. Onze baby groeit volledig normaal, niet te snel, niet te traag. De nekplooimeting is goed verlopen, een flinterdun nekje volgens de dokter.

Ein-de-lijk is de misselijkheid aan het beteren, maar ik heb een nieuwe wondere wereld ontdekt. Die van de bekkeninstabiliteit. Nogal vroeg om (zeker bij een eerste kind) dit al op 3 maanden te hebben, maar in se is het geen negatief iets. Het is een teken dat je bekken weker wordt om een vlottere bevalling te garanderen. Helaas is het ook pijnlijk, met als gevolg dat ik oefeningen zal moeten doen met een kinesist. 

De positieve kant van het verhaal is wel de immense & continue verwondering. Bij de dokter de snelle & stabiele hartslag van je baby horen, zwaaiende armpjes & beentjes zien die wijzen op een heel actieve baby, mijn lichaam zien veranderen. Het doet iets met een mens. Zelfs met een mens die een gruwelijke hekel heeft aan bijkomen :-). 

Hoe Roel ermee omgaat is ook echt wel cute! Hoe hij elke avond kusjes op mijn buik geeft en onze baby vertelt hoe graag zijn/haar papa hem/haar ziet. Beetje vreemd wel om Roel tegen m'n vrouwelijke delen te horen praten, maar soit, dat nemen we er maar bij.

Heel fijn is ook de raad & hulp die ik krijg van zowel zwangere vriendinnen als vriendinnen met kindjes. Binnenkort hoor ik mee in dat clubje van 'mama's', iets wat ik ergens nog steeds een beetje bizar vind.

Zwanger zijn is dus, buiten alle lichamelijke ongemakken (and trust me, they're there), wel echt awesome!  

De bijverschijnselen van een zwangerschap

Het idee dat er een babytje in mijn buik groeit is echt geweldig. Maar, zwanger zijn kent toch wel verschillende nadelen. 

1. De misselijkheid! Gans de dag door ben ik misselijk. Het grote voordeel: beste. dieet. ooit! Al 1.5 kg verloren op nog geen 2 weken tijd. Dieettip jongens!
2. Moe! Ik slaap tegenwoordig minstens 8u (jaja, dat weet ik dankzij mijn coole Huawei wearable, die zelfs meet hoeveel keer ik wakker wordt en of ik diep of licht slaap) en ik BEN NOG MOE! Frustrerend!
3. Gevoelige borsten. Echt waar, als Roel er zelfs maar naar kijkt word ik al boos. Ocharme die jongen. Het wordt me steeds duidelijker waarom zoveel mannen hun vrouw bedriegen tijdens de zwangerschap. (en neen zoetje, dat is geen vrijkaart om dat ook te doen).
4. Geuren. Zie ook puntje 1, misselijkheid. Eten in een grote kantine op het werk is sowieso al niet de allergezelligste en tofste gebeurtenis. Maar als je zwanger bent en je die mix van verschillende geuren moet doorstaan. God, waarom?!
5. De dromen: ik heb de meest bizarre dromen al gehad! Mijn 'favoriet': ik die na mijn bevalling op stap ben met vriendinnen, en dat een ervan vroeg: zeg Pam, hoe valt dat mee, die borstvoeding geven en dat afkolven enzo. Mijn reactie erop: Oei, die kleine moet eten krijgen. Gruwel dus hé. Ik droomde dat ik mijn kind geen eten gaf. What would Freud say? Zucht.
6. Bezorgdheid! Elk krampje in mijn buik en ik krijg een kleine hartverzakking. Ik ben zo bang dat ik een miskraam krijg of dat mijn kindje niet gezond zal zijn. 
7. Onbezorgd zwanger zijn? Vergeet het!
   Je mag niet meer: 

• roken (no worries, deed ik toch niet)
• drinken (toch wel een pakje moeilijker hoor!)
• rauw vlees eten (ik hou zo hard van prepare!!!)
• rauwe vis eten (no problem, eet ik niet graag)
• naar de sauna gaan (het is te heet voor je baby)
• een halfgekookt eitje eten (don't ask me why)
• etc etc

Mijn conclusie: vooral veel gemengde gevoelens bij zwanger zijn. Enerzijds enorm blij, anderzijds doodsbang. De vloek van elke zwangere vrouw zeker? 

What to expect… when you’re expecting.

Dagenlang misselijk, overtijd en borsten die geen enkele aanraking konden verdragen. Instinctief wist ik dat ik zwanger was. Niet dat mijn instinct hier zo goed in was. Integendeel. Als je bewust aan het ‘proberen’ bent, dan let je op alle mogelijke signalen. Was ik vandaag misselijk? Voelen mijn borsten anders aan? Ik had al eens gedacht dat het mogelijk zover was, maar ik zat er naast. Dus, toen ik die bewuste zaterdag zei tegen Roel: ‘Schat, het zou wel es zover kunnen zijn’, toen was zijn eerste reactie al van ‘Ben je het zeker deze keer?’. Zeker ben je het natuurlijk pas na je test, dus zijn we naar het Kruidvat gereden en hebben we DE test gedaan.

Toen die zaterdag (16 januari) een blauw kruisje verscheen, wisten we dat ons leven voorgoed zou veranderen. Onze eerste reactie was tranen. Tranen van geluk off course. Het was al zover. Slechts een 2-tal maanden geprobeerd en ik was al zwanger!

Mijn tweede reactie was schuldgevoel omdat ik de weken ervoor wel iets of wat van alcohol gedronken had (het was Nieuwjaar enzo). Eerlijk gezegd had ik nooit verwacht dat ik zo snel zwanger zou raken. Op 29 oktober had ik (na onze huwelijksreis) mijn spiraaltje laten verwijderen. Dus amper 2 maand later was ik al zwanger.

De eerste beslissing die je als aanstaande ouders neemt is of je het nieuws al vertelt aan iemand, en zoja, aan wie.

Die beslissing is ons een beetje uit handen genomen, want amper 2 uur later had mijn schoonzus het al door. Je moet weten dat wanneer je laat weten aan je (dichte) omgeving dat je aan het proberen bent om zwanger te raken, iedereen je met argusogen in de gaten houdt. Diezelfde avond gingen we namelijk uiteten met mijn schoonouders & schoonzus en haar gezin voor de verjaardag van mijn schoonmama te vieren. Vanzodra ik een versgeperst citroensapje als aperitief bestelde, wist mijn schoonzus al hoe laat het was. En toen ik erna beteuterd naar de antipasti voor mijn neus keek (met carpaccio) zei mijn schoonzus al lachend ‘nope, dat mag je inderdaad niet eten’.

Tot daar dus het concept ‘we houden het nog even voor ons tweetjes’. :-) De dag nadien zijn we dan naar Nieuwpoort gereden om ook mijn ouders het goede nieuws te vertellen. Mama was in de wolken, zeker aangezien ons kindje rond haar verjaardag zal worden geboren. Een mooier cadeau kon ik haar onmogelijk geven.

De maandag zijn we naar de dokter geweest om mijn bloed te testen. Alle waarden staan goed, inclusief mijn zwangerschapshormoon. Het enige nadeel is dat ik negatief test voor Toxoplasmose (de zogenaamde kattenziekte), waardoor ik goed moet oppassen voor rauwe groenten en rauw vlees. Alle rauwe groenten moeten goed gewassen worden en rauw vlees is uit den boze!

Dat zwanger zijn niet altijd vanzelfsprekend is, had ik op dat moment moeten doorhebben. Maar dat was voordat de befaamde ‘ochtendmisselijkheid’ toegeslagen heeft. Eerst en vooral: waarom noemen ze het ochtendmisselijkheid als je gans de dag zo misselijk als een kat rondloopt? Echt waar. Dat is de vraag waar ik nu al een week elke dag op vloek.
Denk aan een kater. Van het soort dat je de avond voordien half bewusteloos was. De ergste in je studententijd. Zo’n soort kater waarvan je weet ‘komaan, nu eens goed overgeven en tis over’. Wel, gans de dag dat gevoel, maar zonder dat het ooit overgaat.

Je eten smaakt opeens anders. Helemaal anders soms. Ken je negerinnenzoenen? Wel, normaal gezien ben ik daar zot op. Ik beet in ene, volledig verlangend naar dat knapperige gevoel wanneer je door die chocolade bijt, door de mousshie witte suikerexplosie om te eindigen in dat knapperig koekje. Wel, not so much. Bij mij smaakte die opeens naar schimmel. Echt waar.

Voorlopig is mijn zwangerschap vooral het beste dieet ooit! Ik mag geen alcohol meer, krijg amper 1/3 van mijn normale maaltijden binnen en het meeste snoepgoed doet m’n maag omkeren. Toch een voordeel aan zwanger zijn dus… (buiten het geweldige geschenk na 9 maanden).