New year, new plans

Zoals mijn trouwe lezer ondertussen wel al weet, is mijn schrijven in ups & downs. Mijn eerste blog datteert van 2012 alweer, maar zo heel erg consistent ben ik nooit geweest in bloggen. Meestal pikte ik het bloggen (opnieuw) op omdat er bepaalde nieuwe, spannende gebeurtenissen waren in mijn leven. Denk maar aan meedoen aan een verkiezing, afvallen, trouwen, zwanger zijn etc. En ook nu weer. Spannende nieuwe plannen, maar ik zal starten met een recap van het afgelopen anderhalf jaar.

Hoe zit het op persoonlijk vlak?
Wel, Roel en ik hebben besloten om te scheiden in oktober 2023. Zoals je je wel kan inbeelden een levensingrijpende beslissing, met een gigantische impact op het leven van ons 3. Gelukkig zijn we nog steeds heel goed bevriend, hebben we allebei onze dochter op de eerste plek staan en is er nog steeds wederzijds respect. Scheiden doet lijden zegt men soms, maar dat hoeft dus echt niet helemaal waar te zijn. Iets waarover ik misschien wel eens een onderwerp zal maken tijdens een podcast (want jaaaah, spoiler, ik start met een podcastreeks!).

Lara is nog steeds haar prachtige, lieve, slimme, vrolijke zelve. Een geweldige dochter waarmee we gezegend zijn. En wiens hoogbegaafde brain ons soms zelfs met verstomming doet slaan. Ons meisje floreert in het 4e leerjaar alweer (ja, ze is 8 jaar). En ze is het licht in mijn leven.

Scheiden doet ook verhuizen. 2km verder, nog steeds in Buggenhout, heb ik een hele leuke, gezellige nieuwbouw woning gekocht, die ik volledig girly heb ingericht. Denk aan een ruime dressing, fluffy zetels, roze stoelen, roze tegeltjes etc. In m’n nieuwjaarskaartje kan je zowel m’n nieuwe keuken als m’n lieve schat zien:

Wellicht zijn velen ook nieuwsgierig naar mijn gewicht. :) Het is altijd al wel een ding in mijn leven geweest, iets waarin helaas teveel energie van me inkruipt, en iets wat geen vanzelfsprekendheid is. Ik ben wel iets bijgekomen (na mijn bodemgewicht van 61kg, en stabiel gewicht van 64kg) tot 68kg à 70kg. Nog steeds een mooie verbetering ten opzichte van de 86kg dat mijn maximumgewicht was.

Qua hobby’s en sporten zijn er 2 zaken nog steeds onveranderd: ik lees nog altijd veel te veel (#sorrynotsorry) en ik golf nog steeds. Daarmee was na de geboorte van Lara in 2016 gestopt, en was ik herbegonnen in 2023. Ondertussen is mijn handicap gedaald tot 27.8. Dit jaar heb ik me alvast ingeschreven voor de interclub, dus best wel een leuke uitdaging.

Daarnaast ben ik sinds januari gestart met een nieuwe sport: Krav Maga. Krav Maga is een praktische en toegankelijke zelfverdedigingssport, geschikt voor iedereen. Je leert technieken om jezelf te beschermen in realistische situaties, ongeacht je leeftijd, conditie of ervaring. Nieuwe lessen zijn gestart in Opwijk, dus dicht bij huis. En eerlijk waar: I love it. Hele leuke groep, intense conditietraining (ideaal dus ook - ik start mijn week met 1,5u sport!) en gewoon superleuk om te doen. En ja, die blauwe plekken neem ik er af en toe wel bij. Wie wat meer info wilt, kan dit hier vinden.

Op zakelijk vlak werk ik nog steeds voor de brouwerij, waar ik verantwoordelijk ben voor de marketing van de merken CORNET, Steenbrugge, St Pierre, Brugge Tripel en Palm, strategisch wereldwijd en tactisch/operationeel voor België en Nederland. Een job die ik nog steeds met veel plezier doe.

Maar ik heb besloten om als zelfstandige in bijberoep te starten, voor kleine marketing consulting opdrachten, 1 op 1 coaching, content creation (zoals schrijven, podcasts etc) en who knows what will come! Heel veel (vooral creatieve) plannen dus in 2025!

Dus… zoals steeds, een mensenleven verandert non stop. En zeker dat van mij. Ik ben er al aan gewoon geraakt, en eigenlijk ben ik ook heel blij met de innerlijke rust en vrede die ik het afgelopen jaar gevonden heb. So, exciting times to come!

Ozempic - 1 jaar later

20 juni 2022 startte ik mijn traject met Ozempic. Morgen dus exact 1 jaar geleden. Ondertussen ben ik 25kg lichter, daalde mijn BMI van 33 naar 23.5 en voel ik me een ander mens: lichamelijk en mentaal.

Wat een zot traject is het geweest. Interviews aan VTM Nieuws, Dag Allemaal, Het Nieuwsblad en Flair Nederland gegeven. Heel veel berichtjes gekregen, vragen beantwoord, commentaar geslikt en complimenten gekregen. Maar nu: tijd om de balans op te maken.

1e belangrijkste vraag die ik nog krijg: Pak je dat nu nog? Wel, ja - maar zeer beperkt. Ik ben afgebouwd naar 0.25 mg (mijn max dosis was 0.50 mg - dé reden dat ik er al die tijd ben blijven aanraken), en zit nu op het tempo van 1 spuit per 3 weken. Met het doel om nog verder af te bouwen naar 1x per maand en dan te (proberen) stoppen.

2e vraag: Hoe is je gewicht nu? Kan je het onder controle houden? Ik weeg nu tussen de 61kg & 62 kg - komende van 86 kg ben ik hier ZEER blij mee! En ja, mijn gewicht is vrij stabiel, op de dagelijkse (en hormonale) schommelingen na. Mijn cravings zijn nog steeds goed onder controle, en het helpt dat mijn levenstijl al voor het gebruik van Ozempic vrij gezond was.

3e vraag: Wat waren nu alle nadelen/bijwerkingen van Ozempic voor jou? Simpel: de misselijkheid. Zeker in het begin kon ik echt amper iets eten, nu alweer vrij goed, maar ik leef zo gezond mogelijk, dus blijft het onder controle. Velen noemen de kostprijs (€100/maand) ook op als groot nadeel, ik vind dat persoonlijk wel meevallen, aangezien je ook minder eet (zeker in het begin kwam ik wss netto goedkoper uit).

4e vraag: Hoe voel je je? Tjah… Geweldig. Een ander mens. Vol zelfvertrouwen. Ik kijk terug trots in de spiegel. Minder geremd, ook in mijn relatie.

Mijn gewicht staat mijn leven niet meer in de weg. Het beheerst mijn gedachten niet meer. Ik voel me herboren. Zelfzeker. Trots.

5e vraag: En wat nu? Nu hoop ik gewoon verder te doen op dit elan. Bewust te blijven van mijn gewicht, levenstijl en gezondheid. En indien nodig terug bijsturen. Maar vooral genieten, ook van alle nieuwe outfits die ik ondertussen heb bijgekocht ;-) (Ik kom terug op vraag 3: het is zeer duur, aangezien het me een nieuwe kleerkast gekost heeft!)

No regrets. Een levensveranderende medicatie. Misschien zelfs de medicatie die me behoed heeft voor Diabetes Type II, bloedziektes, vaatziektes etc die allemaal aan Obesitas gelinkt zijn.

De balans van 2022

Traditioneel word ik altijd een klein beetje depri wanneer ik de balans opmaak van een jaar. De afgelopen jaren stond afvallen steeds op een hoge plek in mijn lijstje. Iets waar ik met wisselend succes slechts in slaagde. Dat was in 2022 niet het geval natuurlijk!

Op gezondheidsvlak heb ik toch wel een aantal mooie stappen gezet, door af te vallen naar circa 64kg (zie ook de vorige blogs). Daarnaast heb ik (eindelijk!) een tandimplantaat & kroon laten steken. Na meer dan 20 jaar heb ik eindelijk terug een volledig gebit :-)

Op professioneel vlak heb ik 2022 afgesloten met mooie vooruitzichten naar een nieuwe job. Sinds 1 januari ben ik verantwoordelijk voor de marketing van BU België van al onze bieren en ben ik wereldwijd verantwoordelijk voor de marketing van al onze Belgische merken (Cornet, Rodenbach, Estaminet, Steenbrugge & Brugge Tripel), met name voor de branding, strategie, innovaties etc. Een hele mooie uitdaging dus!

Op privé vlak ben ik nog steeds gelukkig getrouwd met Roel, en door herwonnen zelfvertrouwen en zelfliefde is onze relatie er enkel sterker op geworden. We zijn altijd een enorm sterk team geweest, en ik ben zo ongelofelijk trots op mijn sterke, slimme man. Om wie hij is en om het feit dat hij ook tijdens moeilijke momenten mijn rots is (geweest). Ook bij hem gaat het op carrièrevlak heel goed, sinds dit jaar is hij medezaakvoerder van Premium Real Estate.

Lara, onze meid die ondertussen ook al 6 jaar is, is een echt geschenk uit de hemel. Lief, slim, grappig, sociaal… Ze heeft haar start in het eerste leerjaar niet gemist met een eerste rapportje van 99%. Daarnaast is ze onze echte oogappel. Ik kon me in mijn wildste dromen geen betere dochter inbeelden! Hierbij onze meest recente familiefoto, met heel veel dank aan Wim!

Ook op familievlak mooi nieuws: mijn mama zal verhuizen naar Buggenhout. Uiteraard omdat ze haar kleinkind teveel mist ;-) Maar superblij dat mama op 1,5km van ons komt wonen! Maar eerst een totaalrenovatie & 6 maanden inwonen bij ons. Ongetwijfeld daarover later meer. Bijvoorbeeld een blog getiteld: Hoe woon je samen met je (schoon)moeder zonder moordneigingen. Of zoiets.

Dus, al bij al, was 2022 voor ons wel een echt mooi jaar en kijken we uit naar wat 2023 ons zal brengen!

Na 7 maanden Ozempic: how it's going...

Ondertussen zijn we meer dan 7 maanden na de start van mijn Ozempic kuur en krijgt ook de media meer en meer belangstelling. Zo stond ik net in Het Nieuwsblad (krant + online) met een mooi artikel!

Bron: Het Nieuwsblad

Zeggen dat het een succes is, en écht werkt voor me, is zacht uitgedrukt!
Ik ben ondertussen meer dan 22kg afgevallen, naar 63,8kg. Een BMI verbetering van 33 naar 24,6! Van obesitas naar gezond! Niet skinny, geen onrealistische wensen op dat vlak, gewoon gezond. Van maat XL naar S/M. Van een te hoog cholesterol, naar normaal cholesterol. Van afwijkende bloedwaarden, naar gezonde waarden. Van niet op de foto durven naar shinen op de foto. Van depressief zijn naar zelfverzekerd zijn. Van cravings & constant denken aan eten & bijkomen naar niet meer nadenken over eten. Van zelfhaat tot zelfliefde.

Niet enkel lichamelijk heeft Ozempic een rol gespeeld, ook het mentale aspect is dus niet te onderschatten. Jezelf terug goed voelen in je vel, je mental health dus, is zo’n belangrijk onderdeel van de strijd tegen de kilo’s. Het is moeilijk om dit gevoel te beschrijven aan mensen die niet dezelfde strijd voeren tegen de kilo’s. Jezelf niet sexy meer voelen, amper op de foto willen staan, je schuldig voelen bij elke hap die je neemt. Het feit dat dit allemaal weggevallen is, doet me ook mentaal veel lichter voelen.

Maar, wat nu? Eind deze week heb ik een nieuwe afspraak met mijn huisarts om vervolgstappen te bespreken, en ik hoop op een eenduidig antwoord. In de literatuur zijn er nog niet zoveel onderzoeken te vinden, uit 1 bleek dat veel mensen nadien terug bijkomen. Hopelijk komt er voor mij en zovelen met me, een eenduidig antwoord en advies: what’s next… And I’ll keep you posted!

Hoe loopt het afvallen nu met Ozempic?

In 1 woord: fantastisch! Mijn max gewicht in juni was 86.1kg - toen ik met Ozempic startte was dat 84.8kg. Vandaag weeg ik nog 76.3kg. Bijna 10kg kwijt t.o.v. mijn maximumgewicht, al 8.5kg kwijt door Ozempic in minder dan 8 weken!

Foto genomen op een feestje afgelopen zondag. Na 7 weken Ozempic, toen zo’n 8 kg lichter!

Zoals ik in mijn vorige blogs zei: een echte gamechanger! Mijn hongergevoel is een pak lager, mijn eetverslaving opgelost als sneeuw voor de zon. Aangezien ik daarnaast al vrij gezonde eetgewoontes had, loopt het afvallen dus ook heel goed.

Eind juli zijn we zelfs 2 weken op reis geweest in Italië. Waar ik anders op een week tijd al snel 2 à 3 kg zou bijgekomen zijn, ben ik nu op 2 weken 2 kg afgevallen. En dat ondanks pasta & pizza gegeten te hebben op reis - in kleine porties weliswaar.

Qua bijwerkingen kan ik evenmin klagen: enkel af en toe last van misselijkheid, zeker als ik wat teveel eet of te vettig eet. Dus vanzelf eet je minder en eet je gezonder. Works like a charm.

Er moet me wel iets van het hart. De laatste tijd komt Ozempic in de media omdat de producent de vraag niet kan volgen. De diabetes liga roept daarom ook op om Ozempic niet meer voor te schrijven als afslankmiddel. Hun belangrijkste argument hiervoor is dat Ozempic in België niet terugbetaald wordt hiervoor, en daarom dus in hun ogen niet erkend. Dit is gewoon een foute redenering. Het medicijn is wel degelijk erkend als medicijn tegen obesitas, omdat er al meer dan 5 jaar onderzoek naar gebeurd is in dit kader én dat het ook effectief is tegen obesitas. Ozempic is geen insuline, het helpt om de bloedsuikerspiegel te reguleren, net zoals dit ook voor obesitas patiënten doet. In verschillende obesitas klinieken wordt Ozempic ook al effectief hiervoor gebruikt, met goede resultaten. Wetende dat veel obesitas patiënten effectief diabetes ontwikkelen, is het toch een goede zaak om meer diabetes patiënten te vermijden? Again, het is geen medicijn om snel een paar kilo te verliezen, je komt enkel in aanmerking met een BMI boven 30 (mijn was 33).

Desalniettemin kan professor Van der Schueren zich niet volledig vinden in de oproep van de Diabetes Liga. "Het is een beetje kunstmatig om een onderscheid te maken tussen mensen die lijden aan obesitas enerzijds en mensen die type 2-diabetes hebben anderzijds. De overgrote meerderheid van mensen met type 2-diabetes lijdt namelijk aan overgewicht. Het gaat om hetzelfde type van patiënten die allebei gebaat zijn met gewichtsverlies en die nood hebben aan behandeling."

Van der Schueren vindt het daarom fout om Ozempic prioritair te gaan geven aan mensen die lijden aan diabetes type 2. Ook mensen met problematisch overgewicht die nog geen diabetes hebben ontwikkeld, moeten volgens hem Ozempic kunnen krijgen, net om te vermijden dat ze diabetes type 2 als complicatie gaan ontwikkelen. "We moeten in elk geval ten allen tijde vermijden dat mensen die al op de therapie staan hun therapie zouden moeten onderbreken omdat er niet genoeg bevoorrading is."

Ook huisartsenvereniging Domus Medica wijst op het feit dat Ozempic zinvol kan zijn voor mensen met obesitas, als een van de behandelingen. In die zin vinden artsen dat het middel ook zou moeten terugbetaald worden voor obese mensen en niet enkel voor patiënten met diabetes types 2.

Bron: VRT nieuws

Ozempic roept vragen op...

Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat ik zoveel ging losmaken met 1 blog. Ondertussen heb ik al veel reacties gekregen, de meeste positief, hier en daar negatief. Sommigen reageren omdat ze zich herkennen in mijn strijd, anderen omdat ze vragen hebben. Hierbij probeer ik nog wat bijkomende vragen te beantwoorden. *disclaimer: ik ben geen arts, ik antwoord vanuit eigen ervaringen en vanuit de info die ik verzameld heb*

Mijn dokter heeft het me ook voorgeschreven, maar ik ben volgende week op vakantie. Wat nu? Wel, mijn persoonlijke advies is dat het afhangt welk type vakantie je doet. Plan je 2 bezoeken aan een sterrenchef — dan zou ik wachten met het opstarten tot na je verlof. Als je eigenlijk geen culinaire trip plant, zie ik niet in waarom je zou wachten. Er zal altijd wel een reden zijn om ermee te wachten: een verjaardagsfeestje, citytrip, communie, trouwfeest etc.

Ik ben bij mijn dokter geweest en hij/zij wil het niet voorschrijven, wat nu? Hier zou ik in eerste instantie vragen waarom de dokter het niet wil voorschrijven. Mss is je BMI te laag? Dit is en blijft een medicijn en moet met voorzichtigheid worden behandeld. Normaal gezien wordt het pas voorgeschreven vanaf een BMI van 30 of 27 + aandoeningen zoals diabetes. Een andere mogelijkheid is dat je huisarts er nog niets van gehoord heeft en het allemaal niet vertrouwd. Dan kan je altijd opteren om bv een doorverwijzing te vragen naar een endocrinoloog. De meeste endrocinologen gebruiken Ozempic reeds in hun aanbevelingen in de strijd tegen obesitas.

Weet je wel zeker dat dit gezond is? Ik heb nl dit artikel gezien. Ozempic is een medicijn. Alle medicijnen hebben potentiële bijwerken. Zoals hierboven vermeld, is dit een hulpmiddel in de strijd tegen obesitas. Niet om een paar kilo’tjes voor de zomer af te vallen. Als je dit volledige artikel leest, staat er trouwens nergens in dat het niet gezond is of niet aan te raden. Er werd wel in vermeld dat dit niet voor iedereen is en dat het pas een paar maand is goedgekeurd als middel tegen obesitas.

Neem je geen gezondheidsrisico’s met een middel dat pas een paar maand is goedgekeurd? Het is idd pas een paar maand goedgekeurd als medicijn tegen obesitas, maar als medicijn voor diabetes patiënten is het reeds langere tijd op de markt. Het obesitas-onderzoek liep trouwens 5 jaar geleden al, dus dit medicijn heeft alle normale procedures doorlopen voordat de goedkeuring er was.

Moet je je leefgewoontes & eetgewoontes aanpassen? Eigenlijk een hele goede vraag, want het toont opnieuw het nut van het medicijn. Ja, want anders ben je continu mottig & misselijk. MAAR het medicijn werkt zo dat het de drang naar zoetigheid enorm verminderd! Plus, je hebt opvallend minder honger én bent sneller verzadigd na een maaltijd. Het is dus een beetje de kip of het ei. Ja je moet je eetgewoontes aanpassen en ja, dit is net wat het medicijn voor je doet.

Wat na je op gewicht bent? Moet je dan blijvend deze medicatie nemen? Wel, dat vind ik de moeilijkste vraag. Ik weet het niet. Enerzijds hoop ik dat mijn lichaam een soort ‘reset’ krijgt door dit traject: dat mijn maag gekrompen zal zijn én ik verlost ben van mijn suikerverslaving & cravings. Anderzijds, als dat niet het geval is, zal ik zeker verdere onderzoeken laten doen. Het feit dat ik zo goed reageer op dit medicijn doet me effectief vermoeden dat mijn lichaam mijn bloedsuikerspiegel niet juist reguleert. Er zijn trouwens ook pillekes die glucoseverlagers zijn. Zal ik dus verder opnemen met mijn huisarts en/of endocrinoloog.

De dooddoener: Waarom blijf je niet gewoon diëten? Ik vind het niet leefbaar om mezelf ALLES te ontzeggen. Want helaas is dat de enige manier waarop mijn lichaam slank kan blijven. Ik zie het niet zitten om nooit eens op restaurant te gaan, nooit eens een chipke te eten of nooit eens een biertje te drinken. Ik kom 2kg bij als ik naar een etentje of feestje ben geweest om dan een week te vechten om deze er terug af te krijgen. Dus ja, een dieet werkt, als ik het super strikt volg en gedurende lange tijd, maar als ik af en toe wil 'zondigen' is het om zeep. Het is zo makkelijk gezegd en verondersteld dat ik eig een ongezond leefpatroon heb, terwijl dat helemaal niet zo is. Een lichaam is complex, en de laatste jaren zijn meer en meer dokters het erover eens dat genetica & hormonen een rol spelen in je gewicht. Waarom is het zo moeilijk te aanvaarden dat dit zo'n grote invloed heeft dat het me belet om slank te zijn/blijven? Ik zit thuis met een slanke man, die hetzelfde eten krijgt en dezelfde leefgewoontes heeft. Niet iedereen die obees is, leeft op pizza, frieten & McDo. Plus, er zijn zoveel factoren die meespelen. Eten kan net zoveel een verslaving zijn als bv drank. Hoe komt het dat ik veel kan drinken en dan maanden niet? Terwijl anderen hieraan verslaafd raken? Dat maakt een verslaafde niet 'zwakker' van karakter of minderwaardig. Het is een ziekte, waar trouwens ook al linken met genetica gelegd zijn. Ik bedoel maar... er is zoveel wat we nog niet weten erover. Maar dat obesitas een ziekte is weten we wel. Een non-stop hongergevoel, cravings naar suiker, daar 24/7 tegen vechten... Dan is het héél makkelijk om te zeggen 'tja, gewoon dieet volgen en minder eten'. Das gelijk zeggen tegen een alcoholist 'tja, gewoon klik maken en stoppen met drinken'. Zo simpel is het niet. Tegen roken bestaan er ook nicotinepleisters. Maakt dat iemand minderwaardig om hiervan gebruik te maken? En uiteraard zijn deze spuiten een hulpmiddel. Uiteraard moet je zelf ook gezonde keuzes maken. Maar ik kan je garanderen dat het makkelijker is om te kiezen voor een stuk fruit nu m'n lichaam niet elke seconde van de dag schreeuwt naar snoep of chips. Het zegt me veel minder. En dat is de allereerste keer het gevoel. Bij een dieet gaat die drang niet weg. Met dit hormoon wel.

Nooit een maagoperatie overwogen? Eerlijk gezegd was ik dat ook aan het overwegen. Maar toen hoorde ik van Ozempic en wilde ik dat eerst proberen, want een operatie is natuurlijk een pak ingrijpender. Het effect lijkt (tot nu toe) gelijkaardig.

Hoeveel ben je al afgevallen? Tot nu toe staat het op -4.3kg, op minder dan 2 weken. Behoorlijk waanzinnig dus.

Mijn eeuwige strijd... tegen de kilo's

Wie me goed kent, weet ondertussen wel al dat ik een eeuwige jojo-er ben. Al meerdere keren ben ik vol goede moed beginnen afvallen, om die kilo’s er nadien vlotjes (en dubbel en dik) terug bij te krijgen. Al 22 jaar sta ik (al dan niet nonafgebroken) op dieet. Van klassieke diëtist, soepdieet, Montignac, Weight Watchers, proteinedieten zoals Kyalin en Dukan tot Intermitted Fasten (hierover later meer). En weet je, alle diëten werken… tot ze niet meer werken. Of totdat je het strenge regime laat varen.

Wie denkt dat ik elke dag frieten, chips, pizza of junkfood eet: think again. Door de band genomen eet ik vrij gezond: veel groenten, fruit, mager vlees, zelden sauzen etc. Maar ik ben een heel sociaal wezen, met etentjes, recepties, feestjes en tripjes, die me standaard 2 à 3kg cadeau doen. Kilo’s waarvoor ik terug een week m’n best moet doen om ze eraf te krijgen. Hoe ik dan aan mijn overgewicht kom? Wel, sommige periodes krijg je die er moeilijk af (bv 2 weken op reis), en het kwaad is geschied. En ik moet (uiteraard) toegeven: ik ben een levensgenieter, die graag eet en drinkt. Ik ben niet snel verzadigd en heb soms echt ‘cravings’ naar snoep en chips (wat ik dus ook enkel koop wanneer we bezoek verwachten, anders kan ik er niet afblijven).

Met ouder worden besef ik steeds meer dat ieder lichaam anders werkt. En mijn lichaam werkt op dat vlak helaas niet zoals veel anderen. Uiteindelijk eten Roel en ik dezelfde dingen, maar hij is slank/mager… en ik niet. Het beste bewijs dat het niet enkel en alleen telt wat je eet — ook hoe je lichaam zaken verwerkt.

Ik zit nu op een punt in mijn leven waar ik moet accepteren dat ik een maatje meer heb (eufemistisch gezegd, I know) OF er echt iets aan doen. Op zich heb ik het geluk dat de kilo’s best goed verdeeld zijn (wat ook mijn ongeluk is, want ik kan zo makkelijk 3kg bijkomen zonder ik het zelf merk), maar dat ik obees ben, blijft een feit.

En vaak probeer je dat te vergeten door weinig in de spiegel te kijken enzo, maar heel af en toe duikt er dan een foto op waarvan je echt schrikt. De foto die je vertelt, ‘Damn girl, je bent dik geworden’.

Dit is de foto (genomen tijdens 200 jaar Rodenbach), die me deed beseffen dat ik het (opnieuw) te ver had laten komen. Een gewicht van 86.1kg is mijn nieuwe max.

Daarom ook mijn laatste, ultieme poging. En dat is iets nieuw op de markt. Een geneesmiddel dat ook aan diabetes patiënten gegeven wordt, nl. Ozempic. Een 5-tal jaar geleden al werd hierover een grote studie gedaan in meerdere landen (oa ook in België) gedurende 68 weken, waarbij bleek dat dit medicijn ook voor obese mensen spectaculaire resultaten oplevert. Een gemiddeld gewichtsverlies van 15% voor de patiënten die Ozempic kregen, vs 2,4% bij de controlegroep die een placebo kreeg. Beide groepen kregen hetzelfde voedingsadvies & dezelfde begeleiding. Een echte gamechanger dus!

Wat doet Ozempic? Makkelijk gezegd is dat de stof die erin zit, nl. het hormoon Semaglutide, de hoeveelheid suiker in het bloed verlaagt, vandaar dat dit dus ook aan diabetes patiënten gegeven wordt. Semaglutide is een versleutelde versie van GLP-1, een hormoon dat vrijkomt in je maag en darmen als je voedsel verteert. Het maakt cellen gevoeliger voor insuline, laat de alvleesklier meer insuline produceren en remt in de hersenen het hongergevoel.

Hoeveel kost Ozempic? Je betaalt €102 euro per spuit, niet terugbetaald. Per spuit zitten 4 dosissen, dus je komt 4 weken toe met 1 spuit.

Hoe gaat het in z’n werk? Ik ben bij mijn huisarts geweest, en mijn struggle uitgelegd. Gelukkig hadden ze net een bijscholing gehad over Ozempic, waar de endocrinologen heel positief spraken over dit medicijn, waardoor ze dit wel een kans wilde geven. Mijn bloed werd gecontroleerd, om te zien of er geen andere zaken spelen. Bloed was helemaal prima (op kleine verhoging cholesterol na) dus kreeg ik een voorschrift voor mijn eerste spuit (1e dosis is 0.25mg) die je gewoon bij de apotheek kan halen. Je zet dus elke week, op hetzelfde moment een prik in je buik. De spuit doet de rest. Na een maand gaat je dosis naar 0.5mg. De 3e maand is dat normaal 1mg.

Wat is mijn persoonlijke ervaring? Echt waanzinnig! Al vanaf de eerste prik is m’n honger opvallend minder (wat het ook zo effectief maakt, want het is net die continue cravings die zorgen voor extra kilo’s) en ik ben veel sneller verzadigd (‘normaal’ gezien kan ik best veel eten, wat een van m’n problemen is)! Als je teveel eet wordt je heel snel misselijk (normale bijwerking!). Maar… dat zorgt er natuurlijk net voor dat je veel minder eet!

Heb ik al resultaten? Ja! En hoe!? Mijn startgewicht toen ik begon met Ozempic op 20 juni was 84.8kg (met BMI van 33 dus). Vandaag, op 28 juni weeg ik 81.5kg, dus een daling van 3.3kg op 8 dagen.

Waarom schrijf ik deze blog? Ergens probeer ik een oud taboe te doorbreken, want medicatie nemen tegen overwicht is toch ‘flauw’? Geef je dan niet gewoon op? Afvallen is toch gewoon ‘een klik’ maken in je hoofd? Teveel wegen is toch voor luie mensen zonder karakter? Soit, al die vooroordelen zijn de revue al gepasseerd in mijn leven. Obesitas is een ziekte. Meer dan (vooral slanke!) mensen beseffen. Nu mijn lichaam niet meer continue cravings heeft, en wel voldaan is na een maaltijd, nu ik misschien een voorsmaakje heb van hoe een ‘normaal’ lichaam functioneert, besef ik dit meer dan ooit. Eten is een soort verslaving, maar een waar je nooit vanaf raakt en die je niet kan vermijden, want je hebt eten nodig. Maar het wordt steeds duidelijker voor me dat het hormoon die je hongergevoel en verzadiging regelt, niet al te best werkt bij mij. En ik leer dit te aanvaarden. Net zoals je (veel gemakkelijker trouwens) kan aanvaarden dat je een ijzertekort hebt en hiervoor medicatie neemt om meer energie te hebben.

Ik hou jullie de komende weken & maanden op de hoogte van hoe alles evolueert, welke bijwerkingen ik heb, hoe mijn ervaring is met Ozempic op reis naar Italië en hoe de weegschaal evolueert!

De voornemens voor 2021...

Dit was dus mijn lijstje voor 2020:

• Nieuw huis afwerken & installeren: check

• Verhuizen: check

• Planckendael bezoeken (nog nooit geweest - de tickets liggen al klaar en al, nu nog tijd vinden + terug buiten mogen komen): check

• 5 brouwerijen bezoeken (excl. de brouwerijen waar ik werk, nl. Rodenbach, Palm & Bavaria): ik denk dat ik er een 3 of 4 heb kunnen doen voor Corona er was

• Op sterrenrestaurant gaan: check, met onze huwelijksverjaardag, net voor de 2e lockdown

• Naar Nausicaa gaan (Boulogne-sur-mer): gaat naar het lijstje van 2021

• Kroon op mijn tand laten zetten (het implantaat zit er al in): gaat naar het lijstje van 2021

• Toffe kamer voor Lara maken met supercool bed: check

• 6 blogs schrijven: het zijn er 4 geworden…

• Een dagje wellness inplannen met Nele en/of Stephanie: gaat naar het lijstje van 2021 — met de 2 lockdowns is het er niet van kunnen komen

• 1 maand keihard diëten (no sugar!): halve check

• Foodbag testen: check

• 2 musea doen met Lara: we zijn naar Dinopolis kunnen gaan, dus halve check

• Blotevoetentocht doen met Lara: check (al was het een kleintje)

• 3 dagen detox volgen: check

• Dagje kajakken of roeien: gaat naar het lijstje van 2021

• Tocht te paard maken: gaat naar het lijstje van 2021

• 3x gezichtverzorging krijgen (van m’n ventje alvast als verjaardagscadeau al een bon gekregen): 1x gelukt — lockdown, zucht

• Gaan ijsschaatsen met Lara: gaat naar het lijstje van 2021 - lockdown

• 3x escaperoom doen - gaat naar het lijstje van 2021 - lockdown

Dus, mijn nieuwe lijst voor 2021:

• 5 brouwerijen bezoeken (excl. de brouwerijen waar ik werk, nl. Rodenbach, Palm & Bavaria)

• Op sterrenrestaurant gaan (geboekt voor maart in Comme Chez Soi, nu hopen dat de restaurants terug open zijn tegen dan!)

• Naar Nausicaa gaan (Boulogne-sur-mer)

• Kroon op mijn tand laten zetten (het implantaat zit er al in)

• 6 blogs schrijven

• Een dagje wellness inplannen met Nele en/of Stephanie: gaat naar het lijstje van 2021 — met de 2 lockdowns is het er niet van kunnen komen

• 2 musea doen met Lara

• Dagje kajakken of roeien

• Tocht te paard maken

• 3x gezichtverzorging krijgen

• Gaan ijsschaatsen met Lara

• 3x escaperoom doen

Hoe overleef je Corona quarantaine met een kleuter?

Het Corona virus zorgde ervoor dat we allen onze levenstijl moeten aanpassen. Waar het een maand of 2 geleden de normaalste zaak van de wereld was om gewoonweg te gaan en staan waar je wilde, is dit geen optie meer. Strenge maatregelen zijn genomen (in naam van de volksgezondheid uiteraard) die onze bewegingsvrijheid serieus ingeperkt hebben. En terecht uiteraard.

Maar hoe ga je ermee om? Hoe vertel je een driejarige wat er aan het gebeuren is? Hoe hou je hem/haar rustig terwijl jij van thuis probeert te werken?

Geen evidentie. Tot voor kort werkte ik nog fulltime van thuis, in combinatie met een 3-jarige entertainen. En uiteraard alles van huishoudelijk werk erbij, waar ik tot voor kort de luxe en het geluk had van een poetsvrouw. Roel is volop bezig met de verbouwingen van onze nieuwe huis (want in juni moeten we verhuizen, en op straat leven is precies toch geen topidee met een kleuter), dus van hem kan ik evenmin veel hulp verwachten.

Het ergste is zonder enige twijfel de calls. Lara slaagt erin om superflink te zijn, totdat ik durf aan een videocall of telefoongesprek te beginnen. Then all hell breaks loose. Dus hoe ga ik er nu mee om?

Niet zo makkelijk dus. Ik merk op mijn Facebook dat sommigen zelf kleuterjuf spelen. Niets voor mij vrees ik. Creativiteit heb ik nooit mijn beste kant gevonden, noch heb ik het bijhorende geduld.

Mijn strategie is dus deze:

1. Ik heb de webshops van Lidl & Bol.com effe leeggeplunderd. Denk aan Play-Doh, schilderijtjes, puzzels, stickers, stempels etc.

2. We hebben een grote zak met vanalles van knutselgerief gemaakt en elke dag mag ze kiezen wat ze wilt doen (kleuren, schilderen, knippen & plakken, stickers). Dit kan zij doen aan de grote tafel, terwijl ik tegenover haar zit op m’n laptop. Zo heeft ze nog steeds het gevoel dat ze aandacht krijgt en kan ze zich toch uren bezighouden.

3. Tablet. Normaal laten we haar hier zelden op, maar als je een call hebt dan is de tablet soms een lifesaver. Denk aan Youtube (uiteraard) maar ook toffe spelletjes zoals puzzelspelletjes en andere toffe spelletjes (bv. Speel & Leer)

4. TV. In dezelfde categorie als de tablet. Iets wat onder normale omstandigheden eigenlijk niet echt vaak mag, laten we nu wat vrijer toe.

5. Opdrachtjes vanuit school: met veel dank aan juf Sophie die ons materiaal bezorgd. Eventjes toelichten en ze is toch alweer 5 à 10 minuutjes zoet.

6. Schaamteloos omkopen: als je nu eventjes stil bent, krijg je straks …. (kies uit: snoep, koek, ijs, limonade,…).

Zal ik er prijzen mee winnen voor moeder van het jaar? Waarschijnlijk niet. Maar ik overleef. En dat is eventjes het belangrijkste.

Veel sterkte aan iedereen, maar vooral de ouders van kleine kinderen. We’re all in this shit, together. Feel free om jouw overlevingstips hieronder achter te laten!

20 things to do in 2020

Voor de uitbraak van het Corona-virus had ik een lijstje gemaakt. Normaal gezien maak je in het begin van een nieuw jaar een lijstje met goede voornemens. Dit jaar heb ik een ander lijstje gemaakt. Een met zaken die ik gewoonweg gedaan wilde hebben in 2020. Niet enkel de obligate (10kg afvallen, sporten etc), maar ook leuke dingen. Verwenmomentjes kan je ze zelfs noemen. Dus, hierbij, mijn 20 dingen voor 2020:

• Nieuw huis afwerken & installeren

• Verhuizen

• Planckendael bezoeken (nog nooit geweest - de tickets liggen al klaar en al, nu nog tijd vinden + terug buiten mogen komen)

• 5 brouwerijen bezoeken (excl. de brouwerijen waar ik werk, nl. Rodenbach, Palm & Bavaria)

• Op sterrenrestaurant gaan

• Naar Nausicaa gaan (Boulogne-sur-mer)

• Kroon op mijn tand laten zetten (het implantaat zit er al in)

• Toffe kamer voor Lara maken met supercool bed

• 6 blogs schrijven

• Een dagje wellness inplannen met Nele en/of Stephanie

• 1 maand keihard diëten (no sugar!)

• Foodbag testen

• 2 musea doen met Lara

• Blotevoetentocht doen met Lara

• 3 dagen detox volgen

• Dagje kajakken of roeien

• Tocht te paard maken

• 3x gezichtverzorging krijgen (van m’n ventje alvast als verjaardagscadeau al een bon gekregen)

• Gaan ijsschaatsen met Lara

• 3x escaperoom doen

Sommige dingen zijn heel leuk om te doen, andere wat minder, maar ik hoop eind dit jaar mijn lijstje afgewerkt te hebben. Credits aan Kelly (Tales from the crib) trouwens voor de inspiratie voor deze blog. Al jaar en dag is ze mijn blogvoorbeeld.

10 tips om je huis te verkopen binnen 10 dagen zonder makelaar

Zoals ik in mijn vorige blog schreef, kochten we een nieuw huis en verkochten we dus ons huidige huis. En dat binnen 10 dagen. Uiteraard heb ik een pro in huis, aangezien Roel 5 jaar vastgoedmakelaar is geweest. Toch deel ik graag enkele tips:

1/ Bepaal de juiste prijs.

Ongelofelijk belangrijk want elk huis is verkoopbaar aan de juiste prijs. Ongeacht hoe vervallen/oud/klein/… het is.

• Vraag 3 makelaars om het huis te komen schatten - zo heb je zeker al een richtprijs

• Kijk op Immoweb naar andere huizen in je (ruime) buurt aan de prijs die je in gedachten hebt. Dat doen kandidaat kopers immers ook. Zij zijn er op uit om hun budget te maximaliseren, net als jij dat ook was toen je een ander huis kocht.

• Bereken de prijs van de bewoonbare oppervlakte van je huis per m² — reken voor nieuwbouw op €1500/m². Tel daarbij je bouwgrond. Dat zou de prijs zijn die je huis waard is op voorwaarde dat deze volledig instapklaar is. Met instapklaar bedoel ik ook nieuwbouwnorm. Anders moet je de renovatiekosten eraf trekken

Met deze 3 tips zou je een goede, correcte prijs moeten kunnen bepalen. Probeer een realistische prijs te hanteren. Een huis te duur proberen te verkopen heeft een averechts effect: uiteindelijk zal je er minder voor krijgen omdat je huis te lang te koop zal staan.

2/ Zorg voor ongelofelijk goede foto’s. Eerst en vooral: maak je huis ruimte per ruimte ‘cluttervrij’, proper & aangekleed, net voordat je de foto’s in die ruimte maakt. Denk na over zaken als opgemaakte bedden met je mooiste beddengoed, strategisch geplaatste kaarsen of bloemen etc. Daarnaast: zorg voor een goede fotograaf, met professionele belichting. Dit maakt echt een wereld van verschil! Roel & ik hebben het geluk om een fantastische fotograaf in onze vriendenkring te hebben, nl. Wim, die voor deze foto’s zorgde (klik op de foto’s om de volgende te zien):

3/ Zorg voor een goede, duidelijke omschrijving op Immoweb. Weet dat hun logaritmes zo in elkaar zitten dat hoe beter je omschrijvingen zijn, en hoe meer vakjes werden ingevuld, hoe hoger je in de zoekopdracht komt. Dus vul ook per ruimte de m² in, beschrijf je huis per verdiep, licht keuzes rond energiezuinigheid toe. Ons huis heeft zonnepanelen, is supergeïsoleerd etc. Dit zijn zaken die we ook toegevoegd hebben in de omschrijving. Noem je huis niet gerenoveerd als je deze enkel ooit eens geschilderd hebt.

4/ Met bovenstaande tips zou je normaal gezien voldoende interesse in je huis moeten krijgen. Plan een bezoekdag in waarbij je elke bezoeker minstens 20 minuten voorziet (als je met 2 de rondleiding kan doen). Wij hadden op onze eerste bezoekdag 14 bezoekende koppels. Om de 20 à 30 minuten een nieuw koppel. Roel & ik leiden elk een koppel rond. Het is niet slecht dat mensen zien hoeveel interesse er is. Een hogere vraag zorgt voor meer & snellere biedingen.

5/ Bereid je bezoeken voor: zorg voor een A4 uitgeprint blad, die je kan meegeven, met een samenvatting van je huis + een papier dat mensen kunnen invullen om een bod te doen.

6/ Zorg ook op je bezoekdag dat je huis proper en opgeruimd ligt. Probeer zoveel mogelijk oppervlaktes vrij te maken, verwijder onnodige spullen en prop desnoods je kasten vol. Besteed ook aandacht aan de geuren: zet een schaal groene appels op tafel of een lekker ruikende bos bloemen. Denk ook aan geluidshinder: zorg er voor dat je (kleine) kids niet thuis zijn — veel te grote afleiding.

7/ Wees eerlijk. Probeer niets te verbloemen of achter te houden. Het is niet legaal en nadien krijg je er sowieso problemen mee. Maar, reik ook oplossingen aan als er een probleem is.

8/ Geef ook (semi persoonlijke) info die relevant is voor kopers: Wie zijn de buren? Hebben zij kinderen? Wat is er in de buurt te beleven? Waarvan kon jouw kind echt genieten in huis? Waarvoor gebruik je een bepaalde ruimte (wij hebben bv een superpraktisch waskot)? Wat waren jullie eigen plannen nog met het huis indien je zou blijven?

9/ Heb je meerdere biedingen onder de vraagprijs: communiceer hierover open naar alle kandidaten, en zeg dat het beste bod of de vraagprijs wint.

10/ Tot slot: probeer in deze Corona periode geen huis te verkopen. Wacht tot de storm is gaan liggen en de economie terug aanzwengelt.

Veel succes met het verkopen van jullie huis!

'Zo'n verschrikkelijk zwaar jaar als 2019 zal 2020 nooit kunnen worden'

Met schaamrood op de wangen moet ik bekennen dat ik al lang geen blog meer geschreven heb. Al heel lang. Meer dan een jaar om precies te zijn.

Uiteraard heb ik excuses, wie niet als het gaat om een goede gewoonte niet meer voort te zetten? You should hear me about dieting. Neen, serieus, 2019 was zwaar, zelfs objectief bekeken.

Ik ben in januari 2019 begonnen met mijn nieuwe job. Van marketing manager TV Familie, Story & TeVe-Blad, overstappen naar Global Brand Manager Rodenbach & Brugge Tripel: wat een verschil. Ik snap nu waarom FMCG als dé leerschool voor marketeers wordt gezien. Super interessant, maar heel uitdagend. De eerste maanden droomde ik bijna dagelijks van het werk. Mijn manier om de geleerde info te verwerken precies.

In februari was de start van een van de grootste campagnes van Rodenbach ooit: de samenwerking met De Mol. Best wel ironisch als je beseft dat ik net de media de rug had toegekeerd. Professioneel dus een hele zware periode: me nog volop aan het inwerken, in combinatie met een giga actie.

In maart ging Lara voor de eerste keer naar school. Gedaan met haar om 18u aan de creche op te halen, school eindigt om 15u30. Wie in hemelsnaam kan zijn eigen kind van school halen als je fulltime werkt?

Lara op haar eerste schooldag :)

In april werd Roel opeens onverwacht werkloos. Nu, tis te zeggen, maanden ervoor had hij zelf al gezegd dat hij net zijn vervanger had binnengehaald in het bedrijf. Kort: ze waren bezig met een groot project op z’n werk, waarvoor andere expertise nodig was dan Roel had; daarvoor beroep gedaan op een zelfstandige. Aan die persoon is hij ook zijn werk verloren.

In mei werd Lara opgenomen in het ziekenhuis. Ze heeft al sinds haar geboorte last van haar darmen. Al zolang ik me kan herinneren kreeg ze lactulose. Aangezien dat niet voldoende hielp, moest ze gedurende 3 dagen non stop baxters krijgen om een darmspoeling te doen. Gelukkig was Roel thuis, dus bleef hij bij haar slapen in het ziekenhuis.

Ocharme ons popje…

In juni kwam een einde aan de relatie tussen mama en Tom, na meer dan 15 jaar. Uit respect voor mama ga ik hier niet in op details. Ik ben enig kind en heb een hele close band met mama, dus al haar zorgen werden automatisch ook mijn zorgen.

Eind juni vonden we het huis van onze dromen (of dat zou het toch worden na grondige renovatiewerken), en we tekenden de compromis in juli. Net in die periode kregen we ook te horen dat de nieuwe job van Roel toch niet doorging, aangezien een ex-CEO van die werkgever last-minute (net voor het tekenen van het contract) ook had gesolliciteerd en de job dus gekregen had.

Begin augustus volgde onze geweldige Italië-reis met dank aan Brecht & Emilie en aan een geweldig toffe groep mensen! Absoluut een van de hoogtepunten van het jaar. Na onze reis ging Roel onvermoeibaar verder solliciteren, en vond hij zijn huidige job!

Niet onbelangrijk: eind augustus verkochten we ook het huis van Roel. In minder dan 10 dagen slaagden we erin om het huis te verkopen. In de volgende blog tips over hoe we dit hebben klaargespeeld. Dikke merci hiervoor ook aan Wim, die een cruciale rol speelde.

Begin september startte Roel in zijn nieuwe job bij HLS als facility manager. Grappig dat we nu opeens in dezelfde (bier)sector aan het werk zijn. Verder vierden we tijdens een feestweekendje Lara’s verjaardag: zaterdag met de volledige familie, zondag met de vrienden. Een geweldig feestje al zeg ik het zelf.

In oktober hebben we mama kunnen helpen met haar verhuis naar haar nieuw appartement. Na de nodige Ikea bezoekjes heeft ze echt een hele leuke thuis gemaakt waar wij (en ons meisje) ons evengoed thuis voelen. Daarnaast opnieuw een werkmijlpaal in oktober: ik ontwikkelde een webshop voor al onze bieren:
www.s-hop.be. Fier als een pauw was ik!

Na het tekenen van een compromis, volgt de officiële aankoop van een huis - dat was gepland in november. Al maanden waren we alles aan het plannen & regelen: tekenen van de plannen van ons huis, duizend-en-een winkels bezoeken (denk aan keukenwinkels, tegelwinkels, badkamerwinkels etc) en offertes opvragen. Dus direct na de akte zijn we erin gevlogen: zelf alle gybroc uitbreken, plafonds, deuren etc. Druk karweitje!

December stond in het teken van ons huis, onze gezinnetje en onze familie. Net zoals dat bij kerstdagen behoort te zijn.

Ons kerstkaartje in 2019 - met dank aan Wim!

Maar toen we dus het jaar afsloten, zeiden Roel en ik tegen elkaar:

“Ik ben zo blij dat 2019 eindelijk gepasseerd is. Wat een loodzwaar jaar. Hoe dan ook, zo’n verschrikkelijk jaar als 2019, zal 2020 nooit kunnen worden. ”

— Pamela tegen Roel op oudejaarsavond

En toen diende 2020, inclusief creepy Corona virus zich aan…

Employer branding - get your basics right!

Veel bedrijven & marketeers hebben tegenwoordig de mond vol van employer branding (voor de niet-marketeers: het merk & imago van het bedrijf zelf als werkgever) . En terecht. Het is niet onbelangrijk om als bedrijf zelf een sterk merk te zijn, zodat je de juiste kandidaten voor een job kan aantrekken.

Hoe je dat doet? Wel, er zijn ondertussen al meerdere artikels verschenen hierover, dus ik zal niet te technisch & teveel in detail gaan. Heel concreet komt het er eigenlijk op neer dat je als bedrijf je belangrijkste onderscheidende kenmerken van de andere bedrijven vindt en gaat communiceren op een toffe en creatieve manier.

Maar… waar ik te weinig bedrijven zie bij stilstaan zijn deze zaken, die mijns inziens een belangrijkere impact hebben op je merk als werkgever:

1/ Bedrijfscultuur & managementstijl

Meerdere studies hebben al aangetoond dat mensen maar al te vaak vooral veranderen van manager, niet van bedrijf. Met andere woorden, dat de leidinggevende een hele belangrijke factor is om mensen te motiveren of erger, demotiveren tot wegdrijven. Een te directieve stijl of bijvoorbeeld mijn meeste gehate managementstijl, een micromanager, zijn stijlen die mensen kunnen wegdrijven.

2/ Hoe je omgaat met sollicitanten

Ik heb de afgelopen maanden intens gesolliciteerd en ik heb hieruit ook wel iets geleerd over hoe je NIET wilt dat je merk als werkgever in het gedrang komt. De grootste afknappers/irritaties waren deze:

• Niet reageren: By far een van de grootste irritaties. En dat in alle verschillende fases van het sollicitatieproces. Vanaf het insturen van je CV, tot aan het derde gesprek waarna je opeens niets meer hoort. Dat laatste gebeurt minder (uiteraard), en dan ga je zelf wel even bellen, maar het is al gebeurd dat je de tijd vrijmaakt om naar een bedrijf te gaan, daar verlof voor moet nemen, en erna gewoonweg niets meer hoort. Ongelofelijk frustrerend voor de sollicitant én weinig positief voor je merknaam.

• Zonder eerst een deftig telefonisch gesprek wel verwachten dat je langskomt op kantoor. Zo ben ik ooit op gesprek geweest bij een recruiter voor een bepaalde job. In de eerste 5 min in dat gesprek kwamen we tot de conclusie dat de werkgever in kwestie een belachelijk laag loon voor ogen had (wat die recruiter uiteraard wist) en kwam hij direct met een andere job op de proppen, waar ik geen interesse in had. Van een afknapper gesproken. Een telefonische screening had me dus een aantal verloren uren gespaard. Solliciteren is een heel intensief proces, maar wanneer je nog aan het werk bent, is het niet altijd evident om verlof te nemen. Wat meer flexibiliteit over de uren voor een afspraak is misschien geen slecht idee.

• Je CV en profiel niet deftig bekijken. Toen Roel 2 jaar geleden aan het solliciteren was, kreeg hij ooit de vraag van een HR medewerker, of hij ervaring met prospectie had. Je moet weten dat Roel 5 jaar vastgoedmakelaar (inkoop) is geweest. 2 seconden nadenken zou deze vraag beantwoorden.

• Met de verkeerde mensen aan tafel zitten. Ik snap dat HR een kandidaat moet screenen enzo, maar het is immens frustrerend dat ze op geen enkele jobinhoudelijke vraag deftig kunnen antwoorden, en zich ervan afmaken door te zeggen dat dit met de manager moet besproken worden de volgende ronde. Heel verfrissend vond ik het om bij een bepaald bedrijf het eerste gesprek met de marketingdirecteur te voeren.

• Bedrijven die niet openstaan voor innovaties. Hangt misschien ook wel samen met het bovenstaande punt. Al meerdere keren heb ik gemerkt dat wanneer je tegen iemand van HR begint over mogelijke marktevoluties en innovaties, dat dit niet de slimste zet is. Althans niet bij bepaalde bedrijven…. Kleine tip: innovatie moet vanuit het volledige bedrijf komen, niet van enkele personen, want anders zal het niet echt lukken.

• Verouderde of slecht functionerende sollicitatieprocedures. Bijvoorbeeld ooit een test over digitale marketing ingevuld, waarbij van de 80 vragen, 13 niet werden ingeladen, dus deze kon ik niet beantwoorden. Bij een ander bedrijf kreeg ik opdrachten in Belgische Frank, dus hier kan een facelift ook wel handig zijn.

Dus, voordat je veel geld investeert in een campagne over hoe je sollicitanten aantrekt, sta even stil over hoe je sollicitanten behandelt. Want dit kan je merk als werkgever ook beschadigen.

Een sessie met paarden. Qué?

Toen mijn loopbaancoach voorstelde om de volgende sessie met paarden te doen, moest ik opnieuw mijn geest openstellen en me bedwingen om niet in eerste instantie te denken ‘o my god, zo “woeshie washy”, dat gaan we nie doen’. Dus, op een frisse ochtend spraken we af bij haar paarden, een aantal weken na onze eerste sessie.

De sessie begon met praten over wat de vorige sessie als gevolgen had. Ondertussen had ik de knoop omgedraaid en beslist te stoppen bij De Persgroep. Ik was volop bezig met solliciteren. Tijdens het solliciteren was me al opgevallen dat ik soms, onderweg naar een gesprek (en geen idee waarom maar meestal wanneer ik in een file sta) soms overvallen wordt door twijfels. Ga ik deze job kunnen? Zal die bedrijfscultuur me bevallen? Ga ik een klik hebben met de mensen? Daarom hebben we beslist om aan dit proces te werken tijdens de sessie met de paarden.

Hoe gaat dat nu in zijn werk? In eerste instantie moest ik met wat ‘props’ een soort parcourt op de grond maken waarbij ik de weg naar een gesprek uitteken. Bv een hoepel was mijn huis, 2 kegels de deur van het gebouw, een stoel waar ik mijn gesprek deed, zo’n gekleurde schuimrubberen noodles voor de weg ernaartoe etc. Daarna moest ik een van de paarden uitkiezen in de weide en deze halen. Eigenlijk heeft het paard mij uitgekozen, ik heb de hengst genomen die naar mij toekwam. Met het paard aan een touw in mijn hand, moest ik het parcour aflopen en ondertussen alle stappen beschrijven die ik in zo’n geval afleg. Het paard voelt aan wanneer jij blokkeert, met als gevolg dat die soms gewoonweg stopte. Als in, niet meer bewegen en hem met geen milimeter meer vooruit krijgen. En geloof me, dat gebeurde meer dan 1 keer :)

Ik zal je alle details besparen, maar vooral de uitkomst meegeven. Wat ik uit de sessie haalde is dat het oké is om niet alles te weten, en dat een gesprek in eerste instantie een wederzijdse kennismaking is. En ook dat het oké is om niet perfect te zijn. Elke nieuwe job heeft aspecten die jij nog niet kent. En gelukkig maar, want anders zou het maar saai worden.

En ik moet eerlijk zijn, de gesprekken die ik erna had, waren een stuk chiller. Ik ging met een open geest naar de gesprekken, en zag het als een kennismaking. Wat sollicitatiegesprekken uiteindelijk ook zijn. Niet enkel het bedrijf is aan het kiezen. De sollicitant eveneens.

En dat brengt me naadloos op mijn volledige blog: solliciteren & hoe bedrijven omgaan ermee.

Graven in jezelf: loopbaancoaching

Zoals ik in mijn vorige blog zei: veranderen van werk na bijna 8 jaar doe je niet zomaar. Ik heb er zelfs professionele hulp voor gezocht. Ik begon twijfels te hebben of ik nog dezelfde job wilde blijven doen, maar het is geen evidentie om buiten je comfortzone te treden.

Je hebt hele leuke collega’s, een job die je altijd graag gedaan hebt, een job waar je goed in bent. Dus waarom veranderen zou je dan denken? De redenen die voor mij de doorslag gegeven hebben, heb ik vorige keer reeds opgesomd. Maar hoe begin je eraan om zo’n grote beslissing te nemen, om zo’n grote verandering in je leven door te voeren?

Ik ben dus loopbaanbegeleiding gaan volgen. Hoe je hieraan begint, wat de voorwaarden zijn en hoe je zo’n loopbaancheques besteld, kan je hier terugvinden.

Ik kan je garanderen dat zo’n sessie vrij intens is, want bij alles wat je zegt wordt naar de achterliggende beweegreden gezocht. Ik veronderstel dat elke coach ook zijn/haar eigen technieken heeft, dus ik wil ook zeker dergelijke sessies niet veralgemenen, maar het resultaat zou ergens wel dezelfde moeten zijn: een beter begrip van jezelf en van hoe je je loopbaan ziet/ wil evolueren.

Tijdens de eerste sessie hebben we vooral een vrij open gesprek gevoerd, werden mijn beweegredenen bevraagd waarom ik daar was, en hebben we een oefening gedaan met kaarten. Ik moest eerst 3 kaarten kiezen die mijn huidige ‘state of mind’ weergaven, dan moest ik 3 kaarten kiezen die mijn doel weergaven, en daarna moest ik 3 kaarten kiezen die ik als ‘brug’ ertussen zag, dus hoe ik dat doel kan bereiken.

Een voorbeeld van dergelijke kaarten - soort van therapy cards

Mensen die me een beetje kennen, weten dat ik niet echt into ‘wushi-washi’ stuff ben, en nogal met de voetjes op de grond sta. Dus, het was een beetje een stretch voor mij om erin mee te gaan, maar ik was vastbesloten om met een open geest de sessie te volgen, dus ben ik erin meegegaan. En terecht.

Het resultaat van die oefening & dat eerste gesprek was dat ik besefte dat ik veel zelfbevestiging en zelfvertrouwen uit mij job haal. Niet abnormaal uiteraard, tenzij dit een factor is waardoor je blijft vastzitten in een situatie. Zo kwamen een aantal vragen naar boven die een eerlijk antwoord verdienen, zoals ‘Wanneer is goed, goed genoeg?”, “Waarom heb ik mijn job nodig om zelfvertrouwen te hebben?”, “Zal ik ooit tevreden zijn met waar ik sta?”.

Een ander ondervinding die uit de oefening met de kaarten kwam, was het feit dat mijn gezin mijn houvast is, de stabiliserende factor in mijn leven. Eigenlijk opnieuw geen verrassing, maar ergens staan we hier misschien soms te weinig bij stil?

En wat ik ook ontdekte was dat één van redenen dat ik de beslissing om van job te veranderen niet eerder genomen had, was dat ik het als een soort comfortabele situatie zag doordat ik de job goed beheers, en dat ik schrik had om mijn collega’s te ‘verliezen’. Van dat laatste heb ik ingezien dat dit niet persé zo is. Uiteindelijk ben ik nog steeds goed bevriend met een aantal ex-collega’s (ja Emilie & Vincent, ik heb het vooral op jullie), en ik denk dat ik een aantal belangrijke vriendschappen ook zal behouden (yes, Annelies, Glynis, Chloë, Lynn and so many more, ik heb het over jullie!). Dus, dat dit mij niet zou mogen blokkeren.

Mijn tweede sessie was met paarden. Hah, nu hoor ik sommigen al snuiven tot hier. Dus, dat hou ik speciaal voor een tweede blog!

Afscheid van de media

Na 7,5 jaar ben ik gestopt bij De Persgroep. Een bedrijf waar ik met gigantisch veel goesting en passie heb gewerkt. Een bedrijf waar ik heel veel kansen heb gekregen. Een bedrijf met fantastische collega’s. Al bij al kan je dus wel stellen dat ik niet over één nacht ijs gegaan ben, noch dat dit een makkelijke beslissing was.

Uiteraard is het ook een beslissing die heel wat vragen oproept. Vragen die ik graag beantwoord, omdat ik ervan overtuigd ben dat veel mensen over een dergelijke beslissing twijfelen.

Om het goed te begrijpen, moet je eigenlijk wat media-achtergrond weten. De mediawereld is in continue verandering. Vorig jaar fusioneerde De Persgroep met Medialaan. Dit had/heeft een aantal belangrijke gevolgen voor de personeelsleden:

• een verandering op het C-level: bijna alle directeuren van De Persgroep Publishing zijn ondertussen weg.

• een verandering in cultuur: De Persgroep & Medialaan zijn volledig verschillende bedrijven, met een volledig verschillende cultuur. Ik hield enorm van onze rechtdoorzee, gepassioneerde, autonome cultuur.

• verschillende leidinggevenden in een jaar tijd

• veranderingen in de structuur van de marketingafdeling, met als gevolg dat ook mijn takenpakket veranderd werd

Daarnaast is er ook de geplande verhuis naar Antwerpen-Centraal, wat ervoor zorgt dat mijn huidige reistijd van 20 min naar minsten 1u20 min zou veranderen. Allemaal samen dus heel wat redenen om me een duwtje in de rug te geven om te veranderen van werk.

Maar om helemaal eerlijk te zijn, was ik al even aan het twijfelen om een andere job te zoeken. Ondertussen heb ik al mijn volledige carrière in de media gewerkt, op fantastische merken (Flair, Story, De Morgen, TV Familie, TeVe-Blad). Maar dus nog nooit in een andere sector. Iets wat ik als een tekortkoming zie als marketeer. Ik heb ambities om door te groeien, om ooit CMO te worden. Maar om dat te bereiken, moet ik nog veel leren.

Zoals ik in het begin al zei, ben ik niet over één nacht ijs gegaan. Ik heb zelfs loopbaancoaching gevolgd, om beter te identificeren wat ik precies wil. Wat ik nog zou willen leren, hoe ik mezelf verder wil ontwikkelen. Waaronder dus ook een andere sector, bij voorkeur FMCG, de potgrond voor marketeers.

Maar zo is mijn zoektocht naar een job dus begonnen.

Reizen met een kleuter... what a joy!

Binnenkort vertrekken we (voor de 3e keer) op reis naar Italië, naar Toscane en we gaan met de auto. Met een kind! Een rit van minstens 16 uur. Hoe overleef je dit? Hierbij wat tips die we de afgelopen jaren verzameld hebben.

Dit is voorlopig het plan:
- we vertrekken de vrijdagavond (dan valt ze sowieso al snel in slaap) - Roel rijdt tot de grens met Frankrijk
- ik rij dan tot in Zwitserland (ik ben een avondmens) & Roel neemt over wanneer ik te moe wordt (meestal Gotthard tunnel)
- we proberen zoveel mogelijk te rijden wanneer Lara slaapt (meestal zitten we al ver in Italië, over Milaan zelfs) voor ze wakker wordt
- wanneer ze ‘s morgens wakker wordt, kijkt ze graag wat tv, dus hebben we een draagbare DVD speler mee met een paar toffe kinderfilms (en Harry Potter, want dat vinden we allebei leuk)
- we hebben ooit moeten afrijden van we hoofdbaan door een gigantische file, met een omweg van een paar uur tot gevolg — toen zijn we even gestopt aan het strand, daar iets gegeten en haar wat in het zand laten spelen.

Items die je bij je moet hebben op de achterbank/binnen handbereik:

• drank (van water en kinderdrankjes tot ice coffee en redbull)

• sandwiches (makkelijk om te eten)

• iets om te snoepen (maar niet teveel, zie ook stukje hieronder!)

• dekentje/(nek)kussen voor ‘s nachts voor de kids & je passagier

• boek/e-reader/magazines voor de passagier

• speelgoed/dvd speler /ipad voor de kids

De 2e keer toen we naar Italië reden, heeft Lara op de grens met Luxemburg (dus net te ver om terug naar huis te keren), gans haar kinderstoel ondergekotst (daarom ook de tip om niet téveel snoep te voorzien!). Toen zijn we op de pechstrook mogen gaan om haar wat op te frissen, dus sindsdien voorzie ik in de koffer een pakketje (bovenop de valiezen) met vochtige washandjes, handdoekje, propere tenue en een verse overtrek voor haar stoel en dat verpakt in een Ikea zakje die je kan (geurdicht) afsluiten. Just in case! (FYI- Ook handig in case of kaka of pipi accidentjes!)

Toen Lara nog kleiner was (18 maand), zijn we naar Egypte geweest met Neckermann. Lara's eerste vliegvakantie! Ook dat zorgde wel voor de nodige stress... en voorbereidingswerk. Ik had gelezen dat kindjes van die leeftijd max 10 min hun aandacht kunnen houden bij hetzelfde spelletje, dus had ik meerdere kleine speelgoedjes voorzien voor haar: een nieuw autotje, boekje, etc, zodat ik elke 10 min iets nieuw kon bovenhalen.

Bij grotere kinderen zijn ook spelletjes op ipad of gsm en films/series op Netflix een aanrader. Wat bij ons ook vaak gebruikt wordt nu ze wat groter is, is zo’n reisset om te tekenen (die ligt eigenlijk standaard in de auto):

Ikea tekentas (€12.99)

Wat zijn jouw ultieme tips om te reizen met een (klein) kind? Laat maar weten!

Lara spreekt... (deel 1)

Onze kleine meid is ondertussen bijna 2 jaar (22 maanden om precies te zijn) en is volop woordjes aan het achterzeggen en kleine zinnetjes aan het produceren.

Omdat kindjes behalve superschattig, dus ook supergrappig kunnen zijn, ga ik mijn best doen om haar uitspraken af & toe te bundelen.

- konijn = kokonijn (hiervoor: nijn)
- rozijn =  nijn
- olifant = ofant
- mama/papa/opa/... foei (als ze haar gedacht niet krijgt) 
- Ester = ether
- krokodil = kokodil
- televisie = pipi
- vogel = bogel

Lara houdt niet enkel van diertjes, maar ook van Bob De Bouwer. 
'Bob De Bouwer, kunnen wij het maken? Bob De Bouwer, nou en of!' - of dat probeert ze toch te zingen...

Waarom schrijf ik toch zo weinig?

Dat is dus echt iets wat ik me minstens 1 keer per week afvraag. Ik doe het graag en voor mij werkt het therapeutisch... Werk is hoogstwaarschijnlijk één van de redenen. Het is een hele drukke periode geweest - eigenlijk het afgelopen anderhalf jaar.

Vorig jaar in januari kreeg ik er - naast TV Familie - 2 merken bij: Story & TeVe-Blad. Die job werd ervoor door 2 fulltimes uitgeoefend, dus ik kreeg er een serieuze workload bij. 2017 werd echt een loodzwaar jaar, waarbij ik soms echt diep in het rood ging en mijn eigen reserves opgebruikte.

Eerlijk gezegd, een deel van me kon het moeilijk begrijpen waarom iemand een
burn-out krijgt. Nu begrijp ik het wel. Op een gegeven moment ben ik (op kantoor - wanneer de meesten al naar huis waren) een paar keer in tranen uitgebarsten. 

Ik ben echter nipt aan een burn-out ontsnapt, dankzij een aantal factoren:
1/ mijn gezin dat voor energie, stabiliteit & geluk zorgt
2/ ik ben in overlevingmodus gegaan en 'ballast' zoals mijn politiek engagement geschrapt (evenals mijn hobby golfen, dat moeilijk verenigbaar blijkt te zijn met een klein kind in huis)
3/ ik ben naar mijn baas gestapt met de melding dat als ik zo doorging, dat ik ging crashen

Daarom heb ik een aantal maatregelen genomen op het werk die echt noodzakelijk waren. Een daarvan was me focussen op de business targets, en een onderscheid te maken tussen de must haves & nice to haves. Ik heb ook geleerd om neen te zeggen. Iets wat ik eigenlijk niet zo makkelijk vind, want ik laat me soms meeslepen door mijn enthousiasme en plichtsbewustzijn. Delegeren heb ik altijd gekund, net zoals iets loslaten. Probleem was in dit geval dat ik niemand had om aan te delegeren. Dit is ondertussen gelukkig rechtgezet in de vorm van een project manager als ondersteuning.  

Maar zoals ik dus zei: ik snap het waarom mensen een burn-out krijgen. Bij mij was het de combinatie tussen plichtsbewustzijn, mijn eigen nieuwsgierigheid en het niet (er)kennen van mijn grenzen. 

Het toppunt is wel dat ik blijkbaar niet voldoende mijn lesje had geleerd. In maart heb ik ja gezegd op een nieuwe (extra) uitdaging, namelijk om onze studio tijdelijk aan te sturen & de planning ervan op mij te nemen, tot aan de samensmelting van deze afdeling met Medialaan. Al vrij snel bleek dat de job niet exact was hoe het me werd voorgesteld (typisch nietwaar?) en dat het eigenlijk een beetje absurd was om dit erbij te nemen (bij mijn huidige job die ik ook bleef doen), aangezien het zeker een dikke fulltime was. Dat is dus direct ook de reden dat het de afgelopen maanden/jaar zo druk was op het werk... en zo stil op mijn blog. Want als er iets is waar ik 's avonds écht geen zin meer in had, dan was het wel om achter een pc te zitten. 

Maar aan alles komt een einde, zo ook aan die job. Vorige maand heb ik de studio achtergelaten in de bekwame handen van mijn Medialaan collega, en kan ik me ondertussen terug volledig focussen op mijn job als marketing manager. 

En ademen. Dat kan ik ondertussen ook weer. 

Waarom ik gestopt ben met politiek...

Wie nu een haatzang verwacht over hoe teleurgesteld ik ben in Open Vld en de mensheid: jammer. Not gonna happen. 

Als jonge mama is het steeds balanceren tussen je werk, je gezin, je huishoudelijk werk, je familie, je vrienden en je hobby's. Althans voor wie de luxe heeft om nog hobby's te hebben. Waar ik voor de bevalling gemiddeld 3x per week (bij mooi weer) naar de golf ging, ben ik al blij als ik er nog 1x per 2 weken raak. En ook politiek beschouw ik als hobby: je steekt er werk en tijd in, en je haalt er geen inkomsten uit. Dat valt onder de categorie 'hobby', nietwaar?

Politiek actief zijn is soms een vergiftigd geschenk. Zoveel mensen gaan ervan uit dat alle politici corrupte profiteurs zijn. Na 5 jaar politiek actief te zijn heb ik vooral het tegengestelde ondervonden. Zoveel betrokken en geëngageerde mensen die uren, dagen, weken, ja, zelfs jaren in dienst stellen van de gemeenschap. Zoveel mensen die niet betaald worden. Ja, gemeenteraadsleden krijgen een vergoeding, maar staar je er niet blind op. Die vergoedingen zijn meestal vrij beperkt (komt vaak op een €1000/jaar bruto). Daar betaal je nog belastingen op. En daar steek je veel uren in: voorbereidingswerk, vergaderingen, commissies etc. Persoonlijk zou ik voor dat loon nooit gaan werken, en jij waarschijnlijk ook niet. Hebben we een probleem met politici die teveel langs de kassa passeren op topniveau? Absoluut. Maar projecteer dat aub niet op de mensen uit je gemeente. 

Anyway, Roel & ik hebben dus besloten om (al dan niet tijdelijk) te stoppen met politiek omdat het allemaal wat teveel werd. We zijn nog volop aan het wennen aan onze nieuwe rollen als ouders. Ouder zijn is een uitdaging, een die we met veel plezier en liefde aangaan. Ik kan moeilijk in woorden uitdrukken hoe dankbaar ik ben als ik ons meisje hoor kraaien van plezier. Men zegt zo vaak 'ze worden zo snel groot', maar hoe waar is dat cliché. Het lijkt wel gisteren toen ze onbeweeglijk stil op mijn borst lag te slapen (iets waar ik tijdens mijn zwangerschapsverlof zo van genoten heb). Nu is ze zo actief en levendig. Ze verandert precies elke dag een beetje. Gek zijn we op ons meisje! 

Daarnaast hebben zowel Roel als ik een nieuwe job dit jaar (want ons leven was nog niet druk genoeg). Roel is sinds maart Business Unit Manager bij Trademart en ik ben sinds januari ook verantwoordelijk geworden voor de marketing van Story & TeVe-Blad (naast TV Familie & Blik). Een serieuze portefeuille dus, maar een waar ik veel plezier uit haal.

Onze keuze om (voorlopig) te stoppen met politiek, is dus vooral een keuze pro ons gezin, en niet zozeer anti-politiek.