Voor de bevalling had ik steeds in gedachten dat ik borstvoeding zou geven. Althans, mijn stelling was, als het lukt, wil ik dat graag doen. Ik weet dat het beter is voor je baby omdat ze zo antistoffen van de mama meekrijgen.
Waar ik me niet op kon voorbereiden was dat Lara ab-so-luut geen borstvoeding wilde. Allé, afgekolfd in een flesje wel, maar aan de borst - o neen! Daar doet Lara Van Hamme niet aan mee. Herinner je je mijn blog 'tegentjok van in de buik'? Wel, dat is ze duidelijk ook na haar geboorte.
Je moet weten: Lara is een zalige baby! In het ziekenhuis sliep ze bijna constant, weende zelden en was altijd supercute en lief. Behalve op het moment dat ze aan de borst gelegd werd. Om de 3u was het een gevecht tussen haar, de vroedvrouwen en mijn tepel. Krijsen, met haar handjes slaan, wenen... Het was alsof ze letterlijk moest vechten.
Nele had me al gewaarschuwd dat de eerste dag(en) moeizaam kon zijn. Maar dat je baby voldoende heeft met de paar druppels die ze uit je tepels persen. Dus, die eerste 2 dagen maakte ik me nog niet echt zorgen, en ging ik ervan uit dat het alsnog ging lukken.
Alles hebben we geprobeerd: minstens 4 verschillende houdingen (per borst), een tepelhoedje, een tepelhoedje gevuld met melk, een tepelhoedje waarbij men met een spuitje melk bijgaf, zonder hoedjes en met een spuitje. Echt waar, alles waar de vroedvrouwen konden opkomen. Zelfs zij moesten toegeven dat het niet lukte en dat ze 'echt wel al een eigen willetje heeft hé' (again: tegentjok van in de buik). Ondertussen was ik al (moeten) beginnen met afkolven omdat Lara te weinig eten binnen kreeg en men bang was dat mijn melkproductie ging stilvallen.
Het afkolven vind ik vreselijk. Eerst is het een half uur worstelen met Lara om te proberen haar te laten eten. Denk aan vroedvrouwen die op je tepels staan duwen om toch maar een paar druppels melk in je baby's mond te laten druppen. En na die pijnlijke beproeving (trust me, dit is echt geen pretje), moet je je tepels nog eens beproeven door er een afkolfmachine aan te hangen. Afkolven is exact wat je ervan verwacht: er hangt een tjoep aan je tepels de melk eruit te zuigen. Je voelt je gewoonweg een koe. Niet meer en niet minder.
De derde dag (dat was trouwens ook de dag dat ik voor het eerst zelf naar toilet moest en me zelf moest douchen) kwam het tot een (anti)climax. Nadat Lara opnieuw overtuigend aan het weigeren was om te drinken, zelfs een scene aan het maken was, ben ik zelf gebroken. Meer dan 2u heb ik zitten wenen. Toen de verpleegster die ochtend zei dat vandaag de zwaarste dag ging worden, dacht ik dat ze doelde op het lichamelijke aspect. Op het mentale had niemand me voorbereid.
Je voelt je gefaald en op een heel instinctief en fundamenteel niveau afgewezen door je baby. Eten geven is zoiets basic, zoiets belangrijk. Als je daarin niet slaagt als moeder voel je de verantwoordelijkheid en het falen op je schouders drukken. Ik heb geweend tot ik zelf niet meer kon. Die avond heb ik, al wenend, Lara bij me genomen en haar gezegd: 'Meisje, als jij dit niet wilt, en ik hier zo aan onderdoor ga, waar zijn we dan in godsnaam mee bezig? Dit kan toch de bedoeling niet zijn? Jij wordt er boos en verdrietig van, en ik word er gefrustreerd van. Dit is voor ons allebei niet leuk. Mama ziet je doodgraag en wil alles voor je doen. Maar niet ten koste van jou en niet ten koste van mezelf. Vanaf nu gaat mama afkolven, zodat we allebei kunnen genieten van jouw voedingsmomenten'. Wonder boven wonder heeft ze die nacht voor de enige keer ooit wel willen drinken aan de borst. (erna was de goesting terug weg hoor). Alsof ze me verstaan heeft tijdens dat moment. I know, het is onmogelijk, maar als ik terugdenk aan haar gezichtje toen ik zo aan het wenen was, en toen ik die dingen tegen haar zei, zo serieus kijkend, alsof ze woord voor woord verstond wat ik bedoelde, dan krijg ik toch mijn twijfels.
Voor mijn bevalling had ik alle mogelijke scenario's bedacht over mijn kind. Dat ze niet zou willen slapen, dat ze ziek zou zijn, dat ze veel gingen moeten overgeven, dat het een huilbaby ging zijn. Quasi alle mogelijke scenario's behalve de mogelijkheid dat ze niet zou willen eten. I mean... een kind van mij die niet wil eten? Huh?!
Ze had weinig zuigreflex. Die eerste weken had ze het zelfs moeilijk met een flesje. Ondertussen drinkt ze supergoed, groeit ze als kool en is al flink bijgekomen, dus alles is prima nu. En wat met de borstvoeding? Ik heb een maand afgekolfd (ben onlangs gestopt) en was veel meer relaxet nu haar voedingen geen gevecht meer waren. En ondertussen kreeg ze wel de nodige antistoffen binnen, dus een dubbele win. Dat ik me hierdoor een maand een koe gevoeld heb, tja, dat neem je er met liefde bij voor je kind. Op het einde was mijn melkproductie quasi volledig stilgevallen (is blijkbaar normaal als je baby niet wil drinken), dus dat is dat.
En Lara? Die maakte geen onderscheid in de soorten melk die ze kreeg. Vanaf ze geen zin meer had om te eten, dan kneep ze haar lipjes zo hard dicht dat ze spierwit werden. En kreeg je de fles in haar mondje, dan spuugde ze de melk er zo weer uit. Een eigen willetje, dat heeft ze, die mooie dochter van me.