Een sessie met paarden. Qué?

Toen mijn loopbaancoach voorstelde om de volgende sessie met paarden te doen, moest ik opnieuw mijn geest openstellen en me bedwingen om niet in eerste instantie te denken ‘o my god, zo “woeshie washy”, dat gaan we nie doen’. Dus, op een frisse ochtend spraken we af bij haar paarden, een aantal weken na onze eerste sessie.

De sessie begon met praten over wat de vorige sessie als gevolgen had. Ondertussen had ik de knoop omgedraaid en beslist te stoppen bij De Persgroep. Ik was volop bezig met solliciteren. Tijdens het solliciteren was me al opgevallen dat ik soms, onderweg naar een gesprek (en geen idee waarom maar meestal wanneer ik in een file sta) soms overvallen wordt door twijfels. Ga ik deze job kunnen? Zal die bedrijfscultuur me bevallen? Ga ik een klik hebben met de mensen? Daarom hebben we beslist om aan dit proces te werken tijdens de sessie met de paarden.

Hoe gaat dat nu in zijn werk? In eerste instantie moest ik met wat ‘props’ een soort parcourt op de grond maken waarbij ik de weg naar een gesprek uitteken. Bv een hoepel was mijn huis, 2 kegels de deur van het gebouw, een stoel waar ik mijn gesprek deed, zo’n gekleurde schuimrubberen noodles voor de weg ernaartoe etc. Daarna moest ik een van de paarden uitkiezen in de weide en deze halen. Eigenlijk heeft het paard mij uitgekozen, ik heb de hengst genomen die naar mij toekwam. Met het paard aan een touw in mijn hand, moest ik het parcour aflopen en ondertussen alle stappen beschrijven die ik in zo’n geval afleg. Het paard voelt aan wanneer jij blokkeert, met als gevolg dat die soms gewoonweg stopte. Als in, niet meer bewegen en hem met geen milimeter meer vooruit krijgen. En geloof me, dat gebeurde meer dan 1 keer :)

Ik zal je alle details besparen, maar vooral de uitkomst meegeven. Wat ik uit de sessie haalde is dat het oké is om niet alles te weten, en dat een gesprek in eerste instantie een wederzijdse kennismaking is. En ook dat het oké is om niet perfect te zijn. Elke nieuwe job heeft aspecten die jij nog niet kent. En gelukkig maar, want anders zou het maar saai worden.

En ik moet eerlijk zijn, de gesprekken die ik erna had, waren een stuk chiller. Ik ging met een open geest naar de gesprekken, en zag het als een kennismaking. Wat sollicitatiegesprekken uiteindelijk ook zijn. Niet enkel het bedrijf is aan het kiezen. De sollicitant eveneens.

En dat brengt me naadloos op mijn volledige blog: solliciteren & hoe bedrijven omgaan ermee.

Graven in jezelf: loopbaancoaching

Zoals ik in mijn vorige blog zei: veranderen van werk na bijna 8 jaar doe je niet zomaar. Ik heb er zelfs professionele hulp voor gezocht. Ik begon twijfels te hebben of ik nog dezelfde job wilde blijven doen, maar het is geen evidentie om buiten je comfortzone te treden.

Je hebt hele leuke collega’s, een job die je altijd graag gedaan hebt, een job waar je goed in bent. Dus waarom veranderen zou je dan denken? De redenen die voor mij de doorslag gegeven hebben, heb ik vorige keer reeds opgesomd. Maar hoe begin je eraan om zo’n grote beslissing te nemen, om zo’n grote verandering in je leven door te voeren?

Ik ben dus loopbaanbegeleiding gaan volgen. Hoe je hieraan begint, wat de voorwaarden zijn en hoe je zo’n loopbaancheques besteld, kan je hier terugvinden.

Ik kan je garanderen dat zo’n sessie vrij intens is, want bij alles wat je zegt wordt naar de achterliggende beweegreden gezocht. Ik veronderstel dat elke coach ook zijn/haar eigen technieken heeft, dus ik wil ook zeker dergelijke sessies niet veralgemenen, maar het resultaat zou ergens wel dezelfde moeten zijn: een beter begrip van jezelf en van hoe je je loopbaan ziet/ wil evolueren.

Tijdens de eerste sessie hebben we vooral een vrij open gesprek gevoerd, werden mijn beweegredenen bevraagd waarom ik daar was, en hebben we een oefening gedaan met kaarten. Ik moest eerst 3 kaarten kiezen die mijn huidige ‘state of mind’ weergaven, dan moest ik 3 kaarten kiezen die mijn doel weergaven, en daarna moest ik 3 kaarten kiezen die ik als ‘brug’ ertussen zag, dus hoe ik dat doel kan bereiken.

Een voorbeeld van dergelijke kaarten - soort van therapy cards

Mensen die me een beetje kennen, weten dat ik niet echt into ‘wushi-washi’ stuff ben, en nogal met de voetjes op de grond sta. Dus, het was een beetje een stretch voor mij om erin mee te gaan, maar ik was vastbesloten om met een open geest de sessie te volgen, dus ben ik erin meegegaan. En terecht.

Het resultaat van die oefening & dat eerste gesprek was dat ik besefte dat ik veel zelfbevestiging en zelfvertrouwen uit mij job haal. Niet abnormaal uiteraard, tenzij dit een factor is waardoor je blijft vastzitten in een situatie. Zo kwamen een aantal vragen naar boven die een eerlijk antwoord verdienen, zoals ‘Wanneer is goed, goed genoeg?”, “Waarom heb ik mijn job nodig om zelfvertrouwen te hebben?”, “Zal ik ooit tevreden zijn met waar ik sta?”.

Een ander ondervinding die uit de oefening met de kaarten kwam, was het feit dat mijn gezin mijn houvast is, de stabiliserende factor in mijn leven. Eigenlijk opnieuw geen verrassing, maar ergens staan we hier misschien soms te weinig bij stil?

En wat ik ook ontdekte was dat één van redenen dat ik de beslissing om van job te veranderen niet eerder genomen had, was dat ik het als een soort comfortabele situatie zag doordat ik de job goed beheers, en dat ik schrik had om mijn collega’s te ‘verliezen’. Van dat laatste heb ik ingezien dat dit niet persé zo is. Uiteindelijk ben ik nog steeds goed bevriend met een aantal ex-collega’s (ja Emilie & Vincent, ik heb het vooral op jullie), en ik denk dat ik een aantal belangrijke vriendschappen ook zal behouden (yes, Annelies, Glynis, Chloë, Lynn and so many more, ik heb het over jullie!). Dus, dat dit mij niet zou mogen blokkeren.

Mijn tweede sessie was met paarden. Hah, nu hoor ik sommigen al snuiven tot hier. Dus, dat hou ik speciaal voor een tweede blog!