Pamela aus Berlin

Donderdagavond ben ik vertrokken naar Berlijn. Na een te lange busrit en een te korte nachtrust (denk aan heel koud op de bus en tussenstops om de zoveel uur. Beetje zoals je in een ziekenhuis wakker gemaakt wordt op de belachelijkste uren), kwamen we toe in de hostel. Ik was er met het LVSV Gent, een liberale studentenvereniging. Beetje vreemd als je bedenkt dat ik er zelf eigenlijk nooit lid van geweest ben. Tot de laatste dag heb ik me dan ook afgevraagd hoe ik er beland was. Maakt weinig uit. Punt is wel: ik heb me super geamuseerd.

Vanaf moment nummer 1, toen Sarah naast me op de bus kwam zitten en een super spontaan meisje bleek te zijn tot het afscheidsmoment zondagavond, heb ik me een deel van de groep gevoeld. Iets waar ik echt blij mee was. De busreis heen was, ondanks de koude, heel plezant: ik leerde snel een aantal meisjes kennen (Sarah, Alexandra en Annelies), waarmee ik ook op kamer geslapen heb (samen met Delphine en Thais). Hilariteit alom op die busrit (zeker toen ze hoorden dat ik ‘Pamela slankt af’ ben). Altijd grappig om de reacties van mensen te zien dan. Nog nooit zo snel een zak chips weten verdwijnen 

Diëten op citytrip bleek (wat ik trouwens al vreesde) niet evident. Het start al bij het ontbijt. Wat mag ik niet eten? Koolhydraten (denk aan brood en aanverwanten), fruit (teveel suiker) en zuivelproducten. Hmm. Wat blijft dan nog over? Juist. Noppes. Dus, ik ben op mijn kamer gebleven tijdens het ontbijt (de eerste dag) en daar m’n puddingske gegeten. De 2e dag heb ik m’n beschuiten gewoon mee naar beneden genomen. Voordeel van een hostel is dat de sfeer wat minder gedwongen is dan op hotel, dus dat kon wel.

Qua snacks viel het ook best mee. Ook al was Pablo zo sympathiek om een lekker uitziende brownie voor m’n neus op te eten. 

De leukste maaltijd was zonder twijfel de vrijdagavond in Hofbräu Berlin. Verklede obers, rondom mij literglazen bier (ikzelf heb dan maar voor de sfeer en gezelligheid een halve liter cola light genomen) en meezingen op schlagers. Zalig gewoon!

Enkele sfeerfoto’s die ik jullie zeker niet wil onthouden:

Zaterdag was een druk dagje: bezoek aan het Pergamon museum, het gedenkteken voor de Holocaust en erna iets gaan eten (Wiener Schnitzel met extra groenten). Erna gingen Pablo en ik eigenlijk de Berlijnse Zoo gaan bezoeken. Helaas bleek de Zoo maar open te zijn tot 17u. Toeval moet nu wezen dat er in de buurt van de Zoo een aantal interessante musea bleken te zijn: het Europamuseum, het Newtonmuseum en… het Erotika Museum. Welke zouden we gekozen hebben? Juist. De laatste. Off course. Hilarisch. Echt. Hier ook wat ‘smaakmakers’.

De zaterdagavond afgesloten met een fantastisch optreden van een blues zangeres. Echt wauw! Een reisgenootje heeft hiervan een filmke, dus ik hoop dit binnenkort met jullie te kunnen delen.

Maar, al bij al een fantastisch geslaagde reis dus, zeker niet in het minst te danken aan m’n gezelschap.

Sfeer en gezelligheid: 10/10

Diëten: not really. Eerder opgelet dat ik de koolhydraten beperkt houd. Pakt dus 6/10.

Maar… er nu weer 100% tegenaan he.

Verleiding all over the place

Diëten is tof. Not. Zeker niet als je vaak buiten komt. Of gewoon maar een job hebt. Of vrienden. Of een lief.

Waarom? Wel, afgelopen week bijvoorbeeld was een collega jarig. Natuurlijk krijg je dan taartjes voorgeschoteld. Thanks Dirk. Heel lief van je, maar no thanks.

Of dan ga je lunchen met je collega. Die wel zin heeft in een stuk chocoladetaart. Ik ook hoor, maar soit. Dat zijn details. No pie for me. Collega Ward is soms echt wel mijn steun en toeverlaat (sarcasm mode off).

Soms denk ik bij mezelf dat het universum een bizar gevoel voor humor heeft. Zo bestelde ik vorige week op restaurant een slaatje (zonder dressing), en krijg ik een slaatje dat baadt in de zoet-zure (of all!) dressing. En dan ben ik echt wel te vriendelijk om het eten terug te sturen naar de keuken. Wel lagen mijn vrienden in een deuk toen ze mijn creatieve oplossingen zagen om de dressing van m’n kip te vegen.

En soms haat je ook je werk. Afgelopen week had ik bijvoorbeeld een ontbijtmeeting (I know, wie komt daar nu bij) bij Pain Quotidien. What the fuck?! Overal brood. Overal. En lekker dat dat ruikt! Mijn creatieve oplossing: roereitjes. Nog steeds niet ideaal, maar alvast geen koolhydraten.

Vrijdag was ook geweldig: een volledige dag opleiding. Inclusief 3 gangenmaaltijd. Zo’n diner dat je voorgeschoteld wordt. Vrij vervelend dus, zeker omdat je omringd bent door 23 mensen die je eetgewoontes niet kennen. Dus, dan zit je te vissen in je eten. En bedank je vriendelijk voor het dessert (in dit geval een vettige bol, vol drank en slagroom… brr).

Zaterdag was ook een topdag. En een dag waarbij je echt wel het gevoel voor humor van god (als die bestaat, wat ik trouwens betwijfel) opmerkt. Het was personeelsfeest van Kyalin zelf (dus van het bedrijf dat mij begeleidt met m’n dieet). Stel je dit scenario voor: je wordt omringt door zo’n 70 coachen, die met argusogen kijken naar alles wat je in je mond steekt. En je krijgt een 4 gangenmaaltijd voorgeschoteld (dessert trouwens afgeslagen). En, de eerste vraag die ik daar kreeg was ‘en, wat heb je vandaag al gegeten? En, iedereen wilt met je op de foto, aangezien je het gezicht bent van de campagne. Seriousley?  Maar, wel een gezellige avond en leuke mensen leren kennen. Maar toch, wel beetje speciaal hoor.

Hoe ga ik ermee om allemaal? Wel, zoals ik nu al 2 maanden dieet. Met een aangepast schema. Frouke, mijn coach, is op dat vlak een enorme steun geweest. Het gewone stappenplan bleek met mijn levensstijl moeilijk vol te houden, dus hebben we een aangepast schema opgesteld. Concreet betekent dit dat ik de ene dag in de strengste fase zit, de andere dag niet. We doen gewoon wat werkt in mijn leven. Als ik werk van ‘s morgens 9u, om 19u30 thuiskom en om 20u alweer een nieuwe vergadering heb, wel, dan durf ik wel een shake te drinken in de auto ofzo. Wat maar werkt op dat moment. Ik denk dat dit ook de enorme sterkte is van de begeleiding van een Kyalin coach. Indien diëten zo makkelijk zou zijn, kon ik evengoed een programma online vinden. Net het maken van een programma op maat werkt voor mij en zorgt dat ik het kan volhouden.

Vorige weging was ik 6,5kg kwijt, waarvan 5kg puur vet. Ik zit nu weer binnen mijn normale grenzen, dus vanaf nu wordt elke kilo moeilijker en moeilijker! Mijn BMI zit ondertussen op 25, mijn vetpercentage op 31% (bovengrens is 33%). Mijn spiermassa blijft stabiel op 12,1kg. Dus, ondanks de commentaren die ik soms krijg omdat het ‘niet snel genoeg gaat’, is mijn uitslag vrij goed.

En ik merk het al fel aan mezelf. Het regent trouwens ook complimentjes, zeker omdat ik eindelijk terug in kleren raak, waar ik al even niet meer inpaste! Kijk voor jezelf:

Welk kleedje is jullie favoriet?

Het vrolijke dikkerdje

 De titel klinkt als het begin van een slecht sprookje, nietwaar? Dit is nochtans wel de visie die veel mensen hebben over mollige mensen. Het beeld van de goedlachse mollige dame zien we allemaal voor ons. Makkelijk zelfs. Waarom is dat toch zo? Doen mollige vrouwen aan overcompensatie? Weten ze dat in een maatschappij waar vrouwen dik zijn vanaf maat 42, dat ze op een andere manier eruit moeten springen? Of liegen we met z’n allen onszelf voor?

Ik ben een van die vrolijke dikkerdjes geweest. Ok, ik woog geen 90kg, maar 75kg voor 1m61 was niet bepaald een elegant gewicht. Ik ben vrij zelfzeker… Of is dat ook iets wat ik mezelf wijsmaak? Ik noemde het m’n schild. Ik droeg de zelfzekerheid, mijn sensualiteit en mijn glimlach als een gigantisch schild rond me. Voor de buitenwereld kon niemand me raken en was ik sterk. Inside… Not always that much.

En ik heb zo het gevoel dat ik niet de enige ben/was. Ik kom regelmatig vrouwen tegen die zeggen dat ze perfect gelukkig zijn met zichzelf. En dat kan. Maar meestal twijfel ik daaraan. Weet je waarom? Eerst en vooral heb ik gemerkt dat zelfs de knapste vrouwen (en mannen ook trouwens) onzekerheden en complexen hebben. Soms slaan die (voor de buitenwereld althans) helemaal nergens op. Soms snap ik het misschien een beetje… maar dan nog.

Ten tweede: ook al wil iedereen ergens uniek zijn, weinigen willen te fel afwijken van de standaard. Perfect verklaarbaar: denk maar aan pestgedrag. Wie worden namelijk (vaak) gepest? Juist. Net die mensen. En wie wilt nu worden nagewezen door een irritante kleuter? Juist, niemand.

Ten derde, overgewicht is geen cadeau. Ik durf het zeggen voor alle vrouwen: makkelijk is het niet. Je past letterlijk nergens in. En pas je erin sta je er niet goed in. Lichamelijke ongemakken: je bent minder fit. Je hebt rugpijn (of pijn aan knieën etc). Je billen schuren in de zomer tegen elkaar (tip: vaseline!). Dus, diegenen die zeggen dat ze overgewicht super vinden, liegen. Punt.

Ten vierde: als je aan alle mensen die mollig zijn vraagt, zou je moest ik kunnen, mogen wensen om naar maat 38 te gaan, zou je het doen? Bijna iedereen zegt ja denk ik.

Dus, bij deze, ik geloof weinig mensen die zeggen dat ze perfect gelukkig zijn als ze veel te zwaar zijn. Mensen die een normaal figuur hebben en zeggen dat ze perfect gelukkig zijn met hun lichaam: Ik ben ongelofelijk blij voor hen, echt waar. Zij zijn de lucky few.

Reken tot slot maar eens de sociale druk erbij. Dik zijn wordt vaak geassocieerd met lui zijn. Met geen karakter hebben. Helaas worden factoren als ziekte, genen en andere stofwisseling niet in rekening genomen. Is het normaal dat sommigen alles mogen eten en niet bijkomen en andere niet eens mogen kijken naar een zak chips en hun heupen voelen uitzetten? Ik dacht het niet. Maar, eerlijk is eerlijk. Tenzij je echt door ziekte te dik bent, heb je het soms toch zelf ook wat in de hand. Elk pondje gaat door het mondje zegt men daarover.

Helaas hoor ik ergens tussen groep 1 en 2 en zal ik steeds moeten vechten tegen de kilo’s. En weet je, dat zal ik doen ook. Omdat slank zijn mijn leven makkelijker maakt. Kleren dragen is leuker. Je voelt je zelfzekerder. Je krijgt meer aandacht en complimenten. Mensen hebben respect voor je doorzettingsvermogen. En, de haat-liefde verhouding met jezelf wordt misschien wel een liefde verhouding.

Ik weet dat uiterlijk niet alles is. Ik ben intelligent genoeg om dat te beseffen, no stress. Punt is, veel mensen zijn helaas wel oppervlakkig. Betekent dit dat iedereen maat 38 moet hebben? Neen, ieder doet waar zij zich goed bij voelen. Ik betwijfel alleen of iemand zich echt goed voelt bij supersize figuur.

Aan iedereen die zich hierin kan herkennen: ik kan het. Jij kunt het. It’s all in the mind. Excuses vind je gemakkelijk, verandering vind je in jezelf. Hang in there!

Prinses Pamela?

Wat de droom van elk klein meisje is, heb ik zaterdag eens ‘in het echt’ meegemaakt. Ik ben in een echt prinsessenkleed naar een bal geweest. Ik mankeerde eigenlijk alleen glazen muiltjes waarvan eentje net iets te groot was.

Alles is (zoals steeds het geval is) begonnen met de juiste voorbereiding. Bij mij was dat gaan shoppen. O ja, soms kan ik echt een girly-girl zijn. Zaterdag was die dag. Dus, eerst gaan shoppen achter een kleed voor het Venetiaans Bal, georganiseerd door JCI Antwerpen. Ik huurde een kleed, in goud, inclusief hoepelrok. Mijn haar krullen en opsteken, make-up opdoen en juiste accessoires kiezen… and I was ready to go!

Het bal ging door in kasteel Den Brandt in Antwerpen. Antwerpen. Bijna een uur rijden dus. Met een hoepelrok. Shit. Niet evident. Zo getuige de foto hieronder. Tip: niet zelf rijden. Echt.

Maar, dan kom je daar toe in de straat van het kasteel, je stapt uit je auto (die aan de straat geparkeerd staat) en ziet iedere passant staren. Beetje bizar, maar he, so would I. Eenmaal in het kasteel voel je je 100% ‘thuis’. De mensen die zich niet verkleed hebben voelen zich eerder slecht op hun gemak.

Het heeft wel iets hoor, rondlopen in een ruisend kleed, met zo’n hoepelrok. Je voelt je er enorm vrouwelijk door. Niet dat ik daar anders problemen mee heb. 

Maar eerlijk gezegd: ik heb altijd geweten dat mijn figuur beter zou passen bij die mode dan de huidige. Ik heb echt een klassiek zandloperfiguur, met de heup/taille ratio van 0,7 (Ooit onder andere hierover m’n thesis gemaakt.) Dus, de mode waarbij die taille wordt ingesnoerd en m’n borsten goed uitkomen en m’n heupen er niet toe doen… It’s my thing! Maar oordeel gerust zelf op onderstaande foto.

Het was een leuke avond. Echt een aanrader zo’n verkleedfeestje 

Ondanks het diëten. Het suckt natuurlijk wel om niets te kunnen drinken, maar aangezien ik nog ver moest rijden (in de sneeuw!) was dat eigenlijk niet zo moeilijk. Onder zo’n omstandigheden drink ik sowieso niet… En natuurlijk is het altijd super om complimentjes te krijgen dat je er (dankzij je reeds verloren kilo’s) echt goed uit ziet.

Ps. Kleine overwinning… De maat van dit kleed was een S 

Effe tussendoor

 Enkele vlugge opmerkingen:

1. Mijn ruggengraat van staal teruggevonden. Op de cocktailavond gisteren geen druppel alcohol gevonden, enkel water. Like a fish.. Euhm boss.

2. Hah trut (jup, ik spreek opnieuw tegen mijn weegschaal), ik heb het gedaan! Ik zit onder dat duivelsgetal (66,6kg) zoals ik mezelf beloofd heb! Deze ochtend (op mijn weegschaal 65,8kg!). Booja!

3. In het uitgaan gisteren heel veel complimentjes gekregen dat ik er goed uitzie (en zelfs dat ik helemaal niet verder moet afvallen). Sorry guys, nog steeds ne BMI van boven 25, dus we doen verder! Bikiniproof @ summer, here I come!

4. Gisteren voor de eerste keer door ne wildvreemde ‘herkend’. “Jij bent toch die Pamela van dat dieet hè?” Vreemd. Heel vreemd.

5. Nu gaan shoppen voor dat Venetiaans bal. Wespentaille, here I come!

Wat eet jij dan eigenlijk?

Die vraag krijg ik regelmatig eens. Kort het dieet nog even uitleggen: Kyalin is een proteïnedieet waarbij je vetten en koolhydraten mijdt, en waarbij je regelmatig ondersteund wordt door een coach. Je eet vooral proteïnen zodat je lichaam je vetten verbrandt en niet je spieren. Tot zover de theorie.

Maar hoe doe je dat nu? Wel, ik eet om te beginnen dagelijks 4 à 5 proteïnesnacks (pudding, shakes, smoothies, speciale beschuiten, repen,…) van Kyalin. Daarnaast groenten en mager vlees.

Vandaag bv at ik (in de file) een vanille en karamel reep, mijn absolute favoriet onder de repen. Helaas mag je die eig max 1 keer per dag nemen.

Als snack nam ik een aardbeismoothie van Kyalin. In de middag groentesoep (zelf gemaakt) met beschuit (van Kyalin off course). Daar nog wat komkommer & kersttomaatjes bij (left-overs van gisterenavond). In de namiddag een chocoladepudding. En nu als avondmaal een puree van wortel en pastinaak (ook deze was left over van gisteren).

Gisteren trouwens mega lekker gekookt. Je weet al van 2 dingen (zie hierboven). Had ook een papillotte gemaakt van kabeljauwfilet, garnalen, kersttomaatjes en chalotte. Heel lekker, zo zag het er ook uit, maar helaas heeft m’n iPhone geweigerd om die foto op te slaan.

Dus, ja, ik heb een mindere periode achter de rug, maar… Terug 100% ertegenaan. Deze avond heb ik cocktailavond van Jong VLD Gent (nee, ik spam niet over de politiek, ik geef gewoon volledige info), maar… Ik blijf eraf! De belofte die ik nu aan mezelf maak: ik drink gans de avond water! Geen cava, geen cola light. Water. Als een vis.

Benieuwd of me dat morgen op dat Venetiaans bal ook zal lukken (en ja, ik beloof om daarvan een foto te nemen!)

B-day girl

“En, hoeveel kilo’s ben je kwijt?”. Dat is zowat het eerste dat iedereen tegen me zegt. Dat, en “amai, je ziet het echt al in je gezicht”. Ondertussen denk ik dat mijn kop wel massa’s opgezwollen moet gestaan hebben, aangezien ik dat laatste al zeker 10 keer gehoord heb. 3kg in m’n hoofd dus, minstens. Maar, ik ben die kwijt, gelukkig maar.

Op de vraag “hoeveel kilo’s ben je kwijt”, zeg ik 4 à 5 kg. Hangt eerlijk gezegd een beetje af van de dag. Van die kilo’s ben ik 3.5kg puur vet kwijt. Ook mooi meegenomen.

Maar, eerlijk is eerlijk: het had al meer moeten zijn in 5 weken. Veel is natuurlijk te wijten aan de omstandigheden (restaurantbezoekjes, veel feestjes, 5 nieuwjaarsrecepties, weekje skireis in Oostenrijk en tot slot mijn verjaardagsweekend). Al bij al kan ik dus niet heel ontevreden zijn over het resultaat. Zeker aangezien ik toch al regelmatig gezeurd heb (vettig eten op skireis, cava op de recepties, Turkse pizza & chips op mijn verjaardag etc).

Eerst het leuke deel: mijn verjaardagsweekend. Nope, ik doe niet mee aan verjaardagen. Normaal gezien doe ik aan verjaarweek. Vroeger, tijdens mijn studententijd, viel mijn verjaardag steeds in de feestweek van de VEK (mijn studentenclub). Ik herinner me een magistrale verjaardag, in 2006, toen we eerst in de ochtend een ochtendcantus hadden (deed ik mee op Baileys) en ’s avonds eerst naar de Diamond Games geweest zijn (wedstrijd Clijsters, comeback na een blessure, waarbij ze, indien ze won, aan elke bezoeker een fles cava weggaf) en erna nog een zwaar feestje in de Yucca hadden. Geniale dag was dat.

Nu, 7 jaar later, had ik evenzeer een geweldige (verlengd) weekend. Het begint op Valentijn, want mijn verjaardag is de 15e (en aangezien het donderdag om 12u de 15e wordt…). Op Valentijn ben ik met 3 beste vriendinnen naar een Burlesque show geweest in de Minard (Gent). Leuke show, veel gelachen & gezeverd met de vriendinnen. Erna was er in mijn stamcafé Plan B één van de beste feestjes dit jaar: “Kus mijn kl*ten, Valentijn is voor koppels en malloten”, met als geslaagde affiche “If you see Cupid, bitch-slap that little punk for me, will ya?”. Een overvol café, en iedereen in de mood voor een feestje. I like! Vooral omdat ik de dag erna verlof genomen had op mijn verjaardag.

Om 12u begonnen een aantal vrienden van me ‘Happy Birthday’ te zingen. Is toch altijd een beetje sterven wanneer men zoiets doet hé? Voor de rest wel een hele leuke avond gehad!

Op mijn verjaardag ben ik bij een vriendin langsgeweest, die in haar apotheek Standaert Eveline, een make-up demonstratie gaf. Voor de gelegenheid heb ik mezelf smokey eyes laten aanbrengen. Beetje fel, maar eenmaal je er aan gewoon bent… Niet mis hoor.

Daarna ging ik met een vriend naar een Turks restaurantje (in de Sleepstraat off course). Daar, shame on me, Turkse pizza gegeten, Turkse koffie gedronken en natuurlijk afgesloten met Turkse waterpijp. Hele gezellige middag. Ik ben eigenlijk best wel fan van de Turkse verrijking in mijn stad.

’s Avonds met vrienden van Jong VLD Gent naar een film geweest, Lincoln. Goede film, ging over het afschaffen van de slavernij in Amerika en over het doorduwen van de ‘Thirteenth Amendment to the United States Constitution’. 100% droog heb ik het niet gehouden: ik ben echt een bleiter bij films. En daar ging m’n mooie make-up. Typisch. Erna natuurlijk nog naar m’n stamcafé Plan B gegaan, waar ik vrienden van vroeger tegenkwam.

Zaterdag was de night of my birthday party! Meer dan 50 mensen zijn komen opdagen: vrienden uit Jong VLD Gent en Open Vld Gent Noord Oost (waarvoor ik in beide besturen de communicatieverantwoordelijke ben). Vrienden die ik tijdens de verkiezingscampagne heb leren kennen. De gastjes die ik op skireis leerde kennen. Vrienden van m’n vorige studentenclub VEK en Rodenbach. Vrienden van het uitgaan. Vrienden van vroeger. En… de vuurdoop van m’n nieuw vriendje. Een heel boeiende avond: veel leuke gesprekken gehad, mooie cadeautjes gekregen en een super toffe avond gehad. Alles was fantastisch, behalve het diëten gedeelte. Dat heb ik eventjes laten liggen.

En nu, met volle moed opnieuw begonnen. Maandag mijn vaste afspraak met Frouke gehad. Afgevallen vergeleken met vorige week, maar er is nog veel werk aan de winkel.

Gisteren ging trouwens de tv-spot on air. Met als resultaat verschillende berichtjes en mailtjes van mensen die me ‘gezien’ hebben. En met als resultaat dat ik nu perfect de VTM-kijkers in mijn vriendenkring eruit kan pikken 

Wish me luck!

Ik mis Frouke!

Frouke, ik mis je. Eerlijk: ik had nooit verwacht om zoveel steun te hebben aan onze wekelijkse afspraak. Maar nu, doordat ik eerst op reis was, en jij nu in verlof bent, voelt het soms aan alsof ik een stuurloos schip was/ben. Vooral toen ik net terug van skireis was. Dan heb je naar het schijnt sowieso de skireis-blues. Ik snakte naar meer junkfood. De eerste dagen thuis heb ik me laten gaan, ik geef het eerlijk toe. Combinatie van goesting en van weinig Kyalin productjes in huis.

Daarom ben ik naar je collega getrokken. Geen ontrouw naar jou toe hoor. Ik moest gewoon even mezelf kunnen wegen en ik had eten nodig. Doordat ik de 3 dagen dat ik terug thuis was niet echt ‘by the rules’ leefde, was ik wat bijgekomen. Terug thuis van skireis woog ik op mijn weegschaal maar 66.6kg. Is het magerste dat ik al gestaan heb sinds ik begonnen ben met het dieet. Na een paar dagen snoepen, woog ik dinsdagavond bij je collega 68kg. Niet zo best dus. Maar: het goede nieuws is dat ik tijdens de skireis vooral bijgekomen ben in spiermassa: 1,3kg. Mijn vetmassa bleef quasi gelijk. Mijn vochtniveau iets gedaald. Al bij al wel oké dus. Zeker na een skivakantie.

Het is niet hetzelfde, langsgaan bij jou of bij je collega. Met haar heb ik natuurlijk niet de vertrouwensband die ik met jou heb. Maar, ik weet weer hoeveel ik weeg en ben opnieuw met volle moed gestart. En, flinke leerling als ik soms kan zijn, ik woog deze ochtend opnieuw 66.6kg.

Stiekem verdenk ik mijn weegschaal dat ze (o ja, ze is sowieso een vrouw, enkel vrouwen kunnen zo bitchy zijn tegen een andere vrouw) me pest met dat getal. Het getal van de duivel op mijn gewicht kleven. Een komiek zou het niet beter kunnen verzinnen. Maar, trut (geen stress Frouke, ik praat tegen mijn weegschaal), ik zal je breken. Onder dat getal zal ik gaan. Spoedig. It’s a promise.

Met een bang hart…

Terug van skireis. Of ik me goed geamuseerd heb? Ja, absoluut. Was een geweldige reis, zeker ook dankzij m’n reisgenootjes. Super mooi appartement (thank god for de sauna en het zwembad). Ok, het snowboarden was met wisselend succes. Maar eigenlijk is het met m’n dieet een beetje fout gelopen de laatste dagen.

Ik heb geprobeerd er nog op te letten, door zo weinig mogelijk koolhydraten te eten, maar simpel is het niet als jijzelf de kok van dienst bent. En me eerlijk gezegd ook een aantal keer laten vangen aan den aprés-ski. 1 keer vergeet ik nooit: aprés-ski op de berg (helemaal bovenaan) in Kaprun. Super gezellig, heel leuke sfeer. Beetje teveel gedronken.

En toen werd het donker. Absoluut niet verantwoord, dat niet. Ik moest dus nog die berg afraken. Nu, als je nog maar net aan het leren snowboarden bent (en leren is een groot woord als je geen les neemt), om dan in het donker diene berg af te raken. Mission impossible! Soit, met veel puffen, vallen en opstaan is het gelukt. De dramaqueen in mij maakte vreugdesprongetjes met het nieuwe avontuur waarover ik zou kunnen praten. (Denk aan de woorden ‘levensgevaarlijk’, ‘pikdonker’ en ‘in de donkere koude, alleen op een berg’). Anyway, heb het overleefd, vlotjes, like a boss.

Maar dan, gisteren, the day of truth: thuiskomen en op de weegschaal staan. Het verdict is al bij al vrij mild. 66,6kg op mijn weegschaal. Min of meer gelijk gebleven dus. Een heel klein beetje gezakt. Officieel resultaat zal ik pas in de loop van volgende week hebben, wanneer ik bij m’n coach ga. Of zij blij zal zijn? Waarschijnlijk niet echt. Het zal met gemengde gevoelens zijn, namelijk ‘het kon erger’. Wat ze zal zeggen over het feit dat ik vrijdag verjaar en zaterdag een feestje geef en niet van plan ben om niet te drinken die avond? Dunno, but she won’t be happy 

Met vallen en opstaan

Dag 3 van het snowboarden. Pijnlijk. Uit bed komen valt me zwaarder dan blootsvoets op ijs lopen. Elke spier in mijn lijf doet pijn. Inclusief de spieren waarvan ik niet wist dat ik ze had. Daarnaast sta ik op dieet. Op skireis. Ik ben echt het zonnetje in huis, trust me.

Het diëten lukt een beetje zoals het snowboarden: met veel vallen en opstaan. Is m’n eerste keer dat ik snowboard moet je weten. Ik ben dus een van die irritante mensen waar skiërs zo op vloeken. Sorry daarvoor. (behalve tegen de Hollanders, jullie sucken nog meer dan ik).

Maar, ook al kan je slecht skiën of boarden, den aprés ski is de max… Ahja, juist, dieet. Cola light dus, terwijl de andere 5 Weisbier etc drinken.

De eerlijkheid gebiedt me te vertellen dat ik al ‘gezeurd’ heb. Hier leven als een monnik is onbegonnen werk. Dus Frouke, noteer maar al dat ik de afgelopen dagen al een aantal glazen cava, zelfs ne wodka-appelsap, wat kaas en een vettig worstje gehad heb. Daar staan ze hier namelijk voor bekend. Vettig eten. Ik kook zelf vaak (onmogelijk gezond volgens m’n reisgenoten), waarbij ik er natuurlijk op let, maar even strikt als thuis… Impossible.

Aan de andere kant: ik verbrand heel veel calorieën. Al dat vallen en rechtklauteren… Je gelooft nooit hoeveel me dat uitput!

Soit, ik ga nog ne piste doen! Cheers

(Aprés)skireis

 Skiën is de max! Daar gaan velen mee akkoord. Ik zit nu in Oostenrijk. Daar is het zeker de moeite zei men op voorhand. Supere aprés-ski bijvoorbeeld. Fantastisch als je op dieet staat. Echt! En zo’n lekker (lees: onbeschrijfelijk vettig) eten, zoals tartiflette enzo. Een klein deeltje van mij is aan het sterven nu.

Weet je, eigenlijk begint zo’n skireis op het moment dat je vertrekt. Wij vertrokken om 5u (nuja, eigenlijk om 5u30, want bibi hier had zich overslapen, sorry guys). Ontbijten deed ik dus in de auto met een proteïnereep. So far so good. Water drinken is geen grote aanrader als je zo’n 1000km moet rijden, dus doe ik dat niet. Mijn blaas heeft sowieso al haar kuren soms, dus, let’s not make it worse.

Middagmaal echter is minder evident. Had het aan mij gelegen nam ik gewoon een shake en daarmee is de kous af. Zo makkellijk is het natuurlijk niet als je 5 reisgenoten hebt. Nee hoor. Zij hadden zin in Burger King. Zucht! Ik zat daar met een slaatje met gegrilde kip, zij met een Whopper. De dapperen onder hen namen een dubbele Whopper. Dubbele zucht. Hoe smakelijk zo’n Whopper eruit ziet, besef je pas wanneer je 5 mensen ervan ziet eten en jij het zoveelste slaatje voor je neus ziet staan.

Maar, straks de eerste aprés-ski dus. Wish me luck!

Lijnende Pamela is hot

Mijn ideale sport: burlesque!

“Pam, je moet meer sporten. Een half uurtje per dag normaal.” Daar zit ik, met mijn druk programma, helemaal niet aan. Meer te voet doen ofzo? Hmm, ik woon bijna in mijn auto. Dus, wat doe je dan? Dan zoek je sporten die je leuk vindt.

Ik dans graag. Echt waar. En niet alleen op een podium op een feestje. Ook gewoon thuis, bij een leuk liedje op de radio of terwijl ik (als ik dat ooit eens doe) m’n afwas doe. Ik heb ooit al buikdansen, cheerleaden, paaldansen en salsa gedaan. Voor mij geldt dus de regel: hoe gekker, hoe liever. Mijn nieuwe uitdaging? Burlesque.

Hoe kom ik daar nu weer bij vraag je je wellicht af? Simpel, een goede vriendin Saar is echt supergoed in dansen, en she’s a retro queen. Dus burlesque leek me een voor de hand liggende keuze. We gaan dus niet alleen een act volledig op poten zetten, we doen dit van scratch, en gaan ook zelf de kleren maken . Een super uitdagend projectje dus. Vooral als je weet dat mijn cheerleader dagen al een tijdje achter me liggen en mijn lenigheid ook niet meer is wat het geweest is.

Dinsdagavond voor de eerste keer samen getraind. Om een tipje van de sluier op te lichten: ‘Welcome to Pamlee airlines, get comfortable, sit down and relax’. We hebben al een stukje van onze act bedacht, het concept en een aantal passen. Ook over het outfit zijn we al aan het brainstormen. Zal superleuk worden!

Alleen… Saar drilt me nogal. Elke dag zou ik mijn lenigheidsoefeningen moeten doen. Elke dag. Ze is eigenlijk nog strenger dan mijn coach Frouke. We’ll see about it Saar.

Ik krijg verder regelmatig de vraag wat ik dan zoal eet. Als ontbijt nam ik een chocolade drank, een reep als snack, als middagmaal julienne-bloemkool soep (zelf gemaakt.. flink hé Frouke!) met Kyalin beschuiten en een Bocconcino als snack.

Als avondmaal heb ik samen met Saar gekookt: blinis met verse gestoofde groentjes. Heel lekker, maar de volgende keer combineer ik die blinis met Philadelphia light, gerookte zalm en uitjes. Lijkt me superlekker, aangezien die blinis een citroensmaak hebben.

Dus, bij deze wil ik Saar ook eens extra bedanken voor de steun en aanmoediging (en op voorhand voor het geduld dat ze met mij zal moeten hebben wil ze me de fijne kneepjes van het burlesque dansen aanleren).

Het gaat niet snel genoeg voor me…

Gisteren m’n wekelijkse afspraak met m’n coach Frouke.

Het afvallen gaat gestaag verder, maar eigenlijk net iets te traag naar zowel haar zin als de mijne. Je moet weten, ik ben nogal ongeduldig van aard. Dus, ook al ben ik al 4,5kg van m’n 14kg kwijt (waarvan 3.3kg vet), het zou eigenlijk iets sneller moeten gaan deze eerste weken.

Dus, ik ga de komende week m’n maaltijden nauwgezetter bijhouden (en noteren in m’n blog) op vraag van m’n coach. Zo kunnen we zien wat eventueel de oorzaak kan zijn.

Zondag bijvoorbeeld had ik een super drukke dag. Niet simpel dan om te diëten, toch? Volg gerust even m’n dag mee.

Opstaan. Moeilijk hoor op zondag. Eenmaal uit bed gevallen, me vlug gedouchet en gezorgd dat ik er wat fatsoenlijk uitzag, want ik moest me haasten naar een receptie. Rond 11u was ik onderweg naar de receptie van Open Vld Gent. In de auto at ik een reep vanille-karamel (ben ik trouwens gek op. Beetje te gek volgens Frouke, dus vanaf nu moet ik die beperken tot 1 per dag, aangezien de repen blijkbaar maar 1x per dag mogen bij voorkeur. Heel jammer!) Na deze receptie, had ik nog een tweede receptie te doen, namelijk die van Open Vld Merelbeke. In auto (rond 15u) at ik een Bocconcino cacao.

Aangezien ik dan toch in Merelbeke was, ben ik vlug nog eens langsgegaan bij een bevriend koppel. Toen dronk ik in de auto (rond 17u) een flesje choco-karamel (die herken je waarschijnlijk nog wel als dé favoriet). Bij m’n vrienden dronk ik een glas water (in een Bacardi glas, om me te steunen) en at ik een aantal blokjes kaas. Ik weet het, dat mag eigenlijk niet, maar valt op zich nog mee, want kaas bestaat uit vetten en eiwitten, niet uit koolhydraten.

Rond 19u was ik thuis. En wat doet een mens zo op een luie zondagavond? Verse groentjes kuisen (stuk prei, wortel, chalotte en zoete paprika) en deze klaarmaken met een omelet bieslook van Kyalin (één van m’n absolute favorieten trouwens. Extra praktisch want verkrijgbaar in een grote pot (lees: economisch voordeliger)).

‘s Avonds kwam m’n ongeveer-vriendje (het is echt nog heel pril hoor) op bezoek, en aangezien hij een pita at voor mijn neus, met de obligatoire ‘Moet je geen hapje nemen. Echt niet? Pitavlees is mager hoor’ – Joy, had ik al van die steunende collega’s, begint hij ook al -, heb ik me geworpen op de chocoladekoekjes van Kyalin.

Dus, de komende dagen zal ik proberen wat meer zicht te geven op m’n dagindelingen en wat ik dan ook eet. Zo zie je dat, ondanks een druk leven, diëten er wel tussen gewurmd kan worden.

Daten en diëten do not match

 Dus, de afgelopen weken heb ik geschreven over de impact van het diëten op mijn leven. Zoals je waarschijnlijk wel al gelezen hebt, is m’n sociaal leven en met name mijn uitgaansleven serieus veranderd. Maar, bij mijn sociaal leven hoort natuurlijk ook daten.

Doe ik regelmatig trouwens wanneer ik single ben. Mannen leer ik op de een of andere manier makkelijk kennen. Dat is wel het voordeel als je niet al te mager bent, vind ik. Ik ben blijkbaar benaderbaar. Mannen zijn eigenlijk ook vrij onzeker en durven vaak niet op een echt knappe vrouw afstappen. Dus, ideaal voor wij, niet al te magere vrouwen. Ik praat vrijwel tegen iedereen – waarschijnlijk zou ik tegen een kamerplant kunnen praten indien nodig (handige eigenschap in de politiek natuurlijk) – en dus durven mannen wel tegen me beginnen praten.

Maar, daten dus. Wat doe je als date? Op restaurant gaan, naar de film gaan, iets gaan eten,… Zo makkelijk is het dus niet he… Want alcohol drinken is sociaal.. Iemand die geen druppel drinkt krijgt al snel (volkomen onterecht trouwens) het label ‘saai’. I’m not. Ik ben op dieet. Groot verschil! Ik eet slaatjes op restaurant. Of doe moeilijk tegen de ober doordat ik vraag om m’n portie aardappelen te vervangen door meer groenten. Heel tof kom je daardoor nie echt over.

Nu, het voordeel van te diëten voor het oog van Vlaanderen is dat je date er meestal al van op de hoogte is. Misschien heeft hij zelfs al m’n blog gelezen. Perfect. Ander voordeel is dat je ook opeens reacties krijgt van mensen in je omgeving van ‘Pamela, ik vind jou helemaal niet te dik. Je bent knap zo.’ Perfect gewoon: die gasten vinden je zo ook al goed. Ook al vermager ik niet. Kan ik mee leven. Het is leuker als je een vriend hebt die op je valt, hoe je er ook uitziet nietwaar? Dus, die durf ik ook al eens een kans te geven om mee te daten.

En zo heb ik onlangs (woensdag) een date gehad. Iemand die ik 10 jaar geleden leerde kennen toen we beide economie studeerden. Ondertussen elkaar 4 jaar niet gezien. Enkel op Facebook af en toe een status zien passeren. En toen kreeg hij de uitnodiging om m’n blog te liken. M’n excuses aan al m’n facebookvrienden trouwens, ik heb jullie allemaal gespamd hiermee, I know. En toen stuurde hij me een bericht ‘waarom moet jij afvallen. Je bent knap zo’. Hallelujah. Did I mentioned he’s cute? Anyway, veel gechat en vorige woensdag afgesproken. Super leuke gesprekken, ook al zit je daar op restaurant en doe je moeilijk en kieskeurig. Die klik was er. Dus ja, we zien wel hè. Benieuwd trouwens hoe hij zal reageren als hij weet dat hij het onderwerp van m’n blog geworden is… 

Binnenkort in Het Laatste Nieuws (regio Gent): moi

“Pamela, als je zo doorgaat, word je ooit eens BV”. Dat zei mijn moeder toen ik haar vertelde dat ik gecontacteerd was door een journaliste van Het Laatste Nieuws voor een interview over mijn blog. Je moet namelijk weten dat ik in oktober kandidaat was voor de gemeenteraadsverkiezingen in Gent. Mijn campagne werd toen ook opgepikt door verschillende kranten en zelfs door P-Magazine en werd relatief positief onthaald. Algemene opmerking was toen ‘opvallende en gewaagde campagne, maar met inhoud’. (Wie deze artikels wilt terugzien, kan een kijkje nemen bij 'marketing, media & politiek - gemeenteraadsverkiezingen).

Dus, in de media komen is niet helemaal nieuw voor me, maar om nu te zeggen dat ik de ambities heb om BV te worden? No thanks. Ik heb ooit nog gewerkt op de marketing van de Story. Toffe job, toffe redactie… maar om zelf opgejaagd wild te worden? Daar bedank ik vriendelijk voor.

Deze campagne en dus het bijhorende Kyalin dieet, doe ik om drie redenen:

Om terug een gezond BMI te hebben. BMI van 27,5 met gewicht van 71,5kg als je 1m61 bent is niet gezond. Punt.

Omdat ik dit een fantastische uitdaging vind: niet alleen hou ik een blog bij, ik maak reclame voor een merk. Ik ben marketeer. Ik vind zo’n dingen leuk. Ik ben graag actief op facebook & twitter.

Om terug in mijn kleren te raken. Tis crisis voor iedereen ze.

Zie je dus welke er niet instaat? Juist, bekend worden.

Maar, het interview dus: leuk hoor. Gewoon vertellen wat ik doe en waarom ik het doe. Wat de reacties zijn. De journaliste Sabine had mijn blog ook gelezen, dus het was een geanimeerd en vlot gesprek. ’s Avonds afgesproken met de fotografe om een foto te nemen. In een café. Met een glas water. Je kan je wel inbeelden hoe vreemd de mensen in het café opkeken? Het interview vind je (normaal gezien) terug in Het Laatste Nieuws nu zaterdag, maar enkel in en rond Gent had ik begrepen.

Wat zijn de reacties nu eigenlijk? Algemeen gezien heel positief. Ik krijg berichtjes van vrienden met de melding ‘ik hoor je/je spot/de Kyalin spot elke dag op Q’. Of, kijk eens welke banner ik te zien krijg op mijn facebookwall. M’n omgeving is er dus ook wel mee bezig. Iets wat op zich wel ongelofelijk vreemd is voor me.

Binnenkort wordt het trouwens nog erger: dan komt de tv-spot op tv. Even goed lachen? Bekijk dan de volgende spots:

7sec spot –> TV spot (VTM vanaf 19 februari te zien)

Pamela wil 14 kg afvallen in 5 maanden. En jij kan haar daarbij helpen. Volg alle verhalen van Pamela op haar blog: www.kyalin.be/pamela. Of word fan op Facebook: facebook.com/pamelaslanktaf

20 sec –> voor blog, PR & facebook

Pamela wil 14 kg afvallen in 5 maanden. En jij kan haar daarbij helpen. Volg alle verhalen van Pamela op haar blog: www.kyalin.be/pamela. Of word fan op Facebook: facebook.com/pamelaslanktaf

Daarnaast krijg ik veel steun van vrienden en vriendinnen. Hierbij denk ik vooral aan Saar, Thomas, Didier en Charlotte, die me bellen en sms’en of speciaal rekening houden met m’n dieet. Thanks! Maar ik denk zeker ook aan de talloze reacties op m’n foto’s, blog en op m’n facebookpagina. Echt hartverwarmend. Dit dieet is niet langer iets wat ik voor mezelf doe. Ik doe het ook voor alle mensen die zich herkennen in m’n verhalen en weten dat er talloze vrouwen zijn die met hetzelfde probleem worstelen.

Voor jullie sluit ik trouwens af met een geweldige tip: corrigerend ondergoed. You know why? De reacties van de fotografe was gisteren ‘Jij bent helemaal niet te dik, je lijkt te slank op die foto’s, mensen gaan niet vinden dat je moet afvallen’. Dank je wel aan de producenten van corrigerend ondergoed.

Etentjes alom…

Eten is voor mij een sociale gebeurtenis. Koken voor alleen mezelf doe ik zelden, vind ik maar niets aan. Wat doe ik dan normaal gezien wanneer ik alleen thuis ben? Een broodje halen ofzo. Nu is dat makkelijker, nu eet ik een slaatje of een van de Kyalin maaltijden.

Maar, ik kook wel graag. Zeker voor vrienden. Je kent het wel die etentjes. Dan komt een groep vrienden langs, drink je een aperitief met een hapje, eet je een lekker hoofdgerechtje en liefst ook nog een dessertje. Bij voorkeur zo’n caloriebommetje. Hmm, tiramisu, how I’ve missed you!

Dat zijn mijn vrienden van me gewoon. Chill avondje, met lekker eten, wijn die rijkelijk vloeit en een heerlijk dessert. Een etentje wanneer je op dieet staat is niet zo evident echter. Ik mag geen koolhydraten eten, dus ik moet voor mezelf al aardappelen, pasta, frieten, gefrituurd eten etc schrappen. En no way dat ik het mezelf nog eens moeilijker zal maken thuis hé. Ik geen ongezond eten? Niemand ongezond eten. 

Dus, zondagavond, toen een aantal vrienden op bezoek kwamen, stond er als aperitiefhapje groentjes met een dressing op tafel (worteltjes, kerstomaatjes en bloemkool – I know, it’s a classic). Ook wel bladerdeeghapjes, olijfjes en zongedroogde tomaatjes, want enkel groenten voorschotelen durfde ik nu ook weer niet. Als hoofdgerecht serveerde ik steak (mag ik zelf ook eten, want is mager vlees), met champignonsaus (in light room bereid), met broccolipuree (daar ben ik afgebleven) en een vers slaatje. Aangezien het op zondagavond was en iedereen de dag erna moest werken, heb ik geen dessert gedaan, want zolang tafelen stond toch niet op het programma.

Dinsdagavond heb ik last minute afgesproken met een vriend die zou langskomen. We hadden beiden nog niet gegeten. Gelukkig nog veel left-overs van zondag. Hem dus een steakje gebakken. Zelf een bord sla gegeten, was lekker. Iedereen content zo.

En zo leer je leven met een dieet, en zorg je dat je sociaal leven er niet onder lijdt…

Brief aan m’n coach

Waarschuwing: deze blog is (vandaag) weinig geschikt voor mannen!

Beste Frouke,

We kennen elkaar nog niet lang en zeker nog niet goed. Toch weet je al veel van me: je kent mijn slechte levensgewoontes, je kent m’n gewicht (geloof me, voor ik aan deze campagne begon werd dat cijfer beter bewaakt dan het gemiddeld staatsgeheim of dan onze begroting) en je hoort aan wat ik de week ervoor gegeten heb (nog zoiets dat ik normaal gezien amper aan mezelf durf bekennen, laat staan luidop aan een ander).

Vorige week was je best wel tevreden hoe ik alles geregeld had: op restaurant het slaatje etc. Ook deze week zal je tevreden zijn. Maar eerlijk: makkelijk was het niet.

Eerst en vooral (ohja, als er mannen zijn die m’n goedbedoelde waarschuwing niet ter harte genomen hebben, sla deze paragraaf over, trust me): er is zo een zekere periode in de maand… -dames, jullie voelen hem natuurlijk al even komen- dat je echt de muren zou oplopen! Niet alleen heb je het gevoel dat je bent opgezwollen als een olifant (ikke, een dramaqueen? Neen hoor), daarnaast heb je het gevoel dat je minstens een volledige zak chips (of chocola of koekjes of…) en als je echt bij de ongelukkigen bent, je eigenlijk liefst van al je volledige snoepkast zou leegeten. Tof is het niet echt en toch kennen we allemaal dat gevoel en herkennen we het ook maandelijks. Wel, tijdens je 2e week diëten is het niet handig. Natuurlijk, handig of leuk is het nooit maar toch!

Niet alleen had ik deze week dus dat gevoel, daarnaast is m’n sociale kalender de nagel aan mijn doodskist aan het worden. Gisteren op restaurant toch maar gekozen voor de gegrilde steak met groentjes (en zeggen tegen je tafelgast: Tuurlijk, neem jij maar frietjes, naar mij moet je niet kijken, omdat niemand de flauwe spelbreker wilt zijn natuurlijk) en een glaasje cava. We hadden afgesproken dat ik er in het weekend elke avond een mocht hebben he, zo’n glaasje cava? Donderdagavond viel dus eigenlijk best goed mee.

Daarnet echter was van een andere categorie: Nieuwjaarsreceptie Jong VLD Nationaal. Super gezellig, je leert er leuke mensen kennen, ziet andere vrienden terug… Maar daar sta je dan: nog niet gegeten (rechtstreeks van m’n werk geweest en zo stom geweest om niets mee te nemen) en omringt door (hoogstwaarschijnlijk lekkere) broodjes. Ik zweer het je Frouke, ik kon ze ruiken. Nog nooit zoveel zin gehad in brood denk ik. Honger is dan ook de beste saus. Nu zit ik hier, deze brief aan jouw te schrijven, met naast me een lekker bord (zelfgemaakte) soep. Smaakt me ook voortreffelijk hoor… Maar eerlijk… Mijn lichaam hunkerde naar een stuk chocolade deze week of een stukje brood daarnet.

Mijn lichaam… Echt, she’s not amused. Jaren doet ze erover om wat vetreserves op te bouwen en door jouw dieet smelten deze weg. Maar, ik weet zeker dat jij maandag trots op me zal zijn. En stiekem doe ik het daar ook wel een beetje voor. Ben altijd wel een beetje een peoplepleaser geweest. En natuurlijk doe ik het ook wel omdat ik de hete adem in m’n nek voel van al m’n vrienden en ongeveer elke bloglezer die dit leest… Dat helpt ook wel… Dat, en het feit dat ik nu ook constant sms’en, tweets en berichten krijg van vrienden met als boodschap ‘ik heb jouw campagne gehoord op de radio/ik heb een banner gezien van je/je staat in de reclame op Facebook’. En dan moet die tv-spot nog on air komen. Help.

Soit, ik ga nog ene drinken, het is vrijdagavond. Ik behoorde al in Plan B te zitten… Met een glas water helaas… We zien elkaar maandag!

Groetjes,
Pamela

PS: hieronder een grappige cartoon die maar een klein beetje op mij van toepassing was…

Partygirl on water

Vandaag afspraak 2 met m’n coach Frouke. Qua gewichtsverlies best wel goed: -2kg op een weekje. Ze mikken normaal op 1,5kg à 2kg per week, dus perfect op schema.

En dan volgt het gesprekje: de evaluatie van de eerste week. Qua voeding doe ik het vrij goed: geen ‘zondes’ gepleegd: me mooi aan de regels gehouden. Geen koolhydraten of vetten gegeten. Het enige wat me parten speelt is mijn sociaal leven. Je moet namelijk weten: ik ben nooit thuis.

Dat is de afgelopen week al op donderdag begonnen door eerst naar een toneelstuk te gaan. Op vrijdag had ik afgesproken met een aantal goede vriendinnen in mijn stamcafé Plan B. Van Frouke mag ik in het weekend een glas cava drinken. Oef, toch iets. Vrijdagavond een gezellig avond (tot 4u weliswaar) gehad en niet echt zo’n probleem gehad om de alcohol te laten staan.

Zaterdag was een moeilijke dag: overdag van de ene afspraak naar de andere gelopen, met amper tijd om te eten. Gelukkig bestaan er ook proteïnerepen en shakes waar ik geen werk aan heb en die ik in m’n auto kon opeten. ‘s Avonds had ik eerst een etentje met vrienden op restaurant. Als iedereen een voorgerecht neemt, wat doe je dan? Juist, dan neem jij een slaatje. Zo eentje waarvan je zorgvuldig de mozzarella aan de kant schuift wegens te vet. Als hoofdgerecht had ik weinig keuze: we zaten in een pizzeria (thans guys, uitstekende keuze: pizza is toch zo light hè) en het enige slaatje op de kaart had ik al als voorgerecht genomen. Gelukkig had ik al de ‘restaurantgids’ van Kyalin doorgenomen en wist ik dat ik ook gegrild mager vlees mocht eten. Dus, ik nam de gegrilde steak, met een slaatje. Zonder frietjes. mijn innerlijk dikkertje weent nu. toch: de steak is lekker.

Maar dan komt het moeilijke deel van de avond: het feestje van het jaar, Goodlife! Tickets enkel op uitnodiging. Geen fuif vol 16-jarigen, integendeel. Vooral mid 30. I like. Single, remember… Dresscode was ‘Black, gold or wild’. Iedereen wist natuurlijk al waarvoor ik ging gaan, nl wild. Zo ben ik namelijk wel een beetje, wild.

Ik feest graag, en zaterdagavond was geen uitzondering. Maar uitgaan op water, dat is nieuw voor me. Niet dat ik anders zat rondloop (oké, misschien soms een beetje tipsy), maar alcohol is eigenlijk een gewoonte geworden. Een etentje wordt gecombineerd met een glas wijn, een feestje met een flesje cava etc. Dus, Goodlife op water. Beetje bizar. Grappig ook wel. Je onthoudt om te beginnen alles. Believe me: tonnen bewijsmateriaal hou je eraan over. Soit, ik had duidelijk geen alcohol nodig om me te amuseren of om te blijven ‘plakken’. Het werd half 7. Beestig feestje (duidelijk passend bij m’n outfit), te korte nacht.

Zondag had ik namelijk de Nieuwjaarsdrink van stad Gent. Lees: ik werd wakker gebeld om 11u met de vraag waar ik bleef. Na amper 4 uur slaap, sleepte ik me uit bed om de verschillende vriendengroepen te zien waarmee ik had afgesproken. Ondanks moeheid werd het een supergezellige middag waar we met een groepje afsloten in ons stamcafé Plan B. Daar zaten we rond de open haard, liedjes te zingen. Denk aan scoutsuitstappen, kampvuren, kerst en Nieuwjaar in een, maar veel beter. Het soort spontaan feestje dat gewoonweg geweldig is. Zo’n middag was het.

Al bij al had ik een fantastisch weekend! Van sommige vrienden krijg ik echt wel steun. Thanks voor de leuke berichtjes die ik al gekregen heb. Thanks aan Didier om op de Nieuwjaarsreceptie kerstomaatjes als hapje voor mij mee te brengen. Thanks aan iedereen die me drank bracht en m’n vraag naar water respecteerden (ook al keken sommige vreemd op). Minder merci aan m’n collega’s Ward, Vincent en Toon. De sleutelwoorden hier zijn cake, chocolade en gemene mailtjes. Mijn wraak zal zoet zijn jongens!

Thanks a lot guys!

Gisteren ging mijn blog online. Spannend. Mensen kunnen beginnen volgen hoe ik alles beleef en me steunen in m’n strijd tegen de kilo’s.

Belangrijk bij het afvallen is de steun die je krijgt van je omgeving. Zo denk ik niet alleen aan je gezin (of in mijn geval huisgenoten), maar ook op je werk. Per slot van rekening slijt je 1/3 (of in mijn geval soms de helft) van je leven achter je bureau. Enige steun van je collega’s is dan meer dan welkom.

Mijn collega’s hebben eigenlijk vooral een goed gevoel voor humor en plagen me graag eens. Zo kreeg ik onderstaand (vrij hilarisch) mailtje (ja, ik heb er vooral heel smakelijk mee gelachen). Vooral collega’s Ward & Vincent (zitten respectievelijk naast en schuin tegenover me aan de bureau) zijn altijd wel te vinden voor een grapje.

Hier bijvoorbeeld de mail die Ward stuurde naar Vincent & mij, zelfs voor ik aan het dieet ben begonnen:

Heb ik trouwens al vermeld dat januari absoluut de slechtste maand ever is om te beginnen met diëten? Waarom? 2 woorden: Nieuwjaarsrecepties. Nieuwjaarscadeaus.

Nieuwjaarscadeaus. Bij ons op de bureau bestaan die cadeaus vooral uit chocolade. Veel chocolade. Hier bijvoorbeeld een mailtje gestuurd naar onze volledige afdeling met de mededeling dat er pralines op de kast staan, gekregen van een partner.

Of wat denk je hiervan? Ward die me (met heel gemeen lachje by the way) een doos (overheerlijke- ik geef het toe) pralines aanbiedt. Just mean!

En dan nog de Nieuwjaarsrecepties. Zucht. Reden om nooit in de politiek te gaan mensen. Ik heb deze maand een 5-tal Nieuwjaarsrecepties. Eén van stad Gent (zaterdag), één van Jong VLD Nationaal, één van Open Vld Nationaal, Open & Jong VLD Gent, Open Vld Gent afdeling Noord Oost (waar ik in het bestuur zit). Man man. Komt dit goed?

Verleiding zit trouwens in alle hoekjes hoor. Een toneelstuk gaan bekijken? Super! ‘Orlando’ in de Bourla was geweldig, de receptie… Just kill me. Gezondigd. Een half glaasje rode wijn. Sorry Frouke.