I have a confession to make. Ik ben een echte jojo-er. Voor die mensen die niet bekend zijn met dieettermen, dit betekent dat ik een dagelijkse strijd tegen de kilo’s voer. En ja, soms ben ik aan de bovenhand, en soms ben ik aan het verliezen.
Vorig jaar was ik het gezicht van een dieetcampagne (Kyalin – proteïnedieet). Ondertussen, een goed jaar later, ben ik de kilo’s die ik toen kwijt was (zo’n 10kg) weer allemaal bij. Noem het een combinatie van een te rijkelijk leven (feestjes, etentjes en drankjes) en opnieuw een veranderende levensfase (samenwonen… iedereen kent de samenwoonkilo’s nietwaar?). Het dieet an sich werkte, maar het resultaat behouden is altijd de moeilijkste fase.
Een vergissing die veel mensen maken trouwens. Elke dag opnieuw een gevecht leveren tegen de kilo’s. Wegblijven van vetten, suikers, koolhydraten en alcohol. I really suck at it. Ik geniet teveel en te graag van het leven. Dikke mensen worden in onze samenleving maar al te vaak afgeschilderd als dom, lui en gemakzuchtig. Dat zijn ze niet. Het zijn mensen met een probleem, een ziekte.
De grootste jaloezie kan ik ervaren als ik bij iemand thuiskom en geopende zakjes snoep zie liggen in de kast, half opgegeten, half bewaard. Bij mij zal je dat niet in de kast treffen. Als iets open gaat, dan moet het op. Ik weet dat het stom is. Ik weet zelfs dat het meestal niet gezond is. Maar het is onwaarschijnlijk moeilijk om het gevoel uit te leggen. Als ik weet dat ik chips in huis heb bijvoorbeeld, dan kan ik daar echt aan denken. Naar verlangen. Het water in mijn mond voelen lopen. Gewoon dit schrijven veroorzaakt dit gevoel trouwens al. Vergelijk het gerust met een alcohol- of zelfs drugsverslaving.
Ik ben oprecht jaloers op mensen die dit niet hebben. Echt waar. Voor de rest functioneer ik trouwens best normaal ze, maar elke dag opnieuw blijf ik vechten tegen de drang om te snoepen (want als ik begin, dan kan ik moeilijk stoppen). Believe me, ik heb al vanalles geprobeerd. Tegenwoordig haal ik gewoon niets (ongezond) meer in huis, dat is het meest eenvoudige voor mij. (Sorry daarvoor liefje).
Nochtans: ik kook niet ongezond, integendeel. Ik zorg dat er elke dag verse soep in huis is, en bij het koken let ik op hoeveel vet/suiker/zout ik gebruik. Tegenwoordig kook ik zelfs vaak recepten van Pascale Naessens en de Voedselzandloper (trouwens, in de pocket die bij Goed Gevoel zit, staan echt superleuke recepten. Hele grote fan van de vegetarische lasagne. Echt, huge fan!). En ja, ook vers fruit ligt bij ons thuis. Als we dan eens brood eten, dan is het 9 granen brood (zelf gekneed & in de oven gebakken). Een frietketel hebben we niet. En frisdrank drinken we zelden thuis. Dit alles is waarschijnlijk ook de enige reden dat ik stabiel blijf qua gewicht (nu).
Maar… ik zal toch eens de knoop moeten doorhakken. Lig ik me neer bij mijn huidig gewicht (zo’n 72kg voor 1m62) of ga ik opnieuw het gevecht met de kilo’s aan en zo ja: hoe?
Een zware dobber. Keep you posted.