Toen de dokter me zei dat onze baby waarschijnlijk via keizersnede geboren ging worden omdat ze in stuit lag, was mijn eerste reactie: 'ah das ideaal, dan kan ik dat inplannen'. Een uitspraak die waarschijnlijk veel over mij zegt als persoon (een psychiater zou er waarschijnlijk wel een of andere diepere betekenis aan koppelen), maar ik meende het oprecht op dat moment. Werken tot de week voor je bevalling en de kinderkamer nog verbouwen (zelfs na de bevalling) zorgt voor de nodige stress op vlak van planning. Ik hoef je dus waarschijnlijk niet te zeggen dat ik dus duidelijk een keizersnede heb onderschat.
Mij leek het namelijk simpel: je gaat binnen in het ziekenhuis en poef, enkele uren later krijg je je baby in je armen, zonder ook maar 1 wee of 1 keer persen. En weet je, dat stuk klopt nog min of meer. Waar ik op voorhand niet bij stilstond was het feit dat het nog steeds een operatie is, waarbij men door verschillende lagen heen moet snijden en waarbij men dus met ijzeren klemmen je buikspieren opzij trekt. En ja, dat klinkt even pijnlijk (eenmaal de verdoving is uitgewerkt althans) als het is! Roel was aanwezig bij de keizersnede en er werden foto's genomen. Jaja, we hebben foto's van zowel de bewuste klemmen maar ook van het eerste wat we van ons meisje zien: namelijk haar poep (stuitligging weet je nog). Daarnaast hebben we prachtige foto's van hoe de dokter Lara uit mijn buik haalt, volledig wit (bedekt met een vers vernix-laagje). Echt wonderbaarlijk. Ook al is Lara geboren met de navelstreng rond haar nek (iets wat blijkbaar heel vaak voorkomt), alles was prima in orde met haar!
Het eerste wat ik hoorde was een gorgelend geluidje. Ze had namelijk nog wat vocht in haar longetjes (wat normaal is, dit vocht wordt er bij een gewone bevalling uitgeperst in het geboortekanaal). Lara werd meegenomen met de kinderarts (standaardprocedure bij een keizersnede), en Roel ging mee. Alles bleek in orde te zijn met onze kleine meid en toen werd ze teruggebracht bij me, in het operatiekwartier. Bij een normale bevalling krijgen moeder en baby na de bevalling een uur skin-to-skin. Dit wordt normaal niet gedaan bij een keizersnede maar aangezien we dit op voorhand gevraagd hebben, werd een uitzondering gemaakt voor ons. Hoe heerlijk was het om mijn kersverse baby in mijn armen te houden (ook al werd ik op dat moment dichtgenaaid).
De bevalling op zich is inderdaad 'gemakkelijk(er)' voor de mama, maar je kan je niet voorbereiden op wat na de bevalling gebeurt. Eerst en vooral moest ik 24u platliggen na de operatie (ik had een spinale verdoving (aka trachie), dat is vergelijkbaar met de klassieke epidurale verdoving (je krijgt ook een ruggeprik), maar ze prikken iets verder). De prik zelf voel je wel wat, maar valt goed mee. Het is wel creepy om je onderlijf steeds meer verlamd te voelen worden.
24u platliggen is geen evidentie als je pas moeder bent geworden. Weet je hoe verschrikkelijk het is als je je baby hoort wenen en je zelf niets kan doen? Haar eerste badje, haar eerste pampertjes,... alles zag ik gebeuren terwijl ik zelf niet mocht en kon rechtstaan.
Het tweede waarop je je niet kan voorbereiden is de pijn eenmaal de pijnstillers zijn uitgewerkt. De dag na de keizersnede moet je namelijk al voor de eerste keer rechtzitten en uit je bed komen. Je moet weten, je baarmoeder wordt tijdens de zwangerschap uitgerokken en wordt tijdens de keizersnede trouwens ook je buik gehaald (dat heb ik er toch van begrepen aangezien ze op een gegeven moment tijdens de operatie zeiden 'en nu gaan we de baarmoeder terugsteken' - iets wat Roel ook gezien heeft). Dus, op het moment dat je gaat rechtzitten, valt je baarmoeder precies, onderhevig aan de zwaartekracht, een eind naar beneden, met alle pijnlijke gevolgen van dien. Ik ben niet kleinzerig, ik heb al jaren last van migraine en het prikkelbare darm-syndroom, dus ik durf zeggen dat ik al wat pijn heb gevoeld in mijn leven. Maar ik kan je verzekeren: op dat moment had ik echt pijn met hoofdletter P. Ik huilde stille, dikke tranen, en was zo wit als mijn laken. Mijn man en beste vriendin Stéphanie die er toen bij waren, waren half in shock om mij zo te zien.
Pijn is eigenlijk een wonderbaarlijk ding. Nadien (en ik spreek van maanden of zelfs jaren later), kan je je wel herinneren dat iets veel pijn heeft gedaan, maar de intensiteit ervan vergeet je. Als kind heb ik bijvoorbeeld een gesprongen appendix gehad, en ik weet dat ik toen aan het janken was (luidop, letterlijk) van de pijn, maar nu kan ik me die intensiteit niet meer voor de geest halen. Toen ik Nele (een andere beste vriendin, die vorig jaar ook met keizersnede is bevallen) dit vertelde, hoeveel pijn ik had die dag, moest zij ook eerlijk toegeven dat ze zich niet meer kon herinneren dat dit zo'n pijn deed. Diezelfde avond heeft haar man toen bevestigd hoe hard ook zij hiervan had afgezien. Mijn moeder die 2 jaar geleden is geopereerd aan kanker, die immense pijnen heeft ervaren, gaf toe dat ze wel weet dat ze immense pijn heeft gehad, tot op een punt dat ze bijna niet meer wilde leven, maar dat ze de pijn zelf niet meer voor de geest kan halen. Bizar hoe ons lichaam werkt hé? Ik denk dat dit een soort zelfbescherming. Soit, dit stuk even terzijde.
Twee dagen na de keizersnede werd mijn blaassonde uitgehaald en moest ik zelf naar het toilet gaan. Dus, ook zelf stappen tot het toilet. Echt waar, die paar meters leken me zwaarder dan de Dodentocht. Stap voor stap, mankend, voorovergebogen, Roel z'n hand vasthoudend. Kreeg hij direct een voorbereiding van ons leven samen over 50 jaar. Daarna moest ik niet alleen naar het toilet gaan, maar ook mezelf douchen. Ik zat daar op een krukje, bevend in die douche. Aparte ervaring. Volgens verpleegsters is deze dag de ergste.
En daarna gaat het elke dag wat beter, al kon ik moeilijk wegsteken dat ik een operatie had gehad. Op woensdag is Lara geboren, zondagmiddag mocht ik al naar huis. Heel snel, I agree. Ik was mijn kamer zelfs nog niet uitgeweest om de simpele reden dat ik het ervoor gewoon nog niet kon. En een deel van me was bang dat ik zelfs het einde van de gang niet zou halen. Maar dat lukte tegen al mijn verwachtingen in best wel. Nadien was ik blij dat ik al zo vroeg thuis was, hier had ik een pak meer rust dan in het ziekenhuis.